پیامد اصلیِ ویروس كرونا درست برعكس این تصور است كه به سرعتِ تغییرات از پیش معین‌شده افزوده خواهد شد. خیلی وقت است كه تمامیتِ توسعه‌های تكنولوژیكی، تاثیر اساسی و یا هدفشان این بوده كه ارتباطات انسانی را به طور چشمگیری تقلیل دهند. ویروس كرونا برای چنین گرایش مهیب و نفس‌گیری حالا مشروعیت وجودیِ فوق العاده‌ای را فراهم آورده: گویی كه ارتباط بین‌الانسانی دیگر چیزی منسوخ است.
الیوت در برابر منتقدانی که ارض اموات (سرزمین هرز) را نقدی اجتماعی می‌پنداشتند با کمی تجاهل و تواضع، «قرولندی ریتمیک» و شخصی می‌خوانْد علیه «زندگی». اما این بیان نه‌تنها باعث نمی‌شد قرولند شخصی او پیوندی بیرونی و چندسویه با امر اجتماعی پیرامون‌اش نداشته باشد بلکه به شکلی کنایه‌آمیز آن را تبدیل به بیانیه شخصی‌اش می‌کرد برای مواجهه با کلیت آشفتگی جهان زیست انسانی: سیروسلوکی فردی در جغرافیاهای فنا و هلاکت.
مجموعه بلند «گوزن» در ۱۸ اسفندماه سال ۹۹ منتشر شد و توجه زیادی را به خود معطوف کرد. یکی از وجوه پررنگ این مجموعه جنبه‌ی ادبی و روایت‌گری قوی آن است.
عمو خیاط برای کنشگران حوزه کودک کار نامی آشناست، موضوع آموزشی او ادبیات است، متن پیش‌رو مصاحبه‌ای است با عمو خیاط در رابطه با سال‌ها فعالیت او در حوزه کودکان کار.
احساس حبس‌شدگی اشکال گوناگونی دارد، گه‌گاه بدون این‌که بدن ما در جایی حبس شده باشد، ذهن ما حبس‌شدگی را تجربه می‌کند، هنر در مدیوم‌های گوناگون به این تجربه پرداخته است، این مقاله به مرور نمونه‌هایی از این برداشت‌ها می‌پردازد.
یوسا یکی از مشهور‌ترین نویسندگان آمریکای لاتین است، او در ایران بیشتر با رمان سور بز شناخته می‌شود، یوسا، زمان زیادی را نیز در مطبوعات به کار نویسندگی مشغول بوده است، در این گفتگوی کوتاه او از تجربه سی سال نوشتن در ستون «سنگ محک» می‌گوید.
طرز نگاه به آینده و گذشته یکی از شاخصه‌های رویکردهای مختلف معماری و ادبی را می‌سازد و نسبت میان مسائل دیگری همچون حافظه، فراموشی و زمان را وسط می‌آورد. این جستار کوتاه به نسبت میان معماری و ادبیات قرن بیستم با گذشته و ادعای آینده‌نگری مدرنیستی می‌پردازد.
