زنجیرهای ما، پیش از ما درهم می‌شکنند
هزار نفر از فلسطینیان زندانی در زندان‌های رژیم صهیونسیتی در اعتصاب غذا به سر می‌برند. هدف آنها اعتراض به شکنجه و رفتارهای غیرانسانی و تحقیرآمیز با زندانیان است. آنها می‌گویند جنبش زندانیان، قطب‌نمایی است که جدال فلسطینیان را راهبری می‌کند.
زندان حاداریم، اسرائیل
طی ۱۵ سال سر کردن در زندان‌های اسرائیل، هم شاهد و هم قربانی مجموعه [اقدامات] غیرقانونی، بازداشت‌های خودسرانه و بدرفتاری اسرائیل با زندانیان فلسطینی بوده‌ام. بعد از این که از تمام گزینه‌های موجود ناامید شدم، به این نتیجه رسیدم که جز اعتصاب غذا راه دیگری برای مقاومت دربرابر این تجاوزات باقی نمانده است.
حدود ۱۰۰۰ زندانی فلسطینی تصمیم گرفته‌اند در این اعتصاب غذا که از امروز[۱]، (روزی که ما در این‌جا آن را «روز زندانیان» می‌نامیم) آغاز می‌شود، مشارکت کنند. اعتصاب غذا صلح‌آمیزترین روش ممکن مقاومت است. رنج را تنها آنان که در آن مشارکت می‌کنند و دوست‌دارانشان تحمل می‌کند، با این امید که معده‌های خالی‌شان و قربانی‌شدن‌شان، کمک می‌کند تا پیامشان بیرون از دیواره‌های دخمه‌های تاریکشان پژواک یابد.
دهه‌ها تجربه ثابت کرده‌است که دستگاه استعماری– نظامی سفاکِ اسرائیل با وارد کردن صدمات رنج‌آور به بدن‌های زندانیان، جداکردن آنها از خانواده‌ها و اجتماعشان و استفاده از ابزارهای تحقیرآمیز، سعی دارد روحیه زندانیان و ملتی که به آن تعلق دارند را بشکند و به انقیاد درآورد. با این وجود ما تسلیم آنها نمی‌شویم.
دستگاه اشغال‌گر اسرائیل، نزدیک ۷۰ سال است که به طرق مختلف، حقوق بین‌الملل را زیر پاگذاشته است و از مجازات دربرابر اقدامات خود در امان بوده است. اسرائیل علیه مردم فلسطین، اقدام به نقض کنوانسیون ژنو کرده‌است و[در این میان] زندانیان که شامل زنان، مردان و کودکان می‌شوند نیز مستثنی نبوده‌اند.
ما به وسیله اعتصاب غذا، خواهان پایان یافتن نقض حقوق خود هستیم. در طول ۵ دهه گذشته، بر اساس گزارش گروه حقوق بشری الضمیر، بیش از ۸۰۰ هزار فلسطینی، برابر با ۴۰ درصد کل مردان ساکن سرزمینهای فلسطینی توسط اسرائیل بازداشت یا زندانی شده‌اند.
فقط ۱۵ سال داشتم که برای اول بار به زندان افتادم. به زور ۱۸ سالم می‌شد که بازجویی اسرائیلی در حالی که عریان ایستاده بودم، پیش از آن که به بیضه‌هایم ضربه بزند، مجبورم کرد تا پاهایم را باز کنم. از شدت درد بی‌هوش افتادم و اثر آن زخمی ست که جای آن روی پیشانی‌ام باقی است. بازجو که مرا مسخره می‌کرد، گفت هرگز «بچه‌دار» نخواهم شد زیرا که آدم‌هایی مثل من فقط «تروریست» و «قاتل» پس می‌اندازند.
چند سال بعد، دوباره در زندانی اسرائیلی بودم و یک اعتصاب غذا را رهبری می‌کردم، درست زمانی که اولین پسرم متولد شد. به جای شرینی، که معمولاً این‌جور مواقع پخش می‌کنیم، میان زندانیان نمک[۲] پخش می‌کردم. هنوز ۱۸ سالش نشده بود که نوبت او هم فرا رسید، بازداشت شد و چهار سال را در زندان‌های اسرائیل سپری کرد.
