چهار سیاهپوست در لوگوی گوگل
اگر امروز اول فوریه موتور جستجوی گوگل را باز کنید، به جای لوگوی همیشگی گوگل، تصویر عروسکیِ چهار مرد سیاهپوست را می‌بینید که پشت کانتر غذای یک فروشگاه نشسته‌اند. ماجرای این چهار سیاهپوست چیست؟
شصت سال پیش چهار دانشجوی سیاهپوست دانشگاه فنی و کشاورزی کارولینای شمالی آمریکا به نامهای جوزف مک‌نیل، فرانکلین مک‌کین، ازل بلر و دیوید ریچموند با الهام از جنبش حقوق مدنی سیاهپوستان آمریکا تصمیم گرفتند برای مبارزه با جداسازی نژادی در فروشگاه‌های زنجیره‌ای وول‌ورث (WoolWorth)، در شعبه گرینزبوروی این فروشگاه تحصن کنند. «چهارتای گرینزبورو» (Greensboro Four) روز اول فوریه ۱۹۶۰ به وول‌ورث رفتند و بعد از خرید خمیردندان از قسمتی که هم سیاهپوستان و هم سفیدپوستان خرید می‌کردند، به سمت کانتر غذای فروشگاه آمدند و نشستند تا قهوه بخورند. این قسمت فروشگاه «فقط برای سفیدها» بود، بنابراین مدیر فروشگاه از آن‌ها خواست آنجا را ترک کنند. «چهارتای گرینزبورو» توجهی به مدیر فروشگاه نکردند، تا پایان شب آنجا نشستند، و بعد از تعطیلی فروشگاه به دانشگاه برگشتند تا برای ادامه تحصن تعداد بیشتری دانشجوی سیاهپوست را با خود همراه کنند.
صبح فردای آن روز، یعنی دوم فوریه ۱۹۶۰، چهارتای گرینزبورو همراه با بیست دانشجوی سیاهپوست دیگر به فروشگاه وول‌ورث رفتند و آنجا بست نشستند. تحصن روز دوم باعث شد توجه رسانه‌های محلی به ماجرا جلب شود. دانشجویان در پایان تحصن روز دوم به دانشگاه برگشتند، «کمیته اجرایی دانشجویی برای عدالت» را تشکیل دادند، نامهای به مدیر فروشگاه‌های زنجیره‌ای وول‌ورث فرستادند و از او خواستند به سیاست‌های تبعیضآمیز علیه سیاهپوستان در این فروشگاه‌ها پایان دهد.
روز سوم فوریه بیش از ۶۰ نفر، از جمله دانش‌آموزان یک دبیرستان، به تحصن پیوستند. بر اساس برخی گزارش‌ها بیش از یک‌سوم جماعت روز سوم تحصن، زنان دانشجوی کالج بنت (Bennett College) بودند. بست‌نشینان در فروشگاه وول‌ورث درس می‌خواندند و مشق می‌کردند، کارمندان فروشگاه از دادن غذا به آن‌ها خودداری می‌کردند، و در عین حال پای گروه‌های نژادپرست سفیدپوست هم به فروشگاه باز شده بود. در پایان روز سوم، مدیریت فروشگاه اعلام کرد به سیاست جداسازی نژادی ادامه می‌دهد.
روز چهارم فوریه، تعداد بست‌نشینان به بیش از ۳۰۰ نفر رسید. آن‌ها تصمیم گرفتند تحصن را به فروشگاه کرس (Kress) هم بکشانند. در پایان روز، دانشجویان با نمایندگان فروشگاه‌ها و مدیران دانشگاه جلسه گذاشتند، اما مقاومت فروشگاه‌ها باعث شد جلسه بی‌نتیجه تمام شود.
روز پنجم، فضای تحصن پرتنش شد. اگرچه چندین دانشجوی سفیدپوست هم به جمع بست‌نشینان اضافه شده بودند، اما گروه‌های نژادپرست سفیدپوست در اقدامی پیش‌دستانه به فروشگاه آمده بودند و صندلی‌های کانتر غذا را پر کرده بودند. این فضای متشنج باعث شد پلیس دخالت کند. باز هم جلسه مذاکره دیگری برگزار شد اما بی‌نتیجه بود.
روز ششم، بیش از ۱۴۰۰ دانشجوی دانشگاه فنی و کشاورزی کارولینای شمالی تصمیم گرفتند به بست‌نشینی ادامه بدهند. آن‌ها به فروشگاه وول‌ورث رفتند، فروشگاه و اطرافش را مملو از جمیعتشان کردند، و بست نشستند. در پایان هفته، دانشجویان دانشگاه‌های دیگر ایالت کارولینای شمالی تحصن‌های خودشان را راه انداختند و جنبش بست‌نشینی در شهرهای جنوبی آمریکا گسترش پیدا کرد.
با گسترش تحصن‌ها، دانشجویان تصمیم گرفتند همه فروشگاه‌های حامی سیاست جداسازی نژادی را تحریم کنند. این تحریم باعث شد فروش این فروشگاه‌ها یک‌سوم کاهش پیدا کند و مدیرانشان برای تغییر در سیاست جداسازی نژادی به تکاپو بیفتند. روز ۲۵ فوریه ۱۹۶۰، مدیر فروشگاه وول‌ورث در گرینزبورو بعد از تحمل بیش از ۲۰۰ هزار دلار ضرر ناشی از تحریم دانشجویی (برابر با چیزی حدود ۱.۷ میلیون دلار امروز)، به سه نفر از کارمندان سیاه‌پوستش دستور داد لباس کارشان را دربیاورند، جای مشتری روی صندلی‌های کانتر غذای فروشگاه بنشینند و غذا سفارش دهند. بعد از این اقدام بیشتر شعبه‌های وول‌ورث به جداسازی نژادی پایان دادند، اگرچه برخی شعبه‌ها تا ۱۹۶۵ به این سیاست تبعیضآمیز ادامه دادند.