کارگران سوخته؛ جدیدترین تلفات فاجعه آب‌وهوایی
تغییرات آب و هوایی یکی از بزرگ‌ترین نگرانی‌های امروز بشر است، پژوهشگران و دانشمندان در حال بررسی مخاطرات این تعییرات از جنبه‌های متفاوت‌اند. اما تغییرات اقلیم چه تاثیری بر زندگی نیروهای کار می‌گذارد؟
در ماه گذشته از اینجا و آنجا خبر از گرمای عجیب‌وغریب نیم‌کره شمالی می‌رسید. رکورد گرما زده شد و دماسنج‌ها به درجه‌بندی مجدد نیاز دارند. گاهی با کاهش چنددرجه‌ای هوا و بارندگی، خیال‌ها راحت می‌شود؛ اما این اتفاق‌ها زودگذر است. مردم حالا دیگر می‌دانند وضعیت هوا دارد بیشتر و بیشتر نامنظم می‌شود و گرمای تابستان‌ها بسیار وحشیانه‌تر از قبل.
درست است که اروپا در ماه ژوئن با گرمای قابل توجهی مواجه شد، اما ماه‌های قبل از آن جنوب آسیا موج گرمای شدیدی را تجربه کرد. این وضعیت برای این مناطق عجیب نیست. هوای هند از قرن ۱۸ اندازه‌گیری شده است و از ۱۵ مورد گرم‌ترین سال‌های ثبت‌شده، ۱۱ مورد آن مربوط به ۲۰۰۴ به بعد است: گواهی بر فاجعه آب‌وهوایی.
چورو در استان راجستان هند با دمای ۸/۵۰درجه، گرم‌ترین شهر در سال ۲۰۱۹ بوده است. عددی که فاصله چندانی با گرم‌ترین رکورد گرما روی زمین در دره مرگ کالیفرنیا و میتریباه کویت با ۵۴درجه ندارد. دولت هند ثبت کرده است که همه روزهای ماه تجربه موج گرما را داشته‌اند. در این مدت، سازمان مدیریت فاجعه ملی هند اعلام کرد حداقل ۳۶ کارگر تا حد مرگ از گرما سوخته‌اند.
کار کردن در سیاره‌ای گرم‌تر
سازمان بین‌المللی کار (ILO) اخیرا گزارشی کوتاه ولی بسیار مهم درباره تاثیر فشار گرما بر کارگران منتشر کرده است. ILO یافته است که مناطقی از جهان که بیش از همه با مرگ ناشی از گرمای کارگران تهدید می‌شود، آسیای جنوبی و آفریقای غربی است. براساس این گزارش، کارگران بخش‌های کشاورزی و ساخت‌وساز آسیب‌پذیرترین افراد در مرگ‌های ناشی از افزایش دما هستند.
اگر دما به بالای ۳۵درجه برسد – خیلی کمتر از دمای امسال مرکز و شمال هند- آنگاه «عملکرد و توانایی‌های فیزیکی کارگر را محدود می‌کند» و اگر به بالای ۳۹درجه برسد، می‌تواند به «خستگی ناشی از گرما» و مرگ ختم شود. وقتی دما افزایش پیدا می‌کند، چیزی که اتفاق می‌افتد این است که بدن نمی‌تواند این گرمای اضافه را تحمل کند. چیزی که آن را با نام استرس گرمایی یا فشار گرما می‌شناسند.
در نتیجه افزایش دما، ساعات کار جهانی، عمدتاً در بخش‌های کشاورزی و ساخت‌وساز، کاهش یافته است. براساس محاسبات ILO ضررهای اقتصادی ناشی از افزایش دما در حال رشد است. در سال ۱۹۹۵ استرس گرمایی چیزی در حدود ۲۸۰ بیلیون دلار ضرر اقتصادی زده است. ILO پیش‌بینی می‌کند این عدد در سال ۲۰۳۰ تا ۴/۲ تریلیون دلار افزایش خواهد یافت. بیشتر این زیان‌ها در کشورهای با درآمد کم اتفاق خواهد افتاد.
