این روزها تصویری ایده‌آل و نوستالژیک از زندگی زنان، پیش از انقلاب ۵۷ ساخته می‌شود. آیا اگر به سینمای پیش از انقلاب نیز نگاه کنیم این تصویر تایید می‌شود؟ این یادداشت نگاهی می‌کند به فیلم مستند «بخت پریشان»، ساخته سحر خوشنام که درباره زن در سینمای ایران پیش از انقلاب است.
چطور خوانش‌های متفاوت از گذشته و تکیه‌کردن بر آنها نگاه ما به زمان حال را می‌سازد؟ و چطور گفتمان دست راستی موفق شده با تحریف تاریخ توجیهی برای تداوم شکست‌های خود بیابد؟
دموکراسی رادیکال آینده به چیزی بیش از انتخابات صرف نیاز دارد. ما نیازمند انتصاب قوه مقننه از طریق قرعه‌کشی هستیم.
در مارس 1976 میشل فوکو سربرآوردن منطق جدیدی در حکومت‌داری را شرح داد که ویژگی جوامع لیبرال غربی بود. او این امر را زیست‌سیاست نامید. او هشدار داد که توجه زیادی به سلامتی و ثروت یک جمعیت، لازمه‌اش طرد کردن کسانی است که نسبت به این برنامه حقی ندارند.
