«انجمن صنفی روزنامه‌نگاران استان تهران از کارکرد افتاده است»
جمعی از روزنامه‌نگاران زن می‌گویند رویکرد انجمن صنفی روزنامه‌نگاران استان تهران به مساله آزارهای جنسی در فضای کاری رسانه‌ها، «ابتر و یکجانبه‌نگر، محافظ وضع موجود و مدافع تبعیض‌های سیستماتیک علیه خبرنگاران زن» است.
جمعی از روزنامه‌نگاران زن طی بیانیه‌ای عملکرد انجمن صنفی روزنامه‌نگاران استان تهران در مقابله با آزارهای جنسی را زیر سوال برده و رویکرد این انجمن صنفی را «ابتر و یکجانبه‌نگر، محافظ وضع موجود و مدافع تبعیض‌های سیستماتیک علیه خبرنگاران زن» دانسته‌اند. آنها اعلام کرده‌اند چنین انجمنی «نمی‌تواند روزنامه‌نگار برابریخواه، آزادی‌خواه و مترقی را نمایندگی کند» و «همانند دیگر نهادها و انجمن‌های فعلی از کارکرد افتاده و به سکوت مهیب و دعوت‌های کدخدامنشی برای استماع بسنده کرده است».
در ابتدای این بیانیه به دشواری‌های کار زنان در رسانه‌ها و جنگیدن برای حداقل‌های بقای انسانی و مقابله همزمان با آزارهای جنسی در محل کار اشاره شده است؛ نویسندگان تاکید کرده‌اند «تشکل صنفی مستقل و برابریخواه باید برابری جنسیتی را در قالب فعالیت سازماندهی‌شده در مجامع متشکل از بدنه روزنامه‌نگاران در پیش بگیرد. در غیر این صورت همراه و همدست سیاستگذاران فرهنگی و سیاسی کشور است که درحال طبیعی‌سازی نابرابری، ذیل عناوینی چون حفظ آبرو و.. است و نمی‌تواند روزنامه‌نگار برابریخواه، آزادی‌خواه و مترقی را نمایندگی کند».
این روزنامه‌نگاران اعلام کرده‌اند انجمن صنفی روزنامه‌نگاران استان تهران در ابتدا نسبت به مساله آزار جنسی در رسانه‌ها سیاست سکوت در پیش گرفته و تنها پس از بلندتر شدن صدای انتقادات بوده که سکوت خود را شکسته و کمیته‌ای تشکیل داده که هدف آن نه حقیقت‌یابی بلکه «آموزش و تحدید موضوع» و در صورت لزوم ارائه مشاوره‌های گوناگون است؛ «بدنه روزنامه‌نگاری ضمن بی‌اطلاعی از وجود این کمیته که مطابق ادعای انجمن بیش از دو ماه است که تشکیل شده، از نتایج فعالیت‌هایش هم تا این لحظه بی‌خبر است».
نویسندگان بیانیه ضمن برشمردن اصول و ضوابط برگزاری نشست‌های استماع برای حقیقت، درباره برگزاری جلسات کمیته مذکور سوالاتی پیش روی این انجمن نهاده‌اند؛ از جمله «چرا انجمن از پذیرش مسئولیت حقیقت‌یابی در موضوع آزار جنسی شانه خالی می‌کند؟ آیا اصل پایان مصونیت حتی برای مردان رسانه‌ای با شهرت بر آن حاکم است؟ چشم‌انداز مصالحه تا کجا براساس حقوق آزاردیده‌ها قابل ترسیم است؟ چه ضمانت‌هایی برای عدم تکرار این آزارها پیش‌بینی شده است؟».
در بخش دیگری از این بیانیه، نویسندگان مطالبات خود از این انجمن را برشمرده‌اند؛ «حداقل انتظارات ما تغییر اساسنامه‌های تشکل‌های صنفی مبتنی بر رفع تبعیض و آزار جنسی در محیط کاری مطبوعات، اختصاص سهم به زنان برابریخواه برای مدیریت‌های سندیکایی، تصویب پروتکل‌های مقابله با آزار جنسی، اجرای مکانیسم‌های صحت‌سنجی برای پروتکل‌های کار امن، ایجاد نظام گزارش‌دهی و ارزیابی عمومی از مبارزه با آزارجنسی در حوزه رسانه‌ها، اتخاذ رویکرد حق‌محوری، آزاردیده‌محوری بود، هرچند انجمن نشان داد هیچ اراده‌ای برای پاسخگویی به مطالبات ندارد».
