اقتصاد ایران در سال گذشته به زحمت توانست ۰.۷ درصد رشد کند که بیشتر آن هم در بخش نفت و تولید کارخانه‌ای بود؛ یعنی بخش‌هایی که نمی‌توانند اشتغال چشمگیری ایجاد کنند. در مقابل، مهم‌ترین بخشی که دچار رکود شد بخش خدمات است که مهم‌ترین سهم در مشاغل کشور را دارد. در این میان اگر به آمارهای مرکز آمار هم اعتماد شود، باز نمی‌توان از کاهش چشمگیر سهم زنان از کل اشتغال سخن نگفت. بازار کار به دلایل مختلف همواره فضایی مردانه و مردسالارانه داشته و دارد.
شهرها به خاطر ورود و خروج سرمایه و تغییر جمعیت، تغییرات تکنولوژیک و گسترش اقتصاد جهانی شمایلشان عوض شده است. چگونه می‌تواند فرآیند ارتباطی جنسیت را در بطن تغییر فضای شهری سنجید؟
معاون وزیر کار می‌گوید با اجرای طرح بازنشستگی پیش از موعد زنان احتمال خروج یک میلیون زن از بازار کار وجود دارد و با توجه به اینکه میزان به‌كارگیری نیروی كار به‌شدت پایین است بنگاه‌ها ترجیح می‌دهند یا نیروی كار جدیدی استخدام نكنند یا نیروی مرد استخدام كنند؛ زیرا مصوباتی در ١٠ سال گذشته تصویب شده كه نیروی كار زن را برای بنگاه‌ها به‌شدت گران‌قیمت و پرهزینه كرده است.
گزارش پیش رو درباره کارگران زنی است که وجه مشترک کار خود را به کسی نگفته‌اند. زنانی که محل کارشان توالت‌های عمومی شهر است و محل استراحتشان اتاقکی کوچک، تنگ و اغلب نمور در همان جا. می‌گویند کار عیب و عار نیست، اما چه بهتر که کسی نداند چه می‌کنند: «شاید دوست و فامیل بفهمند برایمان هزار جور حرف در بیاورند.»
در ایران مانند اکثر کشورهای جهان دستمزد و مزایای زنان از مردان کمتر است. در این نوشته نیکزاد زنگنه مو‌لفه‌های تاثیرگذار بر تفاوت دستمزد زنان و مردان را مرور می‌کند. نتیجه آنکه نظام تولید حاکم و ساختار تبعیض‌آمیز جنسیتی «در راستای هم عمل کرده و یکدیگر را تقویت می‌کنند.»
