طرز نگاه به آینده و گذشته یکی از شاخصه‌های رویکردهای مختلف معماری و ادبی را می‌سازد و نسبت میان مسائل دیگری همچون حافظه، فراموشی و زمان را وسط می‌آورد. این جستار کوتاه به نسبت میان معماری و ادبیات قرن بیستم با گذشته و ادعای آینده‌نگری مدرنیستی می‌پردازد.
مجموعۀ دستنوشته‌های نیما یوشیج پاسخ پرسش‌های مهمّی را در کاغذپاره‌ها و یادداشت‌های مدادی شاعر نهفته دارد؛ اینکه آیا شاعر اثر یا آثاری را با تاریخ نادرست منتشر کرده باشد از جملۀ آن پرسش‌هاست.
محمد توکلی طرقی در کتاب «تجدد بومی و بازاندیشی تاریخ» تلاش می‌کند مواجهه‌ای دگرگونه با دو مفهوم «سنت» و «تجدد» داشته باشد، مواجهه‌ای که در آن نه سنت به عنوان یک امر ایستا تعریف می‌شود که در گذر زمان هیچ پویایی نداشته است و نه تجدد صرفا به عنوان یک کالای غربی و وارداتی که گویا با جامعه ایران هیچ سنخیتی ندارد.
مارشال برمن یک اندیشمند دیالکتیکی بود؛ کسی که ما را فراخوانده تا تار و پود مدرنیته را از دریچه‌ای مارکسی درک کنیم و یادآوری این موضوع برای فهم دیدگاه به ظاهر پارادوکسیکال او در قبال فرایندهای مدرنیته لازم است.
«سینما و شهر»، چهارمین نشست از مجموعه نشست‌های «هنر و شهر» بود که سه‌شنبه پانزدهم دی در فرهنگسرای ارسباران برگزار شد. در ادامه سخنرانی مازیار اسلامی منتقد و نظریه‌پرداز سینما که در این نشست ارائه شد، آمده است.
