اهالی قنبرآباد دامدار و کشاورزند. بیشتر مهاجران افغان و زابلی‌هایی که با تصور زندگی بهتر به اینجا آمده‌اند. ساکنان از گله‌های ارباب نگهداری می‌کنند، روی زمین‌های کشاورزی ارباب کارگری می‌کنند و درعوض می‌توانند در ساختمان‌های ارباب یا آلونک‌های کنار آغل‌ها زندگی کنند.

موسیوند 30 ساله صورت آفتاب سوخته و خندانی دارد. 6 سال است مربی روستایی است: «از بچگی دوست داشتم معلم باشم و یک ماشین شاسی بلند داشته باشم. شدم مربی فرهنگی. شاسی بلندم هم شد این ماشین. عاشق کارم هستم. هر روز 100 تا 130 کیلومتر راه می‌روم. به دو سه تا روستا سر می‌زنم اما خیلی دلم می‌خواست به روستاهای بیشتری کتاب برسانم. می‌گویم بچه‌ها گناه دارند. اگر یک کتاب هم بخوانند فکرشان عوض می‌شود، من برایم مشکلی نیست بیشتر بروم و بیایم.»

در دفترچه استخدامی آموزش و پرورش سلامت جسمانی و روانی برای استخدام، ضروری عنوان شده. حالا بد نیست شرایط دقیق ذکر شده برای استخدام را بدانید. نه شرط تحصیلی و توانایی و دانش که شروطی برای سلامت. شرایطی که خیلی از آدم‌ها را از استخدام در سیستم آموزشی کشور محروم می‌کند.

محمد که در خیابان دستفروشی می‌کند، می‌گوید :«همه شغل‌مان را «آسیب» می‌بینند در حالی‌که این شغل هم زیبایی‌های خودش را دارد. ما که رشوه می‌دهیم و برخورد تند هم می‌بینیم، پس چرا دستکم شغل‌مان را رسمی نمی‌کنند.»

یگانه در حال حاضر به عنوان یکی از چهره‌های شاخص مبارزه با خشونت علیه زنان و افزایش مشارکت سیاسی آنها با چند بنیاد مردم‌نهاد در افغانستان همکاری می‌کند. او پس از انتشار روشنای خاکستر توانست به سمبلی از رنج و امید زنان افغانستان تبدیل شود؛ سمبلی از روشنای خاکستر.

این روزها ویژگی‌های ظاهری، عقیدتی و شغلی هم معیار انتخاب مشتری واحدهای گرانقیمت شده. اما اصلاً مبنای یکدست شدن فرهنگ و سطح زندگی برج‌ها چیست؟

داشتن شناسنامه و سند هویتی، ابتدایی‌ترین حق یک شهروند در زندگی امروزه است که برای بهره‌مندی از امکانات و مزایای زیستن در جامعه انسانی، بتواند احقاق حق و برای کسب زندگی مطلوب تلاش کند. شاید در نگاه اول و در سطح عموم جامعه، وجود افراد بی‌شناسنامه، قدری غیرعادی و عجیب باشد؛ اما رفتن به لایه‌های زیرین جامعه، ما را با واقعیت‌های تلخی در این زمینه روبه‌رو می‌کند.