نویسندگان این بیانیه از صحبت‌های کامبیز نوروزی به‌عنوان یکی از اعضای کمیته تشکیل‌شده از طرف انجمن صنفی روزنامه‌نگاران استان تهران انتقاد کرده‌اند و گفته‌اند صحبت‌های وی «در حقیقت نشان‌دهنده رویکرد ابتر و یکجانبه‌نگر انجمن صنفی است که محافظ وضع موجود و مدافع تبعیض‌های سیستماتیک علیه خبرنگاران زن است. رویکردی که در شرایط فعلی چیزی جز زنهار علیه صدادارشدن آزاردیده‌های احتمالی در این مورد خاص یا دیگر موارد نیست. زنهاری است علیه هر صدایی که بخواهد آرایش سکوت فعلی را تغییر بدهد یا علیه اجزای آن ندایی بلند کند».
این روزنامه‌نگاران رویکرد انجمن صنفی روزنامه‌نگاران استان تهران را «نشان‌دهنده بی‌اثرشد‌گی این نهاد در قبال مسئولیتش برای حفظ شأن انسانی زنان روزنامه‌نگار و پاسداشت محیط امن کاری» دانسته‌اند و گفته‌اند «این همان ساختار صلبی است که از کارفرما تا انجمن صنفی تهران را در مقابل دادخواهی زنان از طریق سلب امتیازات کاری همچون بیمه، دستمزد و پاداش و اخراج از کار و ترفندهای کدخدامنشانه بسیج می‌کند».
در بخش دیگری از این بیانیه با اشاره به عدم امکان اجرای عدالت در چهارچوب حقوق کیفری فعلی، بر نقش جنبش‌های اجتماعی و نهادهای مدنی در این زمینه تاکید شده است؛ این روزنامه‌نگاران اعلام کرده‌اند در پی انتقام‌گیری از آزارگرها و مرگ اجتماعی هیچ انسانی نیستند؛ «قصد ما این است که آزارگرها بدون انکار، و بدون بسیج منابع برای خاموش کردن صدای آزاردیده‌ها، با تن دادن به اصول متمدنانه برابری و پاسداشت شأن انسانی زنان در محیط‌های رسانه‌ای، با پذیرش تقصیر و خطای خود و عذرخواهی، برای جبران و عدم تکرار تلاش کند».
این روزنامه‌نگاران اعلام کرده‌اند دیگر تداوم مصونیت آزارگرها را تحمل نخواهند کرد و با توجه به «بی‌تفاوتی و سکوت مخرب» انجمن صنفی روزنامه‌نگاران استان تهران، برای مقابله با آزار جنسی در رسانه‌ها خود دست به تشکیل یک مجمع زده‌اند؛ «در مواجهه با چنین بی‌تفاوتی و سکوت مخربی، ما مجمعی را تشکیل داده‌ایم تا علاوه بر اطلاع‌رسانی و آموزش اعضای تحریریه‌ها، با مذاکره و رایزنی با مدیران رسانه‌ها و نیروهایی که مشتاق تقویت مسئولیت در صندلی تحریریه‌ها هستند، آئین‌نامه‌هایی را تدوین و به اجرا بگذاریم. هدف این مجمع مقابله با هرگونه آزار جنسی، واسازی روابط غیرشفاف قدرت‌زده و سوءاستفاده‌گرانه، و ایجاد پیوند واقعی با بدنه اجتماعی روزنامه‌نگاری و فاصله‌گیری از گروه‌هایی است که جز مهر و صندلی بوروکرواسی اثر قابل شناسایی دیگری ندارند. مشارکت و همراهی همه نیروهای رسانه‌ای اعم از زنان و مردان برابریخواه را در این مجمع ارج می‌نهیم».