وسیله حمل و نقل انقلابی آینده، دو چرخ خواهد داشت و یک فرمان
هیجان‌انگیزترین وسیله نقلیه‌ای که می‌شناسید چیست؟ وقتی صحبت از آینده باشد، شهرهای ما چه شکلی خواهند داشت؟ شاید بعضی‌ها بگویند ماشین‌های خودران یا هواپیما‌های بدون سرنشین بزرگی که بتوانند آدم‌ها را به مقصد برسانند. شاید هم پروژه‌های عظیمی مثل هایپرلوپ و تونل‌های زیرزمینی مطرح شوند. به هرحال شکی نیست که هر وقت صحبت از آینده حمل و نقل می‌شود، قدرت تخیل انسان‌ها از تله‌پورت تا خودروهای پرنده را می‌بیند اما کمتر کسی است که از یک تکنولوژی ۱۰۰ ساله بسیار آشنا به اسم دوچرخه یاد کند، حتی اگر همین حالا هم دوچرخه بیشتر از ماشین‌های خودران و هایپرلوپ در حال تغییر چهره رفت و آمد در شهرهای بزرگ دنیا باشد. البته با سوار شدن بر تکنولوژی‌هایی جدیدتر.
برخی از تکنولوژی‌هایی که دوشادوش دوچرخه توانسته‌اند چهره رفت و آمد شهری را تغییر دهند عبارتند از تلفن‌های همراه، بلوتوث، RFID، کارت اعتباری و سیستم‌های پرداخت موبایلی که در کنار اینترنت، مفهوم و امکان عملی «اشتراک دوچرخه» را به ارمغان آورده‌اند. برای نشان دادن سطح این تغییر کافی است بدانیم میزان استفاده از دوچرخه‌های اشتراکی در آمریکا از ۳۲۰هزار سفر در ۲۰۱۰، به ۲۸ میلیون سفر در ۲۰۱۸ رسیده است. این رشد در چین حتی سریعتر بوده. یا شهری مثل لندن که تا ۱۵ سال قبل با دوچرخه ناآشنا بود، حالا پر شده از سوپرشاهراه‌های دوچرخه که انسان‌‌محورترین شیوه حمل و نقل شهری را برای تعداد وسیعی از آدم‌ها ممکن کرده. این استقبال ناشی از این واقعیت است که با سیستم‌های دوچرخه اشتراکی، افراد با عضویت در یک سیستم اشتراک دوچرخه، فقط در بخشی از مسیر که دوچرخه بهترین کارایی را دارد از آن استفاده می‌کنند، بی‌آنکه نگران نگهداری و امنیت وسیله‌شان باشند.
در حال حاضر با استفاده از جدیدترین تکنولوژی‌ها، اشتراک‌گذاری دوچرخه به امری بسیار کاربردی تبدیل شده است. تا چند سال قبل محل دریافت و تحویل دوچرخه در شهرها ثابت و محدود بود، اما حالا در بسیاری شهرها می‌توانید هر دوچرخه‌ای که در کنار خیابان می‌بینید را بردارید، سوار شوید و به جایی بروید که دوست دارید و آن را همانجا کنار خیابان رها کنید و فقط برای زمانی که از دوچرخه استفاده کرده‌اید، پول بپردازید. اگر مشتری جدی‌تری باشید، حتی می‌توانید با پرداخت یک حق اشتراک اندک سالانه، برای استفاده‌های روزمره خود هم نیازمند پرداخت پول نباشید. این شیوه‌ی به اشتراک‌گذاری دوچرخه باعث شده استفاده از وسایل نقلیه عمومی هم بسیار کاراتر شود. فرض کنید از خانه‌تان در میدان ونک خارج شوید، اولین دوچرخه‌ای را که کنار خیابان دیدید سوار شوید و به سمت مترو حرکت کنید. دوچرخه را نزدیک مترو بگذارید و با مترو به هفت‌تیر بروید. در آنجا با خروج از مترو یک اسکوتر اشتراکی ببینید، سوارش شوید و تا دم در شرکت‌تان بروید و برای ۴ دقیقه‌ای که روی اسکوتر بوده‌اید، از کارت مترویتان پول کم شود.
حالا تکنولوزی بعدی یعنی شارژ برقی را به این‌ها اضافه کنید. اسکوتر شما به محض سوار شدن می‌تواند تا ۲۰ کیلومتر در ساعت سرعت بگیرد و برای اینکه با دوچرخه برقی‌ای که کنار خیابان دیده‌اید به سمت خانه بروید، نیاز به نیروی بدنی زیادی ندارید. این دوچرخه‌ها در طول شب بر اساس یک الگوریتم بهینه‌سازی، دوباره شارژ و در سطح شهر پخش خواهند شد تا فردا صبح همه در جاهایی که نیاز دارند، دوچرخه‌ای در کنار خیابان ببینند.
این تکنولوژی مکمل سیستم‌های حمل و نقل عمومی خواهد بود و علاوه بر تمیز بودن، باعث افزایش سلامتی و کاهش ترافیک و حتی زیباتر شدن چهره شهر خواهد بود. از آن مهمتر بر خلاف ماشین‌های خودران و هایپرلوپ و درون‌های تاکسی و تله‌پورت و … همین الان مهیا هستند و مهاجرت به آن‌ها تنها نیازمند برنامه ریزی‌های شهری است. برنامه ریزی‌ای که بر خلاف بسیاری دیگر از برنامه‌ها، نیازمند سرمایه‌ای بزرگ نیست و در حاشیه برنامه‌های دیگر قابل اجرا است؛ بدون تغییرات بنیادی در سطح شهر.
[این مطلب با نگاهی به مقاله https://www.wired.com/story/vehicle-future-bike/ نوشته شده است]
هیجان انگیزترین وسیله نقلیه‌ای که می‌شناسم اسکیت هستش و دیوونه وار دوستش دارم. مزایا و معایبش برای زندگی و رفت و آمد روزمره شبیه دوچرخه نیست ( برای مثال پارک کردن )، اما خوب ترجیحه.
مشکل فرهنگی هم وجود داره تو ایران که مردم معمولا فکر می‌کنن اسکیت مال بچه‌هاست و واکنششون اینه که “هی اون نره غول رو ببین داره اسکیت میکنه” :))
به شدت طرفدار کنار گذاشتن وسایل نقلیه تک سرنشین هستم، تا زمانی که خودروهای برقی جاشون رو بگیره و خوشحالم که جادی داره براش فرهنگ سازی میکنه.
برای خودمم پلن دارم که بعد از یه سری تمرینات خاص، مسافت‌های بین شهری رو با اسکیت برم. البته یکم دشوار خواهد بود، ولی اینکار رو حتما انجام خواهم داد.