آیا اضطراب، نگرانی، مشکلات و یا هرچیز دیگری که ما به خاطر آن به روانکاو مراجعه می‌کنیم، فقط ریشه‌های درونی دارند؟ نقش وضعیت بیرونی در ایجاد آن‌ها چیست؟ آیا روانکاو برای حل مشکل مدام باید به چیزی در درون بیمارش ارجاع دهد؟ سیاست و تلاش برای تغییر جهان جزئی از روانکاوی است.
«با اشاره به وضعیت امنیتی پاریس، دولت فرانسه تظاهرات اقلیمی برنامه‌ریزی شده ۲۹ نوامبر در پاریس را ممنوع کرده است. با اینکه تراژدی اتفاق افتاده، برنامه‌های اولیه ما را به هم ریخته، ما راهی پیدا خواهیم کرد که مردم در پاریس بتوانند خواست عدالت اقلیمی را به گوش برسانند.»
این عبارات در صفحه اول وبسایت یکی از سازمان‌دهندگان تظاهرات جهانی اقلیمی نوشته شده است. «۳۵۰» یکی از سازمان‌هایی است که همراه دیگر گروه‌ها و سازمان‌ها به برنامه‌ریزی دو هفته تظاهرات، راهپیمایی، تجمعات و برنامه‌های دیگر از آغاز تا پایان اجلاس سران تغییرات اقلیمی پرداخته است. قرار است روزهای ۲۸ و ۲۹ نوامبر، در ۱۵۰ کشور دنیا، ۲۱۷۳ برنامه مختلف برگزار شود.
۲۰ سال است که سران کشورها دور هم جمع می‌شوند تا در مورد خطرات تولید و انتشار بی‌رویه گازهای گلخانه‌ای تصمیماتی اتخاذ کنند، اما تا کنون نه تنها از میزان تولید و سوخت کربن کاسته نشده که هر سال وضعیت زمین از سال پیش نگران‌کننده‌تر می‌شود. با این حال، امسال، شاید با سال‌های گذشته فرق کند. پیامدهای احتمالی نشست دوازده روزه (۳۰ نوامبر تا ۱۱ دسامبر) تغییرات اقلیمی سران کشورها کمی امیدبخش به نظر می‌رسد. بعضی وعده‌ها پیش از اجلاس داده شده؛ اتحادیه اروپا تا سال ۲۰۳۰ انتشار گازهای گلخانه‌ای را ۴۰ درصد (به نسبت سال ۱۹۹۰) و آمریکا، تا سال ۲۰۲۵ انتشار این گازها را ۲۶ تا۲۸ درصد (به نسبت سال ۲۰۰۵) کاهش خواهند داد. چین، نیز به این قائله خواهد پیوست. اینها کشورهایی‌اند که نود درصد حجم تولید گازهای گلخانه‌ای جهان را تولید می‌کنند و عدم توافق بینشان مانع بزرگی در پیشبرد معاهده‌های بین‌المللی بوده است. تدقیق و تعیین موعدی مشخص برای کاهش میزان تولید کربن، قدمی بزرگ در پیشگیری از نتایج فاجعه‌بار تغییرات اقلیمی، نوسانات ناگهانی آب‌و‌هوایی، گرمایش زمین و بالا آمدن آب دریاهاست. پیش‌بینی‌ها حاکی از آن است که حتی درصورت عملی شدن اقدامات و وعده‌های کشورهای شرکت‌کننده در اجلاس پاریس، تا آخر قرن ۲۱ام زمین بین ۲.۷ تا ۳ درجه گرم خواهد شد. دانشمندان این عدد را همچنان خطرناک می‌دانند؛ برای اینکه زمین قابل زندگی کردن باشد نباید از ۲ درجه گرمتر شود. برای رسیدن به این هدف، از همین حالا، تمام زغال‌سنگ‌های جهان باید در زمین باقی بمانند. از این روست که بسیاری از تحلیلگران و فعالان محیط زیست تصمیمات وعده داده شده در این اجلاس را کافی نمی‌دانند.
در چنین بستری، شنیده شدن صداهای پیشرو‌تر و حضور نهادهای مستقل و مردمی در برنامه‌هایی به موازات نشست، مهم می‌شود. این تظاهرات‌ها در نقاط مختلف جهان خواهان عدالت تغییرات اقلیمی هستند و نجات زمین از معرض نابودی را در گروی تغییرات بنیادین اقتصاد جهانی و شیوه‌های تولید و مصرف کنونی می‌دانند. قرار بود ۱۲ دسامبر تظاهرات عظیمی در شهر پاریس برگزار شود که اختتامیه همه برنامه‌های اعتراضی باشد، اما پس از کشتار هفته گذشته در پاریس و اعلام وضعیت اضطراری، دولت اولاند این تظاهرات را ممنوع کرد. دولت فرانسه مدعی است که قوای حفظ امنیت پاریس را در چنین شرایطی ندارد. نائومی کلاین در این یادداشت شکاف عمیق چنین منطقی را عیان می‌کند.
این عبارات در صفحه اول وبسایت یکی از سازمان‌دهندگان تظاهرات جهانی اقلیمی نوشته شده است. «۳۵۰» یکی از سازمان‌هایی است که همراه دیگر گروه‌ها و سازمان‌ها به برنامه‌ریزی دو هفته تظاهرات، راهپیمایی، تجمعات و برنامه‌های دیگر از آغاز تا پایان اجلاس سران تغییرات اقلیمی پرداخته است. قرار است روزهای ۲۸ و ۲۹