آیا می‌توانیم کلمه اعتیاد را برای نوع استفاده‌مان از شبکه‌های اجتماعی به کار ببریم؟ متن پیش رو ترجمه بخش کوتاهی از کتاب «پر کردن خلا» است که به ارتباط مفهوم اعتیاد و شبکه‌های اجتماعی می‌پردازد.
دیدن کودکان زیبا در صفحات اینستاگرام که از بدو تولدشان ساخته شده و والدین‌شان مدیریت می‌کنند، چالش‌هایی ایجاد کرده که یک دهه پیش در ذهن بسیاری از ما نمی‌گنجید. برخی از حقوق کودکان زیر سن قانونی می‌گویند، این‌که حریم شخصی آن‌ها قبل از این‌که خودشان توان انتخاب داشته باشند، مورد تعدی نگاه‌های کنجکاو دیگران قرار گرفته است. برخی، از تاثیرات روانی این امر در آینده کودکان می‌گویند، این‌که مورد توجه بودن مداوم و دریافت لایک و پیام‌های قربان صدقه‌ای می‌تواند کودکان را درگیر اختلال خودشیفتگی کرده و رشد شناختی آن‌ها را ناکام بگذارد.
بزرگترین شرکت صندوق پوشش ریسک (hedge fund) در حال ساخت برنامه‌ای است که بتواند مدیریت روزانه امور این شرکت، از جمله استخدام و اخراج کارکنان و دیگر تصمیمات استراتژیک را به طور خودکار انجام دهد.
مدتی است بازار نقد ترجمه در فضای مجازی به ویژه فیسبوک داغ شده است. منتقد و مترجم اثر در فیسبوک بگومگو می کنند و مخاطب نیز از راه می رسد و از روی منطق و یا دوستی و صمیمیت با منتقد و یا مترجم اثر، لایک خود را بر این یا آن گفته می زند و سپس به دنبال بحث دیگری می رود. آیا «فیس بوک» به طور خاص و «فضای مجازی» به طور عام فضای مناسبی برای درگیری با چیستی و چگونگی ترجمه است؟ و یا به بیان دیگر آیا «فضای مجازی» فضای مناسبی برای تفکر و تامل است؟ امیر احمدی آریان که پیش‌تر در یادداشت « نقد در خلاء و فتیشیسم دقت » به مسئله داوری در ترجمه پرداخته بود، در یاداشت زیر به فرآیند «فیسبوکی‌شدن فکر» به واسطه درگیری بر سر نقد ترجمه در فیسبوک می‌پردازد.
