میانکاله در محاصره زمین‌خواران قرار گرفته است
زمین‌خواری و دست‌اندازی به تالاب در محدوده ذخیره‌گاه زیست‌کره میانکاله افزایش یافته است. بر اساس گزارش تشکل‌های زیست‌محیطی، بیش از ۲ هزار تا ۲ هزار و ۵۰۰ هکتار از اراضی پناهگاه حیات‌وحش و تالاب بین‌المللی میانکاله از سوی برخی زمین‌خواران و کشاورزان حاشیه این ذخیره‌گاه زیست‌کره به‌صورت غیر قانونی تصرف شده و بیشترین تصرف اراضی مربوط به روستاهای حسین آباد و قره تپه است.
تصرفات غیرقانونی به‌دلیل بی‌توجهی سازمان محیط‌زیست در چند سال گذشته تا شهرستان‌های گلوگاه در منتهی‌الیه شرق مازندران و بندرگز و اراضی خلیج گرگان در استان گلستان نیز رسیده است. هجوم زمین‌خواران به اراضی میانکاله در چند سال اخیر به سمتی رفته است که آتش‌سوزی‌های سریالی عمدی را رقم زده و این‌گونه آتش‌سوزی‌ها تنها در سال گذشته حدود ۴۰۰ هکتار از اراضی این زیستگاه پرندگان مهاجر را به خاکستر تبدیل کرده است.
به گفته یک کارشناس محیط‌زیست، «بخشی از این اراضی به‌دلیل ورود دیرهنگام سازمان محیط زیست، در حال فروش به غیربومی‌هاست؛ خرید و فروش این اراضی از سوی زمین‌خواران به غیربومی‌ها پای افراد بیشتری را به موضوع زمین‌خواری باز می‌کند و در این‌صورت احتمال بروز برخی مسایل اجتماعی در صورت پیگیری حقوقی وجود دارد؛ این دقیقا وضعیتی است که زمین‌خواران با فروش زمین به غیربومیان و یا حتی افراد بومیِ دیگر در پی تحقق آن هستند تا دیگر قابل پیگیری نباشد».
مدیرکل اداره محیط‌زیست مازندران در واکنش به این شرایط در اظهاراتی عجیب گفته «اگر اداره منابع طبیعی اطلاعات لازم درباره حد و حدود این اراضی را در اختیار ما قرار بدهد، اجازه تصرف حتی یک وجب از اراضی حفاظتی را به زمین‌خواران نمی‌دهیم. اداره محیط‌زیست درخواست خود را برای مشخص کردن حد و حدود جغرافیایی اراضی حفاظتی در میانکاله به اداره منابع طبیعی ارسال کرده که تاکنون هیچ پاسخی از سوی این اداره کل به ما داده نشده است. ما پیگیریم تا بتوانیم هر چه سریعتر با کمک منابع طبیعی این اراضی را شناسایی کنیم». مدیرکل منابع طبیعی مازندران منطقه ساری نیز در پاسخ گفته تاکنون چنین نامه‌ای از طرف اداره محیط‌زیست مازندران دریافت نکرده‌اند.
پناهگاه حیات وحش میانکاله در سال ۱۳۴۸ به عنوان منطقه حفاظت شده مصوب شورای عالی شکاربانی و نظارت بر صید سابق گردید و در سال ۱۳۵۳ به پناهگاه حیات وحش ارتقاء یافت. همچنین به جهت برخورداری از معیارهای کنوانسیون رامسر در سال ۱۳۵۴ نیز با تالاب‌های همجوار با وسعت یکصد هزار هکتار به عنوان یکی از سایت‌های کنوانسیون رامسر ثبت شد و متعاقب آن در سال ۱۳۵۵ به لحاظ وجود میراث‌های فرهنگی، آثار و ابنیه‌های تاریخی و زیباشناختی موجود به عنوان یکی از ذخیره‌گاه‌های زیست سپهر به کمیته برنامه انسان و کره مسکون یونسکو (MAB) معرفی و انتخاب گردید.