تمرکزِ صِرف بر سوخت فسیلی ما را به این خیال برده است که با گذارِ کامل به انرژی پاک می‌توانیم دقیقا همان کارهایی که با سوخت‌های فسیلی انجام می‌دهیم بکنیم. در این متن بخوانید چطور سیستم اقتصادی فعلی دلیل تغییرات اقلیمی است و بحران با انرژی پاک حل نمی‌شود.
گلوله‌ای که مدتهاست می‌دانیم در راه بوده و می‌دانستیم که روزی به جمجمه‌مان خواهد رسید. ترسناک است که دیگر حتی نمی‌توانیم بدانیم با چه وضعیتی روبرو خواهیم شد که برای مقابله با آن برنامه‌ریزی کنیم.
در میان این همه اخبار نگران کنننده از دگرگونی آب‌وهوا و خطرات ناشی از آن، شاید این نکته برای بسیاری مغفول مانده باشد که چه تفاوت و ارتباطی بین «گرمایش جهانی» و «تغییرات اقلیمی» وجود دارد.
«دوسومِ مردم امریکا حامی پیوستن کشورشان به معاهدۀ کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای هستند.» همچنین سه‌پنجمِ مردم معتقدند که مسئلۀ تغییرات آب‌وهوایی مهم‌تر از اقتصاد است؛ اما این امر برای سیاستمداران اهمیتی ندارد.
رشد اقتصادی مفهومی است که به ندرت در آن شک می‌شود. اما با نزدیک شدن نشست آب و هوایی در پاریس، این سوال بیش از گذشته مطرح می‌شود که آیا نجات زمین با اصلاح شیوه‌های تولید و حفظ رشد اقتصادی ممکن است یا نه؟ ژان گدری در یادداشت پیش‌رو ضرورت پایبندی به «رشد اقتصادی» را به پرسش می‌کشد و همچون بسیاری دیگر از دلواپسان زمین تنها راه نجات آن را در تحول شیوه‌های تولید و نگاهی متفاوت اقتصاد می‌داند.
