این متن فهرستی از توصیه‌ها برای روزنامه‌نگارانی است که درباره تجاوز خبر یا گزارش می‌نویسند.
در هر دو دقیقه یک زن در آمریکا مورد تجاوز قرار می‌گیرد. لازم است که خبرنگاران بیاموزند چطور درباره این موضوع به‌درستی صحبت کنند.
فمینیست‌ها زمان زیادی صرف می‌کنند تا روزنامه‌ها و نهادهای رسانه‌ای در پوشش دادن تجاوز، وظایفشان را به‌درستی انجام دهند و حق هم دارند. سرزنش نجات‌یافتگان تجاوز در عناوین و بخش‌های خبری بسیار شایع است، موارد تجاوز جنسی اغلب با نام یا توصیف اشتباه منتشر می‌شود و رفتار زنان با موشکافی بیشتری از جنایات متجاوزان بررسی می‌شود.
تهیه‌کنندگان رسانه‌ها افراد باهوش و جالبی هستند که مانند همه مردم اشتباه می‌کنند. اما حتی اشتباهات بدون غرض آن‌ها هم ممکن است باعث صدمات زیادی شود. بنابراین برای آن نویسندگان، سردبیران، برنامه‌سازان و صاحب‌نظرانی که به دنبال پوشش داستان‌های مرتبط با تجاوز جنسی به صورت عادلانه و دقیق هستند، در اینجا چند پیشنهاد ارائه می‌شود:
- زمانی که یک فرد بالغ به یک کودک تجاوز می‌کند و یا کسی به حمله جنسی به فردی که بیهوش است متهم شده، جهت ارجاع به اتفاق از عبارت «رابطه جنسی با یک کودک» و با «رابطه جنسی با کسی که به هوش نبوده» دوری کنید و آن را «تجاوز» بنامید؛ زیرا این کار تجاوز است. من متوجهم که وقتی اتهامی وارد شده ولی هنوز جرم اثبات نشده، موارد قانونی باید رعایت شود. اما حتی جرمی که متهم به آن هستند نیز باید به‌درستی توصیف شود. «رابطه جنسی» با کسی که به خاطر سن، هشیاری و یا توانایی جسمی قابلیت رضایت دادن ندارد رابطه جنسی نیست؛ همیشه تجاوز است.
- اگر دیدید در حال نوشتن و یا ویرایش جمله‌ای هستید که در آن درباره لباس آزاردیده و یا آرایش صورتش یا درباره رفتارش که «بزرگ‌تر از سنش» نشان می‌داد نوشته‌اید (منظورم نیویورک‌تایمز است) از ادامه نوشتن دست بکشید. آن را پاره کنید. با آتش بسوزانید. مگر در مواردی که این موضوع از اهمیت ویژه‌ای برخوردار باشد، مانند پرونده بدنام ایتالیایی که از اظهارات قاضی در مورد لباس آزاردیده انتقاد شده بود. صحبت از پوشش نجات‌یافته نه‌تنها ضروری نیست بلکه مضر است. در فرهنگ ما به‌اندازه کافی فرد آزاردیده مورد سرزنش قرار می‌گیرد بدون اینکه نیاز باشد رسانه‌ها این دروغ را ثابت کنند که رفتار آزاردیدگان تا حدودی به خشونت‌هایی که علیه آن‌ها صورت گرفته است، دامن زده است.
- اگر نجات‌یافته‌ای که گزارشش را می‌نویسید از جوامع به حاشیه رانده‌شده است – اگر کوییر، ترنس، فقیر، معلول، مهاجر، رنگین‌پوست و کارگر جنسی است- بیشتر مراقب باشید کلیشه‌هایی که آن جامعه را احاطه کرده بر روی گزارش شما اثری نگذارد. پیوندهای وسیع‌تری برقرار کنید. میزان خشونت علیه جوامع مختلف متفاوت و ناهمسان است. با کارشناسان آن حوزه مصاحبه کنید. از اطلاعات سازمان‌هایی که در داخل این جوامع فعالیت می‌کنند استفاده کنید.
- اگر در حال نوشتن گزارشی هستید که علت وقوع تجاوز را کندوکاو می‌کند بر روی متجاوز متمرکز باشید نه رفتار فرد آزاردیده؛ زیرا برخلاف چیزی که امیلی یوف می‌نویسد عنصر مشترک اکثر تجاوزها زنان جوانی که مشروب می‌خورند نیست بلکه عنصر مشترک تمام آنان «متجاوز» است.
آمریکا مشکل تجاوز ندارد، اپیدمی تجاوز دارد. هر دو دقیقه یک زن در این کشور مورد تجاوز قرار می‌گیرد، به ۴۲ درصد آزاردیدگان قبل از ۱۸ سالگی تجاوز شده است. از هر سه زن بومی یک مورد تجاوز گزارش‌شده؛ تقریباً مانند ۱۹ درصد از زنان آفریقایی آمریکایی. ۹۷ درصد از متجاوزان هرگز به زندان نمی‌روند.
به‌عنوان خبرنگار این وظیفه ماست تا اطمینان حاصل کنیم روایت‌های تجاوز با حقیقت و مراقبت پوشش داده می‌شوند و به‌گونه‌ای نیستند که کشور را برای متجاوز تبدیل به‌جایی امن کند. ما فقط تهیه‌کننده رسانه نیستیم، ما فرهنگ را نیز شکل می‌دهیم. پس بیایید فرهنگی بسازیم که برای زنان و تمام نجات‌یافتگان حملات جنسی امن‌تر باشد.
توضیح میدان: فهرست توصیه‌های یادداشت جسیکا والنتی در مجله نیشن کامل نیست و متناسب با وضعیت رسانه‌های آمریکا نوشته شده است. برای کامل‌کردن توصیه‌ها و متناسب کردن آن با شرایط رسانه‌های ایران نظرات خود را در شبکه‌های اجتماعی یا ایمیل میدان info@meidaan.com با ما در میان بگذارید.
منابع:
INCITE: Women of Color Against Violence