ده‌ونک؛ روستایی در قلب تهران. محلهای است وامانده بین سنت و مدرنیسم. گویی زمان برای ساکنان ده‌ونک نزدیک به یک قرن است که متوقف شده؛ چنان که برای لحظاتی فراموش میکنی که اینجا منطقه سه پایتخت است.
در این هفته قرار بود نشستی درباره مسئله ده‌ونک و اشغال زمین‌های ساکنین آنجا برگزار شود؛ زمین‌هایی که دانشگاه الزهرا مدعی مالکیت بر آنها بود در حالی که شهروندانی در آن زمین‌ها ساکن بودند. اما برگزاری نشست از طرف نهادهای تصمیم‌گیرنده منوط به حذف سخنرانی همان شهروندان شد و سخنرانی دیگر سخنرانان مشکلی نداشت. برگزارکنندگان هم در همبستگی با مردم این نشست را لغو کردند و پیام را واضح انتقال دادند؛«مردم نباید سخن بگویند»
27 مرداد، خانه‌های کوچه امامزاده در ده ونک با حضور نیروی انتظامی تخریب شد؛ به 60 نفر دیگر هم اخطار داده شده تا خانه‌‌هایی که در اختیارشان است را تخلیه کنند. هدف از تخریب خانه‌ها اعطای زمین‌های این منطقه به دانشگاه الزهرا است. ساکنان ۹۰ خانه هرکاری کرده‌اند که تخریب متوقف شود. آنها ۱۱ مهر در مقابل دانشگاه تجمع کردند و شعار «حتی اگر بمیرم، خونه‌مو پس میگیرم» سر دادند. آنها می‌گویند زمانی که در این خانه‌ها سکنی گزیده‌اند هنوز دانشگاهی نبوده که این زمین‌ها مال آن باشد.
