تولید غذا به تنهایی دمای زمین را از ۱/۵ درجه سانتیگراد بالاتر می‌برد
برای داشتن هرگونه امیدواری در رسیدن به هدف اصلی توافقنامه پاریس، یعنی محدود کردن گرم شدن کره زمین به ۲ درجه سانتیگراد یا کمتر، تولید کربن ما باید به میزان قابل توجهی کاهش یابد، از جمله انتشارات ناشی از کشاورزی. در تحقیق جدید کلارک و همکارانش با مدلسازی نشان می‌دهند که حتی اگر انتشار گازهای گلخانه‌ای ناشی از سوخت‌های فسیلی بلافاصله حذف شود، تنها گازهای گلخانه‌ای حاصل از سیستم غذایی جهانی محدود کردن گرمایش به ۱/۵ درجه سانتیگراد را غیرممکن و حتی تحقق هدف ۲ درجه سانتیگراد را دشوار می‌کند. بنابراین، اگر بخواهیم اهداف توافقنامه پاریس را برآورده کنیم، لازم است تغییرات عمده‌ای در نحوه تولید غذا مورد نیازمان در سطح جهانی ایجاد کنیم.
هدف توافقنامه پاریس محدود کردن افزایش دمای کره زمین به ۱/۵ درجه سانتی گراد یا ۲ درجه سانتیگراد بالاتر از دما در دوران پیشا‌صنعتی است که نیاز به کاهش سریع انتشار گازهای گلخانه ای دارد. اگرچه کاهش انتشارات ناشی از سوخت‌های فسیلی برای تحقق این هدف ضروری است، اما سایر منابع انتشار نیز ممکن است مانع دستیابی به آن شود. ملیکل کلارک و همکارانش در دانشگاه آکسفورد، از داده‌های مربوط به مصرف غذا، تولید و رشد جمعیت برای پیش بینی چگونگی تغییر انتشار گازهای گلخانه ای در دهه‌های آینده استفاده کردند و دریافتند که اگر ما هیچ‌کاری برای اصلاح تولید جهانی غذا انجام ندهیم، این بخش معادل ۱۳۰۰ گیگا تن کربن دی‌اکسید تولید خواهد کرد. این به خودی خود کافی است تا حتی اگر بلافاصله به طرز جادویی انتشار سوخت های فسیلی متوقف شود، طی ۳۰ تا ۴۵ سال هدف تعیین شده توسط توافقنامه اقلیمی پاریس شکست بخورد. این تیم همچنین دریافت که ترکیب استراتژی‌های مختلفی مانند افزایش بهره‌وری تولید محصول، رژیم غذایی درست و کاهش ضایعات مواد غذایی شانس دستیابی به هدف توافقنامه پاریس را ۶۷درصد خواهد کرد. در میان این استراتژی‌ها رژیم غذایی گیاهی موثرترین روش است. کلارک می گوید ما باید پیشاپیش در مورد غذا اقدام کرده باشیم. وی می گوید: «هرچه بیشتر منتظر بمانیم، برای تحقق اهداف باید تغییرات سخت‌تر و بزرگ‌تری انجام شود. ما باید در عمل سخنان خود را با اقدامات و سیاست‌های به موقع تکمیل کنیم، نه اینکه فقط در مورد مسائل صحبت کنیم و بگذریم.» وی اذعان می کند که اجرای استراتژی‌ها دشوار خواهد بود، اما می گوید هم افراد و هم سیاست‌گذاران می‌توانند سهم خود را انجام دهند. او می‌پرسد: «اگر واقعاً به این اهداف اهمیت می دهیم، حاضریم چه چیزهایی را کنار بگذاریم و چه چیزهایی را از دست بدهیم؟»
در ایران یک‌سوم غذای تولیدی به سطل زباله ریخته می‌شود، یعنی معادل سالانه ۳۵میلیون تن، به ارزش نزدیک به ٣٨هزار‌میلیارد تومان. از این ۳۵میلیون تن غذای دورریز ۳۰درصد مربوط به گندم و نان است، ۲۵درصد آن مربوط به میوه و سبزی است،۱۰درصد مربوط به برنج و ۱۵درصد آن مربوط به روغن است. برای تولید این دورریز سالانه ٩/٣میلیارد مترمکعب آب مصرف شده است. آمار فائو نشان می‌دهد ایران با آن‌که تنها یک‌درصد جمعیت جهان را در خود جای داده است اما میزان هدررفت غذاییش به اندازه دو و هفت‌دهم‌درصد کل جهان است.