وقتی تردد به‌عنوان شکلى از پویامندی تعریف می‌شود، نابرابری افراد جامعه در استفاده از شهر را بهتر نشان می‌دهد. آیا می‌توان میزان تحرک افراد در فضای شهر را بر حسب جنسیتشان تحلیل کرد؟
زیرگذر چهارراه ولیعصر درابتدای سال گذشته افتتاح شد و همراه با خود مجموعه‌ای از اعتراضات و مباحث شهری و موضوع حق مردم بر شهر را پیش کشید. امیر طهرانی در متن زیر با دستمایه قرار دادن این زیرگذر تلاش کرده است که به ساختار اجتماعی و شهری تهران بپردازد. نویسنده این متن بر این باور است که مسئله تنها بر سر احداث یک زیرگذر نیست، بلکه او مجموعه مناسباتی را در نظر دارد که این زیرگذر تحت آنها تولید می‌شود و شیوه خاص حکمرانی در تهران را در پی می‌آورد. به عقیده طهرانی، پرداختن به این موضوع زمانی اهمیت می‌یابد که صحبت از اجرای طرح‌های مشابه در میدان‌های مهم دیگر شهر نیز مطرح می‌شود. نمی‌توان با احداث یک زیرگذر در یک میدان یا یک چهار راه از ضایع شدن حق مردم به شهرشان سخن راند؛ بلکه در نظر گرفتن این زیرگذر در مقیاس بزرگ‌ترِ خیابان انقلاب و خیابان ولیعصر، که به سرعت در حالِ تغییرند، و کلان‌تر از آن، در مقیاس شهر تهران است که این بحث را معنادار می‌کند.
فضاهای شهری تهران در این سال‌ها گسترش چشم‌گیری برای تردد خودروها و انسان‌هایی با شتاب زیاد داشته است. تأمل در شهر و قدم‌زدن به‌آرامی شاید دیگر یک خاطره در این شهر باشد. در این میان سوژه‌های انسانی که توانایی همراهی با این سرعت رفت وآمد را ندارند از شهر و این فرایند حذف می شوند. کودکان،معلولان و سالمندان از مهم‌ترین این گروه‌ها هستند. در مطلب زیر نویسنده به‌همین موضوع پرداخته‌است.
