افزایش ۲۱ درصدی انتشار ذرات معلق در تهران

طبق آخرین اطلاعات منتشر شده از سهم منابع آلاینده در آلودگی هوای تهران سهم صنایع و نیروگاه‌های تهران و اطراف آن در تولید ذرات معلق کمتر از ۲.۵ میکرون حدود ۳۰ درصد گزارش شده است.

به گزارش ایسنا بر اساس اطلاعات آخرین سیاهه انتشار شهر تهران منابع متحرک بیشترین سهم را در تولید ذرات معلق – مهمترین آلاینده هوا در پاییز و زمستان – دارند. براین اساس سهم منابع متحرک از جمله خودروهای شخصی، تاکسی، موتورسیکلت، اتوبوس، کامیون و.‌.‌. در تولید ذرات معلق کمتر از ۲.۵ میکرون ۶۰ درصد – معادل ۶۳۳۸ تن – برآورد شده که در این بین نقش کامیون‌ها نسبت به سایر منابع آلاینده‌ متحرک پررنگ‌تر گزارش شده است.

بر اساس اطلاعات سیاهه انتشار شهر تهران سهم کامیون‌ها در تولید ذرات معلق حدود ۱۶ درصد و سهم خودروهای شخصی حدود ۱۴ درصد است همچنین موتورسیکلت‌ها و اتوبوس‌ها به ترتیب حدود ۱۰ و ۶ درصد در آلودگی هوای تهران طی شش ماهه دوم سال موثر هستند.

علاوه بر منابع متحرک، منابع ثابت نیز در آلودگی هوا و تولید ذرات معلق نقش مهمی دارند. برای مثال سهم صنایع و نیروگاه‌های تهران و اطراف آن در تولید ذرات معلق کمتر از ۲.۵ میکرون حدود ۳۰ درصد گزارش شده است و در کنار این، منابع دیگری از جمله پالایشگاه‌ها و پایانه‌های اتوبوس نیز هر کدام به ترتیب حدود ۴.۴ و ۲.۳ درصد در آلودگی هوای تهران سهم دارند.

امسال به دلیل شیوع ویروس کرونا، آثار سوء ذرات معلق دو چندان شده است، چرا که هر واحد افزایش در غلظت ذرات معلق کمتر از ۲.۵ میکرون، ۸ درصد تلفات بیماران کرونایی را بیشتر می‌کند.

بر اساس اطلاعات شرکت کنترل کیفیت هوای تهران، انتشار ذرات معلق در تهران طی سال‌های اخیر حدود ۲۱ درصد افزایش یافته است. این وضعیت یعنی ذراتی در تهران افزایش یافته‌اند که می‌توانند بیماری‌های قلب و ریه را تشدید کنند و باعث اثراتی مانند علایم قلبی و عروقی، آریتمی‌های قلبی، حملات قلبی، علائم تنفسی، حملات آسم و برونشیت شوند.

علی رغم افزایش انتشار آلاینده های هوا در کلانشهر های کشور (بالاخص تهران)، در حال حاضر به دلایل مختلف از جمله مشکلات اقتصادی، عدم نظارت و قانون گریزی، استانداردها و الزامات قانونی ناظر بر کنترل انتشار آلاینده های هوا اجرایی نمی شود.

ارتقا کیفیت خودرو های تولیدی، نصب فیلترهای ذرات موتورهای دیزلی (DPF)، اسقاط خودروهای فرسوده و در نهایت پایش دودکش های صنایع، از مهمترین الزاماتی هستند که در حال حاضر یا به مرحله اجرا گذاشته نشده اند و یا به دلیل ضعف در نظارت، به صورت ناقص اجرا می شوند.