شرق:«١١اردیبهشت، روز جهانی کارگر» برگهای از سررسید محمد مالجو، اقتصاددان و پژوهشگر مسایل کارگری که بهطور اتفاقی در دستان محمدرضا بقاییان، نایبرییس شورای اسلامی کار استان تهران و نماینده کارگری در شورای‌عالی کار قرار گرفت، فضایی را رقم زد که گویی کارگران در غیاب خود حضورشان را به میهمانان میزگرد یادآور شده و خواهان توجهی ویژه از سوی حاضران این جمع برای احقاق حقوق خود بودند. میزگردی که با محور وضعیت نابسامان تولید و کاهش قدرت خرید کارگران برای دستیابی به راه‌حلی بینابین در چنین فضایی برگزار شده بود، درنهایت به‌سویی پیش رفت که این کارگران هستند که در چنین فضایی قدرت چانهزنی خود را از دست داده‌‌اند و همراهی آنها با کارفرمایان تنها برای تامین معیشت خود و خانواده‌‌شان، از سر اجبار است. محمد عطاردیان، رییس کانون عالی انجمن‌های صنفی کارفرمایی ایران، در این نشست تاکید داشت که اکنون زمان دعوای کارگر و کارفرما نیست، اما به عقیده مالجو: «تشکلهای رسمی کارگری و آن‌‌دسته از نیروهای کارگری که برای وضعیت اقتصادی کارگران چشم امید به بهبود وضعیت کارفرمایان بخش‌خصوصی دوخته‌اند، از مجموعه پرشماری از اتفاقات تاریخی غفلت می‌کنند که آنچه به کارفرمایان بخش‌خصوصی این توان را داده که امروز معیشت کارگران در گروی سودآوری آنها باشد، یعنی معیشت اکثریت در گروی سودآوری اقلیت باشد.»این‌همه درحالی بیان می‌شود که بقاییان تاکید داشت: «به‌نظر می‌رسد می‌خواهند کارگر و کارفرما را روبه‌روی هم قرار دهند.» متن کامل این میزگرد در پی می‌آید.
درگیری با زمان و دقیق‌شدن در آن از ویژگی‌های اصلی زندگی امروزی است؛ زمان و دقایقی که در چهارچوب خواسته‌ها و تفریحات و امکانات هر کسی می‌تواند کم‌تر یا طولانی‌تر به نظر برسد. این موضوع به‌ویژه در مورد ساعت کاری خود را بیش از هر چیز دیگر نشان می‌دهد.کنترل زمان کار کارگران توسط کارفرمایان، اشکال جدیدی از بردگی را به وجود آورده است. در همین راستا مبارزات و تلاش‌هایی برای تعدیل ساعت و روزکاری در طول تاریخ انجام گرفته و نیز تا اکنون ادامه یافته است. در این یادداشت، نویسنده به سیر مطالبات کارگران در طی زمان برای در اختیار داشتن روز کاری پرداخته است و مطالباتی که باید از جانب کارگران برای تعیین روز کاری، توسط خود آنها انجام شود.