به‌علاوه ILO می‌گوید در اثر فاجعه آب‌وهوایی حدود ۸۰ میلیون نفر، عمدتاً در بخش کشاورزی، کارشان را از دست خواهند داد. البته این عدد خیلی کم است. این عدد با این فرض محاسبه شده است که ۴۰درصد از روزها ابری و نه آفتابی است و کارگران می‌توانند ساعت‌هایشان را از زمان‌های گرم روز به ساعات خنک‌تر صبح و عصر تغییر دهند. اگر این فرض را برداریم، تعداد افرادی که کارشان را از دست می‌دهند می‌تواند به بیش از ۱۳۶ میلیون نفر برسد.
ILO همچنین هشدار داده است که فشار گرما کارگران بخش کشاورزی را به فرار از مناطق روستایی به شهرها، و از مناطق گرم زمین به مناطق معتدل‌تر سوق خواهد داد. به بیان دیگر، مهاجرت یکی دیگر از پیامدهای فاجعه آب‌وهوایی خواهد بود.
آلترناتیوها
ILO اصلاحاتی بسیار ملایم و حتی غیرسازنده را پیشنهاد کرده است. مکانیزه‌کردن کار در بین اصلاحات پیشنهادی دیده می‌شود. جایگزین‌کردن کار انسانی در آفتاب داغ با ماشین البته که اقدامی انسانی است. اما این برای انسان‌ها چه معنایی خواهد داشت؟ آیا به‌گونه دیگری برای آن‌ها جبران خواهد شد؟ به‌علاوه، در بخش ساخت‌وساز و کشاورزی، وقتی اتحادیه‌های کارگری ضعیف و دستمزدها کم است، انگیزه‌ای برای کارفرماها نیست که ماشین‌ها را جایگزین انسان‌ها کنند.
محافظت از کارگران
ایالت کرالای هند با جمعیت ۳۵ میلیون نفر مسئولانی از احزاب چپ و کمونیست دارد. هم‌زمان با گسترش موج گرما در هندوستان آن‌ها دستور ترک اجباری کار را در گرم‌ترین زمان‌های روز (ساعت‌های ۱۱ تا ۱۵) صادر کردند. دپارتمان کار کرالا هشدار داد اگر کارفرماها از این دستور پیروی نکنند تحت پیگرد قانونی قرار خواهند گرفت. مسئولان زمانی به گرفتن این تصمیم واداشته شدند که کارگران بخش ساخت‌وساز با آفتاب‌سوختگی به بیمارستان آورده شدند. در بدترین روزهای گرما بازرسان کارگری و افسران پلیس به سایت‌های ساخت‌وساز سر می‌زدند تا مطمئن شوند کارگران مجبور نمی‌شوند در ساعات اوج گرما کار کنند.
اما این اقدامات فقط کارهایی مطابق عقل سلیم است. کارگران همچنان نیازمند دستان قدرتمند قانون و مقررات‌اند. در هند، مانند بسیاری از جاهای دنیا، کارگران به‌طور فزاینده‌ای در بخش غیررسمی کار می‌کنند. جایی که قانون اغلب نادیده گرفته می‌شود و خبری از مقررات نیست.
اتحادیه‌ها موثرترین راهی است که کارگران از طریق آن می‌توانند اعمال قدرت کنند و همچنان کارگران کمتری در اتحادیه‌ها هستند. چپ ضعیف است و کرالا استثناست. جاهای دیگر شلاق مدیران پشت کارگران آسیب‌پذیر بخش غیررسمی است، کسانی که در آفتاب داغ می‌سوزند تا برای کارفرمایانشان سودآوری کنند.
لجاجت بسیاری از پایتخت‌های کشورهای غربی درباره فاجعه آب‌وهوایی معنای ساده‌اش این است که این فاجعه ادامه خواهد یافت. با افزایش دما، این آسیب‌پذیرترین بخش جامعه انسانی است که در زمین‌های کشاورزی و سایت‌های ساخت‌وساز خواهد سوخت. کسانی که فرار خواهند کرد و دست‌آخر به‌عنوان مجرم با آن‌ها رفتار خواهد شد. انتخاب‌های آن‌ها محدود است: مردن زیر آفتاب سوزان یا مردن در جاده.
این مطلب ترجمه‌ای است از: http://www.socialisteconomist.com/2019/07/burnt-workers-are-newest-wave-of.html