این هتل توریستی نیست؛ جای مهاجران است
این گزارش سه سال پیش از هتلی در یونان تهیه شده است. این هتل در آن دوران پناهگاه گروهی از مهاجران بوده است و نمونه‌ای جالب از زندگی دسته‌جمعی و اداره دسته‌جمعی فضاهای زندگی.
برای جلوه
نکته: امروز که این مطلب تلخیص و ترجمه می‌شود، سیتی پلازا را تعطیل کرده‌اند. این اتفاق در جولای ۲۰۱۹ دو روز بعد از پیروزی حزب دست راستی یونان و به دستور وزیر جدید صورت گرفت. گفته شده است پناهجویان به مکان دیگری منتقل شده‌اند.
۶ سالی می‌شد که هتل سیتی پلازای آتن بخاطر بحران‌های اقتصادی متروکه بود. اما از سال ۲۰۱۶ ساختمان دوباره شلوغ شد، ولی مهمانان این بار مسافران تفریحی و کاری نیستند. سیتی پلازا منزلگاه هزاران پناهنده‌ای شد که از سوریه، عراق و افغانستان به یونان پناه آوردند. اولین بار فعالان مدنی برای کمک اقتصادی و سیاسی به پناهندگان از این هتل استفاده کردند و حدود نزدیک ۱۵۰۰ پناهنده و مهاجر را در آن جای دادند. این هتل می‌تواند نقشی چشمگیر در جنبش‌های همبستگی با مهاجران و حمایت از آن‌ها ایفا کند.
زمانی توریست‌هایی برای دیدن المپیک‌های تابستانه اینجا می‌آمدند ولی بعد اتاق‌ها و دستشویی‌ها و بالکن‌ها پر از مهاجرانی شد که به این کشور پناه آورده‌اند. وکلای داوطلب به آن‌ها سر می‌زنند و تلاش می‌کنند مشکلات حقوقی‌شان را برطرف کنند؛ پزشکان و پرستاران نیز هر از چندگاهی چک‌آپ رایگان به آنان ارائه می‌کنند.
مهمانان این هتل گاهی باید اتاقشان را با غریبه‌ها به اشتراک بگذارند، در صف‌های طولانی منتظر غذا باشند و گاهی هم مشاغلی همچون انجام خدمات و آماده‌سازی غذا را بر عهده بگیرند. آن‌ها با همدیگر جمع می‌شوند و برای اداره‌ی هتل تصمیم‌گیری می‌کنند. همچنین با تشکیل شورا برای اخذ استراتژی‌های مقاومت در برابر سیاست‌های ناعادلانه‌ی مهاجرتی تا اینکه شام شب چه باشد جلسه گذاشته می‌شود. این هتل تنها مکان متروکه‌ای نیست که به اقامتگاه مهاجران تبدیل شده، کمپ «الینیکو» استادیوم خالی از سکنه‌ای که محل زندگی هزاران مهاجر است نیز از دیگر اقامتگاه هایی است که پناهندگان را در خود جای داده، اما شرایط در الینیکو متفاوت است. بیماری، کثیفی و خشونت در آن بیداد می کند. «مسعود قاهر» ۴۰ ساله که بخاطر حکم اعدام طالبان از افغانستان در الینیکو ساکن شده، می گوید:«زنان بسیاری که حامله‌اند در چادر زایمان می‌کنند». قاهر در اعتراض به وضعیت مهاجران الینیکو با همکاری فعالان مدنی تظاهراتی را هنگام بازدید «یوانیس موزالاس» معاون وزیر مهاجرت یونان از کمپ ترتیب داد.
