سوزان سانتاگ برای عکاسی چه کرد؟

با این حال، همه‌ی عکاسانی که سانتاگ توضیح داده حقیقتاً سوژه‌ها را در نقطه‌ی انتهاییِ تقابل دو طیف اقتصادی ثبت نکرده‌اند. او به‌تفصیل در مورد دایان آربس صحبت کرده، کسی که از مردم عکاسی می‌کرده و با محبت آنها را «عجیب‌الخلقه» می‌نامید، از داخل شهر تا حومه‌ی شهر. سانتاگ نوشت: «همه‌ی موضوعات او مشابه هستند.» و ادامه داده: «سوژه‌ی عکس‌های آربس، همه اعضای یک خانواده و ساکنان یک روستا هستند. این روستای ابلهانه اسمش آمریکاست.» در ذهن سانتاگ، عکاسی می‌تواند اعتراضات معناداری نسبت به پوچی‌های آزاردهنده‌ای که کل یک جامعه را فرا گرفته نشان دهد.

اگر چه سانتاگ در کار چند عکاس کنکاش کرده، اما بحث گسترده‌تری را در مورد تکثیر این رسانه پیشگویی کرده است. او به طبیعت اعتیادآور دوربین اشاره کرده اما هشدار داده که عکس گرفتن فقط «ظاهر مشارکت»  دارد—امروزه استفاده‌ی هیجانی ما از اینستاگرام بهترین گواه پیش‌بینی او است. وقتی عکسی می‌گیریم ذاتاً از دنیا و افراد پیرامون خود فاصله می‌گیریم. عکاسی وسواسی، دلسردکننده است—با منطق سانتاگ، کسانی که در اینستاگرام بیش از همه از خودشان پست می‌گذارند ممکن است منزوی‌ترین افراد باشند، صرف نظر از آنچه عکس‌های سردستی خوشحال‌شان نشان می‌دهد.

اما بی‌پرده‌تر از آن، بیانیه‌ی سانتاگ در مورد دوربین به‌عنوان یک سلاح بود. او نوشت: «عکاسی از مردم تجاوز به حریم آنها است.» هر چه تصاویر بیشتری از خشونت، جنگ، قربانیان گرسنگی یا قحطی، یا سایر بی‌عدالتی‌ها مشاهده کنیم نسبت به آنها مصون‌تر می‌شویم.

در سال‌های اخیر جنبش Black Lives Matter [یک جنبش فعال بین‌المللی که منشأ آن در جامعه‌ی آفریقایی-آمریکایی است و علیه خشونت و نژادپرستی سیستمی نسبت به سیاهپوستان مبارزه می‌کند] از گردش عکس‌هایی که خشونت علیه سیاه‌پوستان را نشان می‌دهد انتقاد کرده است. این مسأله ریشه‌ی اعتراضات سال ۲۰۱۷ در موزه ویتنی بود که ترسیم یک نقاش سفیدپوست از عکس اِمت تیلِ مثله‌شده در تابوت را به چالش کشید. [امت لوئیس تیل (۲۵ ژوئیه ۱۹۴۱ – ۲۸ اوت ۱۹۵۵) یک نوجوان آمریکایی ۱۴ ساله آفریقایی بود که در سال ۱۹۵۵ در می‌سی‌سی‌پی به دروغ متهم به آزار و اذیت زنی سفیدپوست شد، که در نهایت توسط اقوام زن به‌طور وحشیانه‌ای به قتل رسید. بعد از مرگش به نمادی از جنبش حقوق مدنی تبدیل شد]. سانتاگ چهار دهه قبل از این جنجال نوشت: «عکس‌ها تا آنجا که چیز جدیدی را نشان دهند، شوکه می‌کنند. متأسفانه، این نمایش همچنان بزرگ می‌شود—تا حدی به‌واسطه‌ی گسترش چنین تصاویری از وحشت.»

سانتاگ بیش از هر منتقد دیگر در قرن بیستم، به خوانندگان دلیلی برای اهمیت به عکاسی داد. تصاویری که روزانه ما را بمباران می‌کنند، چه در سطح هوشیار یا ناخودآگاه، بر برداشت‌مان از اخلاق و جهان تأثیر می‌گذارد. در زمان حاضر، نوشته‌های او هنوز هم بر نگاه اندیشمندانه، خوانش عکس و توجه به روشی که زندگی مدرن را تجربه می‌کنیم تأثیرگذارند: از طریق صفحات نمایش و لنزها.