حسین راغفر میگوید «فساد کاری کرده که صحبت از شفافسازی معنایی برای مردم ندارد. مردم معتقدند اصلا ارادهای برای شفافسازی وجود ندارد».
حسین راغفر در این گفتگو از روند خصوصیسازی در دوران پس از جنگ میگوید که در همه دولتها فارغ از نگرش جناحی ادامه داشته است. این اقتصاددان سه ابزار برای بهرهگیری گروههای بانفوذ از فرصتها در راستای منفعت شخصی در نظر میگیرد؛ دسترسی به اعتبارات بانکی با نرخهای ترجیحی، کسب امتیازها و فرصتهای انحصاری یا شبهانحصاری، نفوذ این افراد در نظام قیمتگذاری و وضع قوانین برای دستکاری قیمتها. راغفر میگوید کسانی که در ظاهر منتقد نقش دولت در اقتصاد هستند، خود دولتها را تسخیر میکنند و از طریق تغییر سازوکارهای بخش عمومی، به خصوصیسازی دولت میپردازند و به تعبیر بهتر، دولت را اختصاصی میکنند.
حسین راغفر در این سخنرانی که با موضوع «ضرورتها و ابزارهای سنجش مستمر عدالت و نابرابری» در مؤسسه «دین و اقتصاد» انجام داده، به مشکلات ساختاری اقتصاد ایران اشاره دارد؛ مسائلی که «پس از گذشت بیش از سه دهه از عمر انقلاب، فقر و نابرابری در جامعه ایران، به مراحلی فراتر از وضعیت هشدار» رسانده است. این اقتصاددان ضمن اشاره به افسارگسیختگی سرمایهداری مالی در دوران دولت های نهم و دهم، به ریشه های ساختاری تولید فقر در جامعه می پردازد. به اعتقاد راغفر «سیاستهای نئولیبرال، که امروز در جامعه ما حاکم است، بعد از جنگ، مسئول اصلی تمام بدبختیهای کشور است».