بزرگترینِ چهار فرزندم، اکنون مردی ۳۱ ساله است. من همچنان در زندانم و به همراه هزاران زندانی، میلیون‌ها فلسطینی و با حمایت بسیاری در سرتاسر جهان، مبارزه برای آزادی را پی می‌گیرم. چیزی که هست تکبر اشغال‌گران و ستم‌کاران و حامیانشان است، که آنان را دربرابر این حقیقت ساده کور و کر می‌کند: زنجیرهای ما، پیش از خود ما درهم‌شکسته خواهند شد، زیرا که این طبیعت انسان است که نظر به آزادی کند، با هر هزینه‌ای که داشته باشد.
اسرائیل به جای سرزمینهای اشغالی، تقریباً تمام زندان‌هایش را در داخل اسرائیل[۳] ساخته است. با این کار به صورتی غیرقانونی و اجباری شهروندان فلسطینی را به اسارت گرفته است و از این موقعیت برای محدود کردن ملاقات [زندانیان] با خانواده و تحمیل رنج بر زندانیان به وسیله جابه‌جای‌های طولانی مدت و تحت شرایط غیر انسانی [۴] استفاده می‌کند. اسرائیل «حقوق اولیه» ما را – که تحقق برخی از آنها در اعتصاب غذای قبلی به صورتی رنج‌بار تضمین شده بود– تبدیل به «امتیاز»هایی کرده است که اداره زندان‌هایش تصمیم می‌گیرد از آنها برخوردار باشیم یا محروم شویم.
زندانیان و بازداشت‌شدگان فلسطینی از شکنجه و رفتارهای غیرِانسانی و تحقیرآمیز و رسیدگی‌نکردن به وضعیت درمانیشان رنج می‌برند و برخی درحالی که دربازداشت بوده‌اند به قتل رسیده‌اند. بر اساس آخرین سرشماری کانون زندانیان فلسطینی، حدود ۲۰۰ زندانی فلسطینی از سال ۱۹۶۷ تا کنون مرده‌اند. زندانیان فلسطینی و خانواده‌هایشان همچنان هدف اول سیاست‌های اسرائیل مبنی بر تحمیل مجازات‌های دسته‌جمعیند.
ما به وسیله اعتصاب غذا، خواهان پایان یافتن نقض [حقوق خود] هستیم. در طول ۵ دهه گذشته، بر اساس [گزارش] گروه حقوق بشری الضمیر، بیش از ۸۰۰ هزار فلسطینی –برابر با ۴۰ درصد کل مردان ساکن سرزمینهای فلسطینی– توسط اسرائیل بازداشت یا زندانی شده‌اند. امروزه حدود ۶۵۰۰ نفر همچنان محبوس‌اند که برخی از آنان صاحب رکورد غم‌بار طولانی‌ترین دوره بازداشت در میان زندانیان سیاسیند. به ندرت در فلسطین خانواده‌ای پیدا می‌شود که با رنج حاصل از زندانی شدن یک یا چند عضو خود مواجه نشده باشد.
چگونه شرح دهم این وضع غیرقابل باور را؟
اسرائیل نظام حقوقی دوگانه‌ای ایجاد کرده است، نوعی آپارتاید قضائی؛ اسرائیلیانی را که علیه فلسطینیان مرتکب جرم می‌شوند، مصون می‌دارد، در حالی که بودن و مقاومت فلسطینیان را عملی مجرمانه می‌انگارد. دادگاه‌های اسرائیل خیمه‌‌شب‌بازیی از عدالتند؛ ابزاری به روشنی در خدمت استعمار و اشغال نظامی. بر اساس اعلام وزارت خارجه آمریکا، نرخ صدور رای به محکومیت برای فلسطینیان در دادگاه‌های نظامی اسرائیل نزدیک به ۹۰ درصد است.
در میان صدها هزار نفری که توسط اسرائیل به اسارت گرفته شده‌اند کودکان، زنان، نمایندگان مجلس، کنش‌گران، روزنامه‌نگاران، مدافعان حقوق بشر، دانشگاهیان، شخصیت‌های سیاسی، نظامیان و اعضای خانواده‌های زندانیان حضور دارند. و همه این‌ها یک هدف دارد: زنده‌به‌گور کردن آرمان‌های مشروع یک ملت.
دادگاه‌های اسرائیل خیمه‌‌شب‌بازیی از عدالتند؛ ابزاری به روشنی در خدمت استعمار و اشغال نظامی. بر اساس اعلام وزارت خارجه آمریکا، نرخ صدور رای به محکومیت برای فلسطینیان در دادگاه‌های نظامی اسرائیل نزدیک به ۹۰ درصد است.
در عوض و با این وجود، زندان‌های اسرائیل بدل به گهواره جنبش دیرپای «حق تعیین سرنوشت» فلسطینیان شده است. این اعتصاب غذای جدید یک بار دیگر مشخص می‌کند که جنبش زندانیان، قطب‌نمایی است که جدال ما را راهبری می‌کند، «جدال برای آزادی و کرامت انسانی»، نامی که ما بر این گام جدید در پیمودن راه بلندمان به سوی آزادی نهاده‌ایم.
اسرائیل تلاش کرده است تا بر همه ما برچسب تروریست بزند تا تجاوزها و تخطی‌های خود را نظیر بازداشت‌های خودسرانه گسترده، شکنجه، اقدامات تنبیهی و محدودیت‌های شدید، مشروع جلوه دهد. به عنوان بخشی از تلاش‌های اسرائیل برای تقلیل مبارزه فلسطینیان برای آزادی، دادگاهی اسرائیلی در محکمه‌‌ای سیاسی و نمایشی که توسط ناظران بین‌المللی محکوم[۵] شد، مرا به ۵ بار حبس ابد و ۴۰ سال حبس محکوم کرده است.
اسرائیل اولین قدرت اشغال‌گر یا استعماری نیست که چنین اقدامات غیر اخلاقی‌ای انجام می‌دهد. هر جنبش ملی آزادی‌بخشی در طول تاریخ می‌تواند مشابه چنین اقداماتی را به یادآورد. از همین جاست که مردمان بسیاری که علیه ستم، استعمار و آپارتاید جنگیده‌اند، در کنار ما ایستاده‌اند. کمپین بین‌المللی برای آزادی مروان الغوثی و همه زندانیان فلسطینی که توسط شخصیت ضد نژادپرستی مانند احمد کاترادا و همسرم فَدوی از سلول سابق ماندلا در جزیره روبن آغاز به کار کرد، از حمایت ۸ برنده نوبل صلح، ۱۲۰ حکومت و صدها رهبر، نماینده، دانشگاهی و هنرمند در سراسر جهان برخوردار است.
همبستگی آنان، سقوط اخلاقی و سیاسی اسرائیل را نشان می‌دهد. حقوق [ستم‌دیدگان] توسط ستم‌گران اعطا نمی‌شود. آزادی و کرامت انسانی حقوقی جهان شمول هستند که از انسانیت جدایی ناپذیراند، که باید همه ملت‌ها و انسان‌ها از آن برخوردار باشند. فلسطینیان استثنائی بر این قاعده نخواهند بود. تنها پایان اشغال به این بی‌عدالتی پایان می‌دهد و نشانی از تولد صلح خواهد بود.
پانویس‌ها
مروان برغوثی، عضو پارلمان فلسطین، زندانی سیاسی و از رهبران جنبش فتح است.
نسخه کوتاه‌تری از این نوشته در روزنامه شرق چاپ شده است.
[۱] تاریخ نوشته ۱۶ آوریل ۲۰۱۷ است و کل پاورقی‌ها جز شماره ۵ از مترجم است.
[۲] زندانیان هنگام اعتصاب غذا در زمان‌های معین، مقداری نمک می‌خورند تا از افت فشار خون و بی‌هوش شدن جلوگیری کنند.
[۳]اشاره دارد به محدوده اسرائیلی بر اساس مرزهای ۱۹۶۷. با فرض مشروع بودن مرزهای ۱۹۶۷، اسرائیل درحال حاضر از این مرزها نیز تجاور کرده و تقریبا نیمی از سرزمین‌هایی که بر اساس مرزهای ۱۹۶۷ فلسطینی به شمار می‌آیند را نیز اشغال کرده و در آنها مشغول شهرک‌سازی است.
[۴] زندانیان برای ملاقات با خانواده خود توسط نیروهای امنیتی به خارج از محدوده اصلی اسرائیل منتقل می‌شوند. در طول این جا‌به‌جایی که معمولاً ۱۰ تا ۱۵ ساعت طول می‌کشد، امکان استفاده از سرویس بهداشتی، نوشیدن آب، خوردن غذا و استراحت وجود ندارد.
[۵]۵- نگاه کنید به گزارش سیمون فورمن (Simon Forman)،حقوق‌دان منصوب شده توسط کمیته حقوق بشر نمایندگان پارلمان، به اتحادیه بین‌المجالس.