این روزها تصویری ایده‌آل و نوستالژیک از زندگی زنان، پیش از انقلاب ۵۷ ساخته می‌شود. آیا اگر به سینمای پیش از انقلاب نیز نگاه کنیم این تصویر تایید می‌شود؟ این یادداشت نگاهی می‌کند به فیلم مستند «بخت پریشان»، ساخته سحر خوشنام که درباره زن در سینمای ایران پیش از انقلاب است.
فرض کنیم ایرانی سینمادوستی را اواخر نظام رژیم پیشین به سیاره دیگری برده باشند و او حالا بعد از یک دهه به زمین و به ایران برگشته باشد (واریاسیونی از «اگر موجودی از سیاره دیگری به زمین بیاید و ببیند … ؟»)، او چه می‌بیند و احساسش در قبال چیزی که می‌بیند چه خواهد بود؟
