من معلولم. من می‌توانم!
فیلم تبلیغاتی کانال چهار برای بازی‌های پارالمپیک، شگفتی آفریده است. فیلمی سرزنده، خوش‌ساخت و هیجان‌آور که در آن شرکت‌کنندگان بریتانیایی مسابقات پارالمپیک قدرتشان را به رخ می‌کشند.
فیلم، افراد دارای معلولیت را توانا و قدرتمند نشان می‌دهد؛ اینکه آنها قادرند امور روزانه‌شان را اداره کنند، بچه‌داری کنند و صبحانه‌شان را بخورند. آنها تعاریف جاری و مرسوم بدن را به هم میٰ‌ریزند؛ چرا که با لب می‌توان نقاشی کرد، با پا می‌توان غذا خورد و با زبان اشاره می‌توان حرف زد.
هر چند فیلم به حق موفق شده تصویری غیر کلیشه‌ای از افراد داری معلولیت به تصویر بکشد، اما نباید فراموش کرد که شعار «من می‌توانم» برای افراد معلول زمانی و در جایی معنا دارد که بسترها و حمایت‌های لازم برای مستقل زندگی کردن آنها فراهم شود. همچنین، ابرانسان هر چند شعاری به جا و درست است، نباید به این معنی تلقی شود که همه می‌توانند و اگر نتوانند به این دلیل است که خود نخواسته‌اند.
در این راستا، باید خیابان‌ها برای عبور و مرور مستقل ویلچر هموار شود. باید مدارس ناشنوا احداث شوند. زبان اشاره به عنوان یک زبان پذیرفته شود. نابینایان با دنبال کردن راه مخصوص خود در پیاده‌رو هر چند دقیقه یک بار به مانع برنخورند. حمل و نقل عمومی برای شهروندان با توانایی‌های مختلف در دسترس باشد. باید شهر و روستا برای همه شهروندان ساخته شود نه مردان بزرگسال سالم.