خانه‌ها زیر آب، صاحب‌خانه‌ها روی کوه
در سیل اخیر که هنوز هم ادامه دارد روستاها و مناطقی هم هستند که کمتر درباره آنها می شنویم. این گزارش از میدان را درباره منطقه بنده سوسنگرد ببینید و بخوانید.
۱- “بُنده” روستایی در حاشیه شهرستان سوسنگرد است که در سیل اخیر کامل زیر آب رفته و راه های خشکی به آن فعلا قطع شده است. زمین‌های گندم بُنده‌ای‌ها ازبین رفته اما روستایی‌ها به کمک هم توانسته‌اند حیواناتشان را نجات بدهند. شغل بُنده‌ای ها کشاورزی و دامداری است. فعلا بنده‌ای‌ها با دامهایشان به ارتفاعاتِ اطراف پناه برده‌اند و بیشتر از خودشان نگران حیواناتشانند. یکی از روستاییان می‌گوید: «آدمیزاد زبان داره می‌گه کجام درد می‌کنه، این زبون بسته‌ها چی؟ اینارو باید بیان معاینه کنن. هیچکس، هیچ تیم پزشکی تا حالا نیومده حیوونارو معاینه کنه. ما غیر ازین حیوونا دیگه چیزی نداریم.» روستاییانی که در ارتفاعات پناه گرفته‌اند نمی‌توانند دامهایشان را از آب بگذرانند و به خشکی بیاورند. آنها بالاجبار فعلا پیش دامهایشان مانده‌اند.
۲- روزهای اول، سیل‌بند زدند اما در حال حاضر بیشتر سیل‌بند زیر آب رفته است و مردم همه در بُنده با قایق رفت و آمد می‌کنند. قایق‌ها محدود است. تعدادی از قایق‌هایی که متعلق به مردمند رایگان خدمات می‌دهند، تعدادی از قایق‌ها هم مربوط به سپاه است که بیشتر کمک‌ها را می‌برد اما تعداد بیشتر قایق‌های شخصی هستند که کرایه می‌گیرند. اینها نیروهای امدادی مسافر و حتی خود روستاییان را با مبلغی به محل استقرار سیل‌زده‌ها می‌برند. از هر تیم ۵ تا ۸ نفره که به مقصد می‌برند بین ۳۰ تا ۴۰ هزار تومان کرایه می‌گیرند.
۳- راه‌های خشکی به محل استقرار بُنده‌ای‌ها از بین رفته است. یکی از سوسنگردی ها که برای کمک آمده می‌گوید: «سیل بند زدند اما زیر آب رفت. سیل این خاک را می‌شورد و می‌برد. خاک باید داخل گونی‌باشد. بعد هم باید گونی ها را با قلتک روی هم پِرِس کرد. اینجوری به سختی آب درونشان نفوذ می‌کند و به سختی هم تکان می‌خورند. اما حالا مساله این است که بعد از سیل ها گونی دیگر پیدا نمیشود. قیمت گونی پنج برابر شده. بدون گونی هم بی فایده است، هرچقدر خاک را بالا ببریم چون جنس این خاک همین است آب می آید خاک را می‌شورد و می‌برد.»
۳- غذای گرم از طرف مردم می‌رسد. تعدادی از غذها را افرادی که کنار آب ایستاده اند می‌گیرند و تعداد باقی مانده از غذاهای مردمی که می‌رسد بار قایق ها می‌شود و به روستا می رود. معمولا غذاها با ظروف یکبارمصرف به صورت بسته بندی می‌آید. کناره سیل‌بندها پر شده است از ظروف یکبار مصرف و هیچ متولی هم برای پاکسازی محیط ازین زباله ها فعلا وجود ندارد. توزیع غذا هنوز نظم پیدا نکرده است و بر اساس نیاز سنجی انجام‌نمی‌شود. مثلا بیشتر افرادی که در موکب‌ها هستند غذایشان را ازهمین کمک ها دریافت می‌کنند. اغلب موکب‌دارها در موکبشان فقط قهوه، چایی و آب به مردم می‌دهند.
۴. اهالی سوسنگرد شنیده بودند که کشورهای همسایه هم کمک کرده‌اند. یکی از سوسنگردی‌ها می‌گفت:«امروز اخبار می‌گفت کویتی‌ها آمده‌اند اهواز کمک کنند. چرا نمی‌آورندشان منطقه را ببینند؟ پس چرا اینجا نیامده‌اند؟ آنها آمده‌اند همدردی کنند، نه اینکه بروند در دفتر هلال احمر بنشینند عکس بیندازند. تشکر، اما آنها نیامده‌اند که عکس بندازند و بروند. مسئولین ما باید دیپلمات‌های کویتی را می‌آوردند منطقه را ببینند. حالا که تشریف آورده‌اند بیاورندشان بین سیل‌زده‌ها نه مسئولین. وظیفه مسئولین ما بود. ما که کویتی‌ها را اینجا ندیدیمشان، فقط در تلوزیون دیدیدیمشان.»
۵. آنسوی آب، بُنده‌ای‌ها فعلا کنار دامهایشان در ارتفاع زندگی می‌کنند، اما نمی‌دانند آب که پایین بیاید خانه‌هایشان باز قابل سکونت است یا نه. اینسوی آب هم در خشکی سوسنگردی‌هایی که در خانه‌هاشان نشسته‌اند نگران روزهای آینده‌اند. نمی‌دانند اگر روزهای آینده سیل شود خانه شان زیر آب می‌رود یا نه.