استثمار پرستاران در دوره کرونا با قراردادهای ۸۹ روزه
موج سوم کرونا در ایران، بحران کمبود نیرو را برای کادر درمان عمیق‌تر از قبل کرده است. دبیر کل خانه پرستار اعلام کرده، درحالی بیمارستان‌ها معضل کمبود نیرو دارند که ۵۰هزار پرستار، بیکار و جویای شغل هستند اما راهکار بیمارستان‌ها برای جبران کمبود نیرو، انعقاد قرارداد ۸۹ روزه، آن هم فقط با ۳ هزار پرستار بوده و بعد از ۳ ماه نیز تقریبا همه را اخراج کرده‌اند.
محمد شریفی مقدم، دبیرکل خانه پرستار از وضعیت پرستاران شرکتی انتقاد کرده و می‌گوید: «متاسفانه در کشور ما برای جبران کمبود پرستار در دوران کرونا به جذب پرستاران ۸۹ روزه اقدام کردند که مصداق عینی استثمار جامعه پرستاری است. این پرستاران با قرارداد شرکتی، نه بیمه هستند، نه مرخصی دارند. آنها با کمترین حقوق، جذب شده‌اند. در این راستا حدود سه هزار پرستار را استخدام کردند که بعد از سه ماه نیز تقریبا همه را اخراج کردند. این کار علاوه بر اینکه اخلاقی نیست، نشان می‌دهد که دولت برای مهار کرونا نیز برنامه‌ریزی بلندمدت ندارد. با وجود آنکه حدود ۵۰ هزار پرستار بیکار داریم و در بحران کرونا، نیاز جدی به آنها داریم، اما برنامه‌ریزی علمی و بلندمدتی برای جذب آنها وجود ندارد.»
او به ضرورت جذب سریع‌تر پرستاران برای کنترل بحران کرونا اشاره کرده و گفته است: «تا قبل از کرونا هم با کمبود شدید پرستار مواجه بودیم؛ طوری که نسبت پرستار به جمعیت در ایران، نصف حداقل استانداردهای جهانی است. با بحران کرونا، نیاز به خدمات پرستاری تشدید شد. یک بیمار مبتلا به کرونا، نیاز به خدمات ۲۴ ساعته مراقبت پرستاری دارد، در حالی که یک بیمار که جراحی انجام داده است، نیاز به چهار ساعت مراقبت پرستاری دارد. در کشورهای توسعه یافته برای مهار بحران کرونا، بیشترین تمرکز را روی جذب کادر پرستار قرار داده‌اند و آمار فوتی‌هایشان به شدت کاهش پیدا کرده است، اما چنین حساسیتی در کشور ما وجود ندارد و آمار مرگ‌ها بر اثر کرونا بالا می‌رود. در نظر بگیرید اگر حتی سالانه ۱۰ هزار پرستار جدید جذب شود، فقط وضعیت موجود حفظ می‌شود که این کار را هم انجام ندادند.»
ویروس کرونا فعلا قصد رفتن ندارد و صف اول درگیر با این ویروس نسبت به کمبود پرستار معترض هستند اما اراده سیاسی برای ارتقای امنیت شغلی پرستاران قراردادی که مشغول به کار هستند، وجود ندارد و وضعیت قراردادهای کوتاه مدت، محرومیت از داشتن بیمه، حقوق کم و نبود مرخصی، بهره‌کشی از آنها را دو چندان کرده است.