استیون سودربرگ در فیلم «دیوانه» به‌شکلی هوشمندانه «جامعه‌ی نظارتی» که سوژه‌ها را در تمامی نقاط تحت نظر دارد به تصویر کشیده است. او به ما نشان می‌دهد که خطوط و دسته‌بندی‌های جامعه مدرن تا چه حد می‌تواند بی‌اعتبار یا دروغین باشد.
با مکانیزه‌شدن مشاغل و کم ارزش‌شدن دانش، انسان‌ها نیاز دارند بار دیگر تفکر انعطاف‌پذیر را کشف کنند. این امر در مدرسه‌ها آغاز می‌شود.
مترو بیش از آنکه یک وسیله حمل‌ونقل عادی باشد یک ماشین بزرگ تولید نوع خاصی از انسان است؛ ماشین تولید «انسان زیرزمینی». انسانی دور افتاده از جامعه ی خود. یک انسان بیگانه شده از شهر. مترو هر روز من را از سطح شهر می‌کَند و در قالب یک «مسافر» صرف و تکثیرشده به زیر زمین می‌فرستد. جایی که دیگر خبری از کنش اجتماعی نیست و تو تنها با انبوه خلقی سر و کار داری که فقط انتظار می‌کشند.
