بیناجنسی افغان: «من را سوختاندند، مرگ از این زندگی بهتر است»
صبور مرتب از آه و ناله زیاد و بدون اراده دستان خود را به چهره و زانوهایش می‌کوبد، تا دردش را کمی التیام بخشد: «ما انسان هستیم و اشرف مخلوقات. خلقت ما [بیناجنسی‌ها] به دست خود ما نبوده است. میله را با پیکنیک گاز داغ کردند و همین‌جا را داغ کردند.»
متن زیر حاوی صحنه‌های خشونت‌آمیز علیه اقلیت‌های جنسی‌ست و ممکن است موجب یادآوری تروما شود.
صبور حسینی از درد شکنجه‌ی زیاد به‌خود می‌پیچد. او بیناجنسی است و همواره مورد بدرفتاری و شکنجه قرار گرفته و احتمالا همچنان ادامه خواهد داشت. ۶۵ سال عمر صبور با درد و رنج گره خورده است.
ویدیویی از صبور حسینی به اختیار اطلاعات روز قرار گرفته که نشان می‌دهد برخی از افراد به بهانه‌ی جشن تولد صبور را با خود بردند و پس از آن با میله داغ پایش را سوختاندند، بیضه‌هایش را کبود کردند و نوک سینه‌هایش را زخمی کردند.
صبور در این ویدیو با کوبیدن دست بر چهره‌اش در هنگام گریه و ناله، مرگ را بر دوام زندگی در افغانستان ترجیح می‌دهد: «مرد پیر را آتش بزنند و بسوزانند، مرگ برای من از این زندگی بهتر است. چه کار کنم؟ پای من را نگاه کنید، من را پولوش داغ [اصطلاح هراتی برای سوختاندند شدید] کردند، به بهانه رقص و موسیقی و جشن و تولد.»
شکنجه
ضربات محکم و پی‌درپی عامل شکنجه، بیضه‌های صبور را سیاه و کبود کرده است و حتا عاملان شکنجه به این هم بسنده نکردند و نوک سینه‌هایش را گاز گرفتند: «لگد به مثانه‌های من زدند. من را بکشتند و هر شکنجه‌ی که خواستند انجام دادند. من به این جامعه چه کار کنم؟ مرگ بهتر است برای من. آن افراد نشه بودند و چه بودند؟ من را زدند.»
صبور مرتب از آه و ناله زیاد و بدون اراده دستان خود را به چهره و زانوهایش می‌کوبد، تا دردش را کمی التیام بخشد: «ما انسان هستیم و اشرف مخلوقات. خلقت ما [بیناجنسی‌ها] به دست خود ما نبوده است. میله را با پیکنیک گاز داغ کردند و همین‌جا را داغ کردند.»
صبور پلاستیکی را نشان می‌دهد که در آن نسخه داکتر و همچنین دارو به چشم می‌خورد: «یک عالم دارو گرفتم و نزد داکتر رفتم. این نسخه داکتر است.»
صبور با معاش ناچیز معلمی چرخ زندگی‌اش را به دشواری می‌چرخاند. شکنجه‌های پی‌هم باعث می‌شود که بخش زیادی از درآمد خود را صرف درمان خود کند.
نه در حکومت سابق و نه هم در دوران حاکمیت طالبان، هیچ امیدی برای برخورد جدی با عاملان شکنجه صبور حسینی وجود ندارد.
محمود رسولی، مسئول مطبوعاتی، قوماندانی امنیه طالبان برای هرات در صحبت با روزنامه اطلاعات روز می‌گوید: «هر وقت صبور حسینی، مورد شکنجه قرار می‌گیرد و باید عاملان این کار به ما معرفی شوند.»
طالبان میانه‌ی خوبی با اقلیت‌های جنسی ندارند و حتی غیر ممکن به نظر می‌رسد که آنان برای دفاع از حقوق بیناجنسی‌ها اقدام کنند. برخی‌ها معتقدند که زیر پوست حکومت طالبانی، خشونت‌های بیشتری بر اقلیت‌های جنسی تحمیل خواهد شد و آنان چاره‌ای، جز سکوت نخواهند داشت.
در ویدیوی که به اختیار روزنامه اطلاعات روز قرار گرفته، دیده می‌شود که در کیف صبور یک کتاب درسی مکتب است. او معلم در یکی از مکاتب دولتی ولسوالی گذره در فاصله حدود ۳۵ کیلومتری شهر هرات است. صبور در دو مصاحبه قبلی با روزنامه اطلاعات روز، بر دوام شغل معلمی اطمینان داده بود.
ترک افغانستان؟
با پایان مأموریت نظامی کشورهای غربی به رهبری ایالات متحده امریکا و خروج هم‌پیمانان و افراد آسیب‌پذیر، صبور حسینی هم امیدوار بود که فرصت خروج برایش از افغانستان میسر شود. اما تا حالا هیچ روزنه‌ی امید برای عملی‌شدن این درخواست وجود ندارد.
با سقوط حکومت به‌دست طالبان زمینه خروج چندین ترانس‌جندر و هم‌جنسگرا از افغانستان فراهم شده است، اما برای صبور که بارها برای شناسایی این اقلیت جنسی دادخواهی کرده، فرصت خروج مساعد نشده است.
صبور حسینی به روزنامه اطلاعات روز می‌گوید با وصف وعده‌های زیاد، اما تاکنون کاری برای خروج از افغانستان صورت نگرفته است.
فریدون فکوری، رییس نهاد پیوند ۳۴ ولایت افغانستان است. او به روزنامه اطلاعات روز می‌گوید: «کسانی به خارج کشور رفتند، که وسیله و واسطه داشتند. متأسفانه آقای صبور هیچ کس نداشت و در افغانستان ماند.»
صبور حتا برای فرار از شکنجه و بدرفتاری، حاضر به رفتن به زیر تیغ جراحی برای تغییر جنیست است، اما پول کافی برای این کار در بساط ندارد.
این گوشه‌ای از رنج و درد اقلیت جنسی در افغانستان را بازتاب می‌دهد و اغلب این قسم موارد به‌دلیل بسته بودن جامعه پنهان می‌ماند. صبور حسینی، زندگی در افغانستان را به «جهنم» توصیف می‌کند که هیچ راه فرار از آن وجود ندارد.