«شرکت ملی نفت ایران» در میان ۲۰ تولید‌کننده گازهای گلخانه‌ای جهان
بنا بر گزارشی که به تازگی منتشر شده، تنها ۲۰ شرکت در جهان مسئول پخش بیش از یک سوم از گازهای گلخانه‌ای هستند. در لیست این گزارش نام «شرکت ملی نفت ایران» نیز به چشم می‌خورد.
مؤسسه‌ی Climate Accountability Institute در گزارش اخیر خود نام تعدادی از تولیدکنندگان نفت، گاز و زغال سنگ را ذکر کرده که مسئول تولید ۴۸۰ میلیارد تن دی‌اکسید کربن و متانی هستند که از سال ۱۹۶۵ به جو زمین ارسال شده است. این مقدار بالغ بر ۳۵٪ از کل انتشار گازهای گلخانه‌ای بین سال‌های ۱۹۶۵ تا ۲۰۱۷ است.
این لیست که به ترتیب میزان تولید آلودگی مرتب شده است به شرح ذیل است:
- آرامکو سعودی (عربستان سعودی) – ۴/۳۸ درصد
- چوران (ایالات متحده) – ۳/۲ درصد
- گاز پرام (روسیه) – ۳/۱۹ درصد
- اکسان موبایل ExxonMobile (ایالات متحده) – ۳/۰۹ درصد
- شرکت ملی نفت ایران (ایران) – ۲/۶۳ درصد
- بریتیش پترولیوم BP (انگلستان) – ۲/۵۱ درصد
- شل Royal Dutch Shell (هلند) – ۲/۳۶ درصد
- زغال‌سنگ هندوستان Coal India (هندوستان) – ۱/۷۱ درصد
- پمکس Pemex (مکزیکو) – ۱/۶۷ درصد
- شرکت نفت ونزوئلا Petroleos de Venezuela (ونزوئلا) – ۱/۱۶ درصد
- پتروچاینا، شرکت ملی نفت چین (چین) – ۱/۱۵ درصد
- Peabody Energy (ایالات متحده) – ۱/۱۴ درصد
- ConocoPhillips (ایالات متحده) – ۱/۱۲ درصد
- ابوظبی (امارات متحده عربی) – ۱/۰۱ درصد
- شرکت نفت کویت (کویت) – ۱ درصد
- شرکت ملی نفت عراق (عراق) – ۰/۹۳ درصد
- Total SA (فرانسه) – ۰/۹۱ درصد
- Sonatrach (الجزایر) – ۰/۹۱ درصد
- BHP Billiton (استرالیا) – ۰/۷۲ درصد
- Petrobras (برزیل) – ۰/۶۴ درصد
مؤسسه‌ی CAI در گزارش مطبوعاتی خود نوشته «ما سال ۱۹۶۵ را برای شروع بازه زمانی این گزارش انتخاب کردیم چراکه اسناد نشان می‌دهند از میانه دهه ۶۰ میلادی شرکت‌ها و سیاست‌مداران از عواقب اقلیمی سوخت فسیلی آگاه بوده‌اند.»
این گزارش همچنین می‌گوید نیمی از همه‌ی سوخت‌های فسیلی و دی‌اکسید کربن ساروج منتشر شده در جو زمین از سال ۱۷۵۱ تا امروز، از سال ۱۹۹۰ به جو زمین منتقل شده است. و این شرکت‌ها در مجموع مسئول انتشار بیش از ۳۰ درصد از گازهای گلخانه‌ای در جو زمین از سال ۱۷۵۱ تا کنون‌اند.
با این وجود شیوه اندازه‌گیری تولید کربن‌دی‌اکسید از سوی موسسه CAI روشن نیست و ترتیب سهم تولید کربن‌دی‌اکسید در این لیست سوال‌هایی برمی‌انگیزد. برای مثال اینکه شرکت نفت بریتانیا و یا توتال که از شرکت‌های طرف قرارداد در بسیاری از پروژه‌های نفتی منطقه بوده‌اند سهم کمتری از دیگر شرکت‌ها دارند می‌تواند محل سوال باشد و شفافیت خود این گزارش و نحوه کارکرد این موسسه آمریکایی خود بیشتر مطالعه شود.
بر اساس معاهده‌ی تغییرات اقلیمی پاریس (۲۰۱۷) انتشار گازهای گلخانه‌ای باید تا سال ۲۰۳۰، ۴۵ درصد کم شده و تا سال ۲۰۵۰ به طور کامل قطع شود.
با توجه به معاهده تغییرات اقلیمی پاریس بسیاری از کشورها در حال برنامه‌ریزی برای رفتن به سوی اقتصادی غیرنفتی هستند. کشورهایی همانند عربستان با پذیرفتن امکان اینکه در دهه‌های پیش رو مشتری نفت‌شان کاهش خواهد یافت، طرح‌های بزرگی برای کاهش وابستگی به نفت به اجرا گذاشته‌اند. اما ایران با وجود وابستگی اقتصادی شدید خود به اقتصاد نفتی همچنان برنامه و بحثی در این مورد در جریان نیست.