یکی از اهداف این پروژه گسترده و چندوجهی که مختاری در طول عمرِ کوتاهِ خود آن را پیش برد تحول بنیادین شعر اجتماعی معاصر ایران از زبان و ساخت خطابی، من‌محور و تک‌ساحتی به سمت زبان و ساختی متکثر، لایه‌لایه و مبتنی‌بر حضورِ فعال «دیگری» بود. این نه یک «دیگری» صرفا تأثیرپذیر، آنگونه که در شعر اجتماعی و همچنین دیگر گونه‌های شعری دهه پنجاه به قبل رایج بود، که همچنین یک «دیگری» تأثیرگذار است.
کریستیَن کیثلی در کتاب «سینه‌فیلیا و تاریخ یا وزیدن باد بین درخت‌ها» که ترجمه فارسی‌اش به تازگی منتشر شده است، از ضرورت احیاء شیوه‌ای از ادراک و نقد فیلم سخن گفته که از مکاشفه، هیجان، لذت و حسانیت نیرو می‌گیرد.
بونوئل مرگ رازآلودگی را یکی از دلایل اُفتِ سینما و بی‌مایگی معنوی و اخلاقی آن می‌داند و می‌گوید: «در سینمای امروز از رمز و راز که جانمایه هر هنری است، نشانی نمی‌بینم. نویسنده‌ها و کارگردان‌ها و تهیه‌کنندگان سخت مراقب هستند تا پنجره اکران سینما به دنیای رهایی‌بخش شعر بسته بماند، تا مبادا آرامش کسی درهم بریزد».
جواد مجابی سال‌ها است به طنز ایرانی می‌اندیشد و به پیشینه این طنز و سیر تحولش که حاصل این تاملات کتاب «تاریخ طنز ادبی ایران» است که اکنون جلدهای اول و دوم آن در نشر ثالث به چاپ رسیده است. مجابی در این دو جلد از پیشینه‌های طنز در ایران و طنز و شوخ‌طبعی ایرانی در روزگار باستان آغاز می‌کند و تحول طنز ادبی در ایران را تا عصر حافظ پی می‌گیرد.
ساعدي در «شب‌نشيني باشکوه» نخستين سنگ بناي جهان اوهام و اشباح و مردگان را مي‌گذارد؛ جهاني که رفته‌رفته در کارهاي بعدي او قوام مي‌يابد و در کتاب‌هايي چون «عزاداران بيل» و «واهمه‌هاي بي‌نام‌و‌نشان» قوام مي‌يابد و ساعدي را به عنوان بهترين شبح‌نگار ادبيات معاصر ايران تثبيت مي‌کند و «ترس و لرز» - ديگر کاري که اين روزها از ساعدي تجديدچاپ شده است - بعد از اينهاست که با صورتک‌هاي بهت‌زده‌اش از راه مي‌رسد. «ترس و لرز» را مي‌توان آشکارا دنباله «عزاداران بيل»، منتها اين‌بار در جغرافيايي متفاوت، به شمار آورد.
