رامیرو گومز کارگران نامریی را در خانه ثروتمندان نقاشی می‌کند

صحنه برای خوانندگان مجله‌های پر زرق و برقِ دکوراسیون داخلی بسیار آشناست؛ یک محل زندگی کاملا آراسته، پر از سطوح درخشان، بالش‌های پف کرده و گل‌هایی که به هنرمندی کنار اشیاء باسلیقه هنری چیده شده‌اند.اما در این منظره بی‌نقص خانگی، تصویر زنی نقاشی شده که در اصل مسئول برق انداختن، گردگیری و تمیز کردن این فضاست. ادیت، زنی با پوستی قهوه‌ای در انتظار چک دستمزدش.

در پنج سال گذشته، رامیرو گومز با مداخله در صفحات وسط مجله‌ها و تبلیغات، پاره کردن آنها، کارگرانی را روی آن‌ها نقاشی کرده که صاحبان آن خانه‌های گرانقیمت به آنها وابسته‌اند. گومز، هنرمندی لس آنجلسی که پرستار بچه است، کارش را با نقاشی بر روی صفحه مجله‌های قدیمی، زمانی که بچه صاحب کارش چرت می زد شروع کرد. او به تازگی به رادیو دولتی جنوب کالیفرنیا درباره سوژه‌هایش گفت: «من تلاش می‌کنم از شما بخواهم کمی بیشتر به آن‌ها نگاه کنید.»

شکل‌ها ساده‌اند، بدون اجزاء صورت. ابزارهای کارشان- چوب‌های گردگیری، دستمال‌ها، سبدهای‌ رختشویی و دستگاه چمن زنی در صحنه همراه آن‌ها نقاشی شده است. آن‌ها اغلب در حال کار کردنند،هرچند در بعضی صحنه‌ها، آن‌ها را در حال استراحت و یا منتظر دریافت دستمزدشان نشان می‌دهد. تمام آن‌ها رنگین‌پوستند. آنان وصله‌های ناجورند. شکل‌ها قالب زده شده، با لباس‌های معمولی و در تضاد با محیط مد روز اطرافشان.

صورت‌های آن‌ها پنهان و یا بی‌روح است زیرا آن‌ها معمولا دیده نمی‌شوند یا به عنوان یک «فرد» دیده نمی‌شوند؛ آن‌ها «کمک» هستند، بدون سند و مدرک. گومز خصوصیات شخصی به این افراد نسبت نمی‌دهد، اما تصویر، مخاطب را مجبور می‌کند که هویت انسانی کارگرها را در نظر بگیرد. این صفحات دستکاری شده ما را مجبور می‌کند از اینکه قبلا متوجه غیاب آن‌ها نشده‌ایم شگفت زده شویم.

گرچه اضافه کردن یک فیگور ساده است، اما شخص از اینکه می‌بیند چقدر به ندرت «کمک» در دیگر صحنه‌های پر زرق و برق زندگی، جایی که کار آن‌ها ضروری است پدیدار می‌شود، به خود می‌لرزد. کارگران خانگی فقط در هنر و یا مجلات دکوراسیون خانه حذف نشده‌اند، آن‌ها از بسیاری از برنامه‌های حمایتی کارگران نیز محروم شده‌اند. در واقع، در سال ۲۰۱۳، با یک میانبر دو میلیون کارگر خانگی و کارگر خدماتی از حقوق اولیه کارفرما مانند حداقل دستمزد و اضافه کاری در آمریکا حذف شدند. اکثر کارگران خانگی زن‌های رنگین پوستند و بسیاری از آنها ثبت نشده‌اند. به نقل از اتحاد ملی کارگران خانگی، کارگران خانگی کمتر از حداقل دستمزد حقوق می‌گیرند، با کارفرما قرارداد ندارند و بسیاری از آن‌ها در محل کار با بدرفتاری و سوءاستفاده روبرو می‌شوند.