حامد گنجی ۲۶ ساله هم که از والدینی افغان در تهران به دنیا آمده، از دشواری‌های مهاجر بدون شناسنامه بودن در تهران و اجبار به بازگشت به افغانستان می‌گوید. او در سال ۲۰۱۴ کوه و دشت و دریا را درنوردیده تا به آتن رسیده است. حامد می‌گوید زندگی اش در کمپ الینیکو «کثافت» بود. چادرها شلوغ بود و مدام دعواهای قومی بین مهاجران صورت می‌گرفت که به خشونت می‌انجامید تا اینکه هتل پلازا را پیدا کرد. اینجا در مقایسه با الینیکو بهشت است، اما دل حامد پیش خانه اش است. او می‌خواهد هرچه زودتر بتواند شهروند باشد و اجازه‌ی داشتن خانه‌ای از آن خود را بدست آورد یا به نقطه‌ای دیگر از اروپا برود.
با وجود اینکه فعالان مدنی حفظ هتل سیتی پلازا را برای مهاجران حیاتی می‌دانند، اما خطری جدی آنان را تهدید می‌کند: سیریزا.
در سال ۲۰۱۵ که سیریزا پیروز شد همه امید به تغییر و قدرتگیری دوباره ی چپ داشتند تا شاید بارقه‌ی امیدی باشد در نقد برنامه‌ی نئولیبرال اتحادیه اروپا. اما همه چیز عوض شد. دولت جدید جلوی ورود بسیاری از مهاجران را گرفت و آن‌هایی هم که آمده بودند را با مصیبت‌های فراوان رو به رو کرد. دولت پناهجویان را در بازداشتگاه‌های موقت در بدترین شرایط نگه داشته و مراکز حمایتی را تحت فشار قرار می‌دهد. سیریزا با اسم چپ آمد و سیاست‌های نئولیبرال اتحادیه‌ی اروپا را بخصوص در مورد مهاجران تکرار کرد. سیریزا فقط یک اسم بود و مثل بسیاری از دولت‌هایی که در ادغام با نئولیبرالیسم مسلط با ادعای چپ می‌آیند، به راست پیچید. همین آتش خشم بر یونان افروخت و نارضایتی مردم را با خود به همراه آورد. حال پناهجویان هم که مصائبی دوچندان دارند.
برگردیم سر ساکنان سی تی پلازا. آن ها هم نگرانند که چه بر سرشان خواهد آمد. مالک اصلی سی تی پلازا که خانمی است که در سال ۲۰۱۰ به علت ورشکستی هتل را تعطیل و خالی رها کرد، به رسانه‌های یونان اعلام کرده که در حال مذاکره با سیاستگذاران است تا هر چه زودتر هتل خالی شود. البته ساکنان نیز بیکار ننشستند و تظاهراتی را با کمک فعالان مدنی ترتیب دادند تا خانه‌شان را از آنان نگیرند.
نسیم لومانی ۳۶ ساله که از افغانستان به اینجا آمده، پشت پیشخوان نشسته و می‌گوید اگر سی تی پلازا هم مثل باقی اقامتگاه‌ها تخلیه شود، هزاران زن و مرد و کودک، بیمار، باردار و بی‌سرپناه چه خواهند شد؟
نمایی از بالکن هتل
اما ساکنان هتل کوتاه نمی آیند. سی تی پلازا بزرگترین پروژه‌ی اسکان پناهجویان است و اگر قرار بر تعطیلی آن باشد، آن‌ها ساکت نخواهند نشست. سی تی پلازا برای ساکنان آن بهشت عدن نیست، اما جایی است که می‌توانند آنرا خانه بنامند. حامد می‌گوید:«من کشورم را انتخاب نکردم، فقط آمدم اینجا تا زندگی کنم.»
این متن ترجمه تلخیص شده‌ای است از:
http://inthesetimes.com/article/20215/a-four-star-response-to-the-refugee-crisis-squat-hotel-athens
من آتن بوده‌ام هم به صورت مهاجر هم بعدها (سال قبل) به صورت مهاجر جریان این هتل و النیکو و … شرایط رو از نزدیک دیده‌ام اگر خواستین میتونم عکسهایی از سال ۲۰۱۶ از کمپ و شرایط براتون ارسال کنم