کلیشه‌‌های جنسیتی برای زنی که می‌خواهد در ایران کار کند، بنویسد، ترجمه کند و توی فرم مهد کودکِ بچه‌اش شغلی داشته باشد به چه صورت خود را نشان می‌دهد؟ یک روایت شخصی از این موضوع را بخوانید.
روایتی از کارتخوان‌های مطب پزشکان که همیشه «خراب» است. سهم پزشکان از فرار مالیاتی نزدیک به ۶۰۰ میلیارد تومان است. جامعه پزشکی باید رقمی نزدیک به ۸۰۰ میلیارد تومان مالیات بدهد که دست آخر رقمی که پرداخت می‌شود، نزدیک به ۲۰۰ میلیارد تومان است.
رونویسی‌ها و سرقت‌های ادبی بازار کتاب را اشباع کرده‌اند. دختربچه ۱۵ساله ۶رمان ترجمه کرده که رونویسی از ترجمه‌های دیگران است. دفتر توسعه‌ی کتاب و کتاب‌خوانی وزارت ارشاد هم احتمالاً وظیفه‌اش ممیزی کلمات بر اساس مصوبات داخلی و نظرات ممیزهاست و دلیلی برای ورود به سرقت‌های ادبی نمی‌بیند. در راهروهای پرپیچ‌وخم دادگاه‌ها هم هیچ‌کدام از مترجمان و ناشرانی که شکایت از این سرقت‌ها بردند به جایی نرسیده‌اند.
خیلی از ما تصور می‌کنیم این کلیشه‌ای نخ‌نماست که یک رمان می‌تواند زندگی را دگرگون کند، اما نتیجه‌ی تحقیقات دانشگاه دورهام نشان می‌دهد یک‌پنجم خواننده‌های ادبیات چنان با داستانی که می‌خوانند درگیر می‌شوند که زندگی روزمره‌شان دستخوش تحول می‌شود.
زندان بی‌سقف فلسطین و غزه بیرون از پروپاگاندای فاکس‌نیوز و رسانه‌های دست‌راستی بارها به تصویر کشیده شده، داستان‌های واقعی از آپارتاید در زمانه‌ی ما، روایت‌هایی تکان‌دهنده از شاهدان عینی که به غزه سفر کرده‌اند و حتی در مقام توریست نوشته‌اند توان دوام آوردن در غزه تقریباً برایشان تصورناپذیر است.
جامعه سرمایه‌داری می‌خواهد نشان دهد یک کارگر شاد ١٢ درصد کارایی بیشتری دارد. برای همین است که حالا علم احساسات را علم کرده‌اند و اسمش را گذاشته‌اند «بررسی و مدیریت احساسات».
امشب در ال پاسو روی صحنه می‌رود، برای اهالی تگزاس می‌خواند و به سیاق همه‌ی این چند روز لب از لب نمی‌گشاید و فقط آواز می‌خواند و حرفی از پذیرفتن جایزه‌ی ادیبان یا رد کردنش نمی‌زند، او همچنان خنیاگر است.
برخی از صاحب‌نظران معتقدند با توجه به اوضاع سوریه، امسال ممکن است نوبل ادبیات به آدونیس، شاعر ۸۸ ساله سوری برسد. به برخی مواضع او در قبال مسائل دنیای عرب انتقاداتی وارد شده است. امیلی امرایی در این نوشته برخی از مهمترین مواضع آدونیس در قبال مسائل سوریه را مرور کرده است.
در هفته‌ای که گذشت بازار نشر شاهد انتشار ده‌ها عنوان کتاب بود که پیش‌تر به دلایلی از انتشار و یا تجدید چاپ آن‌ها جلوگیری شده بود. گزارش امیلی امرایی برای سایت شبکه آفتاب در رابطه با تازه‌های کتاب را بخوانید
می‌گویند سانسور توهین به شعور مخاطب است، اما هر جور حساب کنیم دیگر برای ما این‌طور نیست، پذیرفته‌ایم که چند نفر بعد از صاحب اثر و ناشر، کتاب را بخوانند و هر جایی را که فکر کردند لازم است خواننده نداند و نخواند، قلم بکشند و بعد تازه نوبت ما برسد. گاهی وقت‌ها هم آن‌قدر کتاب زخم‌وزیلی است که انگار با معمایی طرف‌ایم. هر چه هست، همین است. اما ضمناً این پذیرفتن سبب ادعاهایی هم شده که انگار مسری و روزافزون است، این‌که می‌گویند ادبیات ایران سرآمدانی دارد که قربانی همین سانسور شده‌اند، نویسنده بهترین اثرش را به‌خاطر وجود ممیزی توی کشوی میز تحریرش نگه داشته و از صرافت چاپ آن گذشته. سال‌ها است این ادعاهای دهان‌پرکن سرزبان‌ها است، اما این همه‌ی ماجراست؟ گزارش امیلی امرایی از تازه‌های نشر کتاب را بخوانید.
