ارائه تصویری از جامعه طبقاتی به‌عنوان یک پدیده طبیعی، پیش از هرچیز به عادی‌سازی آن دامن می‌زند، امری که می‌تواند در نتیجه تکرار آن در سایر محصولات فرهنگی بیش از پیش تقویت شود.
به‌جای تسلیم‌شدن به تحلیل‌های تک‌علیتی، ماخولیای شکست، تأکیدهای خودبزرگ‌بینانه یا خطابه‌های اخلاق‌گرا و تقدیرباور درباره یک «گذار آرام» بهتر است اکنون تحلیلی فراگیر از شبکه پیچیده عواملی ارائه دهیم که دست در دست هم فاجعه کنونی را به بار آوردند.