بی‌عدالتی و دستمزد پایین به صراحت در آثار گومز نمایش داده شده است. او روی تبلیغ رولکس نقاشی کشیده تا برچسب یادداشتی را نشان دهد که دستمزد یک کارگر را توضیح می‌دهد: ۸۰ دلار برای ۸ ساعت. ساخت یک وضعیت نمادین ارزشمند است، اما هم‌چنان کسانی که به فرزندان شما رسیدگی می‌کنند، خانه‌تان را تمیز می کنند، حیاط شما را سر و سامان می‌دهند مبلغی جزیی دریافت می‌کنند. ( به عنوان مثال، قیمت رولکس می‌تواند بیشتر از چهل هزار دلار باشد؛ معادل دوسال حقوق برای کارگری با حداقل دستمزد.)

گومز کار مجله‌اش را گسترش داده تا ماکت‌های مقوایی از کارگران بیافریند و در محله‌های ثروتمند اطراف لس‌آنجلس نصب کند. باغبان‌ها کنار پرچین‌های تزیین شده نگه داشته می‌شوند، مستخدم‌ها در حال بیرون بردن زباله. بعضی از کارگران از اینکه کارشان نمایش داده شده و برایش ارزش قایل شده‌اند احساس افتخار می‌کنند، اما برخی از آنها می‌ترسند که این ماکت‌ها نگاه‌های بیشتری را به سمتشان جلب کند، که شامل رفتار انتقام‌جویانه از طرف پلیس شود.

با جایگزین کردن ماکت‌ها در محل‌های اصلی، ما مجبور می‌شویم به یاد بیاوریم چقدر کم به خود کارگران توجه کرده‌ایم. گومز از اکتیویست نامیدن خود خودداری می‌کند، اگرچه کولاژهای مقوایی‌اش به آن اشاره‌ای ضمنی دارد. به‌ویژه از زمانی که او ماکت‌های مقوایی‌اش را طی گفتگوهای اصلاح قانون مهاجرت در ابتدای سال ۲۰۱۳ بر روی چمن‌های کاخ سفید و کنگره نصب کرد.( به خاطر دلایل امنیتی آن‌ها به سرعت از محل برداشته شدند.)

به تازگی ، گومز تصاویر نمادین دیوید هاکنی از جنوب کالیفرنیا را دوباره تصویر کرده است. تصاویر سرد و هندسی هاکنی از صحنه‌های کالیفرنیایی، پرده نقاشی کارگران گومز شده‌اند. تمیز کردن استخر تابلوی «آخرین شلپ شلوپ» (حالا «بدون شلپ شولوپ»)، چمن زنی (با ارجاع به نقاشی آب‌پاشی چمن) ، و سابیدن حمام ( با ارجاع به نقاشی مردی در بورلی هیلز حمام می‌کند). مثل هاکنی، گومز با اکریلیک کار می‌کند، که خالق رنگ‌های تخت و روشن است. به علت رنگ‌های تخت، اضافه کردن کارگران گومز، به این تصاویر عمق می‌دهد. جنوب کالیفرنیا جای لوکس و باحالی برای آدم‌ها نیست، جای کار سخت است، جایی برای در آوردن نان شب.

گومز جایگاه خودش در کانون هنر را مطالبه می‌کند و شایستگی کارگران به عنوان سوژه‌های هنر متعالی را تصدیق می‌کند. همانطور که مداخله‌اش در تبلیغات و مجلات گسترش پیدا می‌کند، اصرار دارد که اهمیت کار و کارگر از کالای نهایی که توسط یک فرد توانگر تحسین می شود بیشتر است. اگرچه رویای امریکایی می گوید اگر ما سخت کار کنیم، موفق خواهیم شد، آثار گومز نشان می دهد که موفقیت توسط نیروی کاری حمایت می‌شود که که نادیده گرفته شده، دستمزد حداقلی دارد و قدرش را ندانسته‌اند.