برده‌داران در نقاشی معروف «اعلامیه استقلال آمریکا»

بررسی‌ها از نقاشی تاریخی از امضای اعلامیه استقلال آمریکا نشان می‌دهد که اکثر امضاکنندگان این اعلامیه برده‌دار بوده‌اند.
آرلن پارسا، تاریخ‌نگار، این نقاشی را بررسی کرده و بر چهره‌ تمامی مردانی که افرادی را به بردگی کشیده بودند نقطه قرمز گذاشته است.
اعلامیه استقلال آمریکا بیانیه‌ای‌ست عمدتا به قلم توماس جفرسون که در ۴ ژوئیهٔ ۱۷۷۶ به تصویب کنگرهٔ قاره‌ای رسید.

نقاشی «اعلامیه استقلال» امضای سندی را نشان می‌دهد که در سال ۱۷۷۶ آمریکا را، که تا پیش از آن شامل ۱۳ مستعمره امپراطوری انگلستان بود، از حاکمیت اروپا آزاد اعلام کرد. اما این رهایی معنای محدودی داشت چراکه تا یک سده بعد برده‌داری در این کشور آزاد و قانونی بود و پس از لغو آن نیز خشونت نژادی علیه سیاهان تا به امروز ادامه داشته است.

این تاریخ‌نگار و مستندساز نشان داده است که از ۴۷ مردی که در این تصویر دیده می‌شود ۳۴ نفرشان برده‌دار بوده‌اند. او به وبسایت هایپرآلرجیک گفته «تناقضی بنیادی اینجا وجود دارد؛ این مردانی که خودشان را پیروزمندانه از استبداد شاه انگلستان رها می‌دیدند، به مردمانی که آنها را در غل و زنجیر و در شرایطی بسیار وحشیانه‌تر از مالیات‌‌گیری بریتانیا به اسیری گرفته بودند، فکر نمی‌کردند.»

او می‌گوید این کار را به این دلیل انجام داده تا نشان دهد چرا باید قضاوت و قوانین «بنیانگذاران» آمریکای امروز را زیر سوال برد.

از میان پنج نفری که متن اعلامیه استقلال آمریکا را نوشتند، چهارنفر، از جمله خود توماس جفرسون، برده‌دار بوده‌اند. توماس جفرسون که بیش از ۶۰۰ نفر را در بردگی خود داشت به یکی از زنانی که به بردگی کشیده بوده تجاوز کرده است. او از این میان کمتر از ۱۰ نفر را آزاد کرد و بقیه را برای دختر خود «به ارث گذاشت».

برده‌داری و استعمار ابزارهای جدایی ناپذیر از شکل‌گیری و برآمدن «تمدن» کشورهای اروپایی و آمریکا به شمار می‌روند. ایران نیز اگرچه به طور مستقیم مستعمره نبوده است اما از اشکال دیگر بهره‌کشی و دخالت آسیب دیده است. از سوی دیگر برده‌داری و تبعیض نژادی در ایران نیز تاریخ خود را دارد. در تاریخ مدرن ایران، آفریقایی‌ها عضو جدایی‌ناپذیر خانه‌های افراد صاحب امتیاز بودند. مردان سیاه عمدتا اخته (خواجه) بودند و در داخل حرمسرا و خانه‌های شاه کار می‌کردند، در حالی‌که زنان سیاه مستخدمان زنان ایرانی بودند. موضوع بردگی آفریقایی به‌رغم دیرینه بودن، در ایران به ندرت مورد بحث و یا حتی مورد تایید قرار گرفته است. دیگر اشکال تبعیض نژادی و جنسیتی نیز تا به امروز در ایران گسترده است.