مبارزه با مخالفان ورزش زنان و نبرد در زمین فوتبال

پس از چند ضربه‌ی پنالتی، آخرین ضربه سرنوشت تیم قهرمان را مشخص می‌کرد. نگرانی از چشم‌های بازی‌کنان تیم فوتبال دختران هرات و تیم فوتبال دختران کابل، به خوبی حس می‌شد. حساسیت ضربه‌ی آخر چنان بالا بود که برخی بازی‌کنان، از استرس زیاد توان نداشتند آن را تماشا کنند.

بازی‌کن کابل به توپ ضربه زد و دروازه‌بان تیم فوتبال دختران هرات، موفق شد راه رسیدن توپ به دروازه را ببندد و ضربه‌ی پنالتی سرنوشت‌ساز را مهار کند. با مهار این توپ، طلسم قهرمان نشدن دختران هراتی در رقابت‌های لیگ برتر فوتبال زنان، شکسته شد.

برای دختران فوتبالیست هراتی، ناکامی در دیدار نهایی این مسابقات، به کابوسی بزرگ تبدیل شده بود. آنان در سه دور گذشته این رقابت‌ها، در دیدار نهایی به تیم دختران کابل باخته و بدون دریافت جام قهرمانی، با دست خالی به خانه بازگشته بودند.

در ورزشگاه فدراسیون فوتبال افغانستان، مانند مسابقات فوتبال لیگ برتر مردان، تماشاگران زیادی حضور نداشت، شاید به این دلیل که جذابیت مسابقات زنان، نسبت به مسابقات مردان کم‌تر بود؛ اما با مهار ضربه‌ی پنالتی تیم فوتبال دختران کابل از سوی دروازه‌بان تیم هرات، در زمین فوتبال و میان اندک تماشاگرانی که برای دیدن مسابقه آمده بودند، غوغا به پا شد.

دختران هراتی از خوشحالی زیاد در پوست‌شان جای نمی‌شدند و شادی خود از قهرمانی را با دویدن دور زمین و در آغوش گرفتن یک‌دیگر، نشان می‌دادند. برخی دختران فوتبالیست «اشک شوق» در چشمان‌شان جاری شده بود و رسیدن به سکوی قهرمانی لیگ برتر فوتبال زنان افغانستان، برای آنان دست‌آوردی بزرگ بود.

دختران هرات پیش از گام گذاشتن به زمین چمن و رقابت در میدان مسابقات فوتبال، مبارزه‌ای دشوار و نفس‌گیر را با خانواده، اقوام، آشنایان و جامعه‌ای آغاز کرده بودند که از دید برخی اعضایش، دختران حق ندارند برای رسیدن به آرزوهای‌شان، از چهار‌دیواری خانه خارج شوند و فعالیت ورزشی داشته باشند.

این محدودیت تنها به دختران فوتبالیست خلاصه نمی‌شود، داستان برای بیش‌تر دختران ورزش‌کار در رشته‌های گوناگون ورزشی نیز همین‌گونه است. از پدر، برادر، مادر، خواهر، کاکا و همسایه‌های خانه گرفته تا اقوام و آشنایان دور و نزدیک، نظرشان این است که دختران نباید ورزش و سایر فعالیت‌های اجتماعی را انجام دهند.

محدودیت‌های فراوانی که برای انجام فعالیت‌های ورزشی سد راه دختران فوتبالیست هرات بود، طعم قهرمانی در مسابقات لیگ برتر فوتبال زنان کشور را به کام آنان شیرین‌تر از همیشه کرد. دختران هراتی در سه دوره گذشته این مسابقات نتوانسته بودند به مقام قهرمانی برسند و شکست در دیدار نهایی مقابل تیم فوتبال دختران کابل، برای‌شان به کابوسی وحشت‌ناک و طلسمی بزرگ بدل شده بود.

بازی‌کنان تیم فوتبال دختران هرات، در سه دوره گذشته مسابقات موفق شدند با شکست حریفان به دیدار نهایی برسند، اما در هر سه مسابقه مقابل تیم فوتبال دختران کابل شکست خورده و بدون کسب مقام قهرمانی، به خانه بازگشته بودند.

سه شکست پیاپی مقابل تیم کابل در سه سال متوالی، انگیزه دختران هراتی را برای ایستادن در مقام نخست رقابت‌های لیگ برتر فوتبال زنان افغانستان افزایش داده بود، اما هم‌زمان ترس و استرس از ناکامی دوباره مقابل تیم قدرت‌مند کابل را هم دو‌چندان کرده بود.

عابده نافع، مسوول بخش بانوان فدراسیون فوتبال هرات، برایم از دشواری رسیدن دختران فوتبالیست هراتی به زمین چمن فوتبال و حسرت صدها دختر دیگر، که با مخالفت خانواده‌ مجبور شدند در خانه بمانند و روی آرزوهای خود خط قرمز بزرگی بکشند، گفت.

به گفته‌ی او، بسیاری از دختران که استعداد خوبی در رشته ورزشی فوتبال دارند، به دلیل مخالفت وابسته‌گان و خانواده‌های‌شان و دید نامناسب جامعه نسبت به فعالیت‌های ورزشی و اجتماعی دختران، از حضور در ترکیب تیم دختران هرات، باز مانده‌اند.

از دید خانم نافع، خیلی از دختران ورزش‌کار با شنیدن جمله‌ی «دختر را چه به ورزش کردن و فوتبال!» و نوع نگاه نامناسب جامعه و بی‌باوری مردم به توان‌مندی دختران، از رسیدن به میدان‎‌های ورزشی در هرات محروم شده‌ و آرزوهای خود را زیر خروارها خاک دفن کرده‌اند.

عابده نافع می‌افزاید که در کابل نسبت به هرات، شرایط فعالیت‌های ورزشی برای دختران بهتر است و همین امر، سبب ایجاد تفاوتی چشم‌گیر میان تیم فوتبال دختران کابل و تیم‌های ورزشی سایر ولایت‌ها شده است.

باری داستانی از یک ورزش‌کار دختر هراتی شنیدم که پنهانی و دور از چشم خانواده‌اش، به بهانه‌های گوناگون از خانه خارج می‌شد تا بتواند خود را به تمرین‌های ورزشی برساند. او حالا یکی از موفق‌ترین ورزش‌کاران زن در افغانستان است و با کسب مدال‌های رنگارنگ در مسابقات جهانی، برای خانواده و کشورش افتخارآفرینی کرده است.

دختران هراتی برای رسیدن به مقام قهرمانی لیگ برتر فوتبال زنان افغانستان، در شرایط دشوار همه‌گیری ویروس کرونا، عرق ریخته و تمرین‌های فشرده را انجام دادند. بهترین دروازه‌بان و بهترین گول‌زن مسابقات، از همین تیم انتخاب شدند، اما حالا پس از رسیدن به آرزوی دیرینه‌شان، نگران آینده‌ای مبهم و نامعلوم هستند.

ترس اصلی دختران فوتبالیست هراتی، از روزگاری است که طالبان دوباره بر سرنوشت مردم افغانستان حاکم شوند و استدیوم ورزشی هرات، به جای تمرین فوتبال و برگزاری مسابقات ورزشی زنان، دوباره به محلی برای اجرای احکام اعدام بدل شود.