در بررسی سینمای «فرهادی»، امری که اغلب از آن غفلت شده، تحلیل و کنکاش در سازوکار تصویرسازی اوست؛ سازوکاری که موجب دستیابی‌اش به‌گونه‌ای واقع‌نمایی به‌شدت ساختارمند شده است که از منظری جامعه شناختی-انتقادی می‌تواند دربردارنده سویه‌ای ایدئولوژیک باشد.
مارن آده سازنده فیلم تونی اردمن در خلال داستان صمیمی فیلم، در پی طرح ایده‌های بزرگ و پدیده‌های بزرگ است: نوعی برش عرضی مجازی از فساد سیاسی، بیماری اقتصادی و بی‌تفاوتی غیرانسانی در اروپای معاصر.
استیو مک‌کویین تنها کارگردانِ سیاه‌پوستی که در طول تاریخِ اسکار جایزۀ بهترین فیلم را برده، هالیوود را شبیه نظام آپارتاید می‌داند. امسال دومین باری است که هیچ بازیگر سیاهی حتی نامزد اسکار نشده است. اما این مسئله بدون واکنش نبوده؛ اسپایک لی در مراسم اسکار شرکت نخواهد کرد، هشتگ اسکار زیادی سفید است (OscarsSoWhite#) به راه افتاده و اسنوپ داک گفته :«گور پدر این جایزۀ لعنتیِ منسوخِ برده‌دارانه.» در گفتگو با گاردین استیو مک‌کویین، کارگردان فیلم دوازده سال بردگی، معتقد است این وضعیت باید همین حالا تغییر کند. او ریشه مشکل را در تصمیم‌های سران استودیو‌ها، ابرشرکت‌های سینمایی و کمپانی‌های تلویزیونی می‌داند، چون آنها هستند که تصمیم می‌گیرند چه فیلمی ساخته شود و چه فیلمی ساخته نشود.
