فاطمه صادقی، در پیِ مسئله‌سازی از وضعیت‌ سیاسی انسدادآمیز امروز ایران و در مواجهه با انتخابات، نوعی راهکارِ «آری‌گویی مشروط» را پیشنهاد کرده است. نویسنده یادداشت زیر، امکان تحقق این راهکار را به بحث گذاشته است.

دولتی که گیرم نیت نیک دارد، عقلانی است، و تدبیر می‌داند، اگر به اندرزهای صندوق بین‌المللی پول اتکا کند و طبقات فرودست را زیرعنوان «فرودستان» یارانه‌بگیر دست‌کم بگیرد، نهال یک بناپارتیسم دیگر را در زمین سیاست بی‌رحم معاصر نشانده است.

پرسش اصلی شهروندان در انتخابات شوراها -و شاید هر انتخابات دیگری- این نیست که: چطور رأی بدهیم که اصلاح‌طلبان پیروز شوند؟ پرسش اصلی این است: چگونه می‌توان تهران را از شهر مرگ به شهری برای زندگی و ایران را از سرزمین فساد و تبعیض به جایی بهتر و انسانی‌تر تبدیل کرد؟

نام‌گذاری رویکرد رقبای شدیدا محافظه‌کار حسن روحانی به پوپولیسم چقدر صحیح است؟ برای بررسی این موضوع در میدان مصاحبه‌ای نسبتا قدیمی را بازنشر کرده‌ایم که در آن مراد ثقفی در گفتگو با ثمینا رستگاری درباره مفهوم پوپولیسم و کاربست‌های آن در فضای سیاسی ایران صحبت می‌کند.

بعدازظهر 30 آوریل 1977 چهارده زن شجاع، ترس را کنار گذاشتند -و به‌رغم هشدارهای اعضای خانواده- از خانه‌هایشان بیرون آمدند تا رودروی حکومتی دیکتاتوری بایستند که فرزندانشان را ربوده بود. چهار دهه بعد و پس از 2037 راهپیمایی، این مادران کماکان به راهپیمایی خود ادامه می‌دهند.

آنچه در تقسیم‌بندی سه مناظره صداوسیما می‌بینیم نیز نسخه معیوبی از تقسیم‌بندی پارسونزی است اما یا این تقسیم‌بندی همه مسائل مهم و سرنوشت‌ساز کشور را شامل می‌شود یا اینکه باعث می‌شود برخی موضوعات ژرف و زیربنایی نادیده گرفته شوند.