واکنش و سکوت نهادهای مسئول درباره آزار جنسی
در پی جریان روایت‌گری موارد تجاوز و تعرض جنسی در هفته‌های اخیر، انجمن جامعه‌شناسی ایران روز پنجشنبه ضمن اطلاعیه‌ای لغو عضویت آقای کامیل احمدی در این نهاد و به تبع آن از دبیری گروه جامعه‌شناسی کودکی را اعلام کرد. در این بیانیه به لزوم حساسیت‌نشان دادن «جامعه علمی و دانشگاهی نسبت به مسأله آزار جنسی» و «شناسایی ابعاد مسأله در انواع محیط های اجتماعی» و «چگونگی پیشگیری از آنها» اشاره شده است. این انجمن همچنین به ضرورت «تدوین منشور اخلاق حرفه‌ای علمی و پژوهشی مربوط به روابط حرفه‌ای و مصادیق سوءاستفاده و آزار جنسی در محیط های علمی و پژوهشی» و «برخورد با تخلفات» اذعان داشته است.
پیش از این نیز مسعود جوزی، مدیر مسوول خانه فرهنگ گیلان، متنی مربوط به اتهاماتی که به کیهان خانجانی، یکی از نویسندگان و مدرسان این موسسه وارد شده، منتشر کرد. جوزی اعلام کرد که خانه فرهنگ از خرداد سال ۹۷ به دلیل اطلاع از مواردی مشابه کلاس‌های او را در موسسه لغو کرده و با این‌همه نسبت به سهم خود در اعطای جایگاه قدرت به وی و بروز این آسیب‌ها عذرخواهی کرد.
موسسه کارنامه نیز پس از آنکه روایاتی درمورد یکی از مدرسان تئآتر، رضا گوران، در فضای مجازی منتشر شد در پستی (که البته اکنون در صفحه این موسسه دیده نمی‌شود) اعلام کرد که در راستای ایجاد بستری سالم و آرامش روانی برای هنرجویانش همکاری خود را با ایشان قطع کرده است.
یکی از کاربران توییتر که افشاگری‌اش درمورد نیما رسول‌زاده، مدیر ارشد سابق واحد تولید محتوای دیجی‌کالا، منجر به بیان روایات متعدد آزار و خشونت جنسی شده بود، از برگزاری جلسه‌ای در این شرکت به هدف بهبود رویکرد و ایجاد کمیته‌ای با این موضوع خبر داد.
علاوه بر اون، فرآیندی رو ایجاد کرده که از این به بعد شکایتها مستقیم به مدیرعامل می‌رسه و سلسله مراتب رو طی نمیکنه. همه‌ی این اقدامات و گزارشها از طریق ایمیل به همکاران اطلاع‌رسانی میشه. همچنین پیامها، روایتها و شکایتها صددرصد محرمانه هستند تا هرکسی بتونه حرف خودشو بدون ترس بگه
— Nadja (@_nadja_nadja) September 8, 2020
با این‌همه، بسیاری از نهادها از جمله مدارس و دانشگاه‌ها تا کنون در خصوص نحوه پذیرش مسئولیت خود در رسیدگی به موارد مرتبط سکوت کرده‌اند. تدوین پروتکل‌های نظارتی و مراقبتی در خصوص آزار و خشونت جنسی در محل کار و تحصیل، ایجاد فضای امن و تشویقی برای اعتراض به آزار، آموزش در خصوص شیوه برخورد با آزارگر و حقوق و وظایف قانونی و اجتماعی کارمندان و دانشجویان و مسئولان، و تشکیل نهادهای مستقل و قابل اعتماد برای حمایت و کمک به بزه‌دیدگان از جمله اقدامات ممکن در این خصوص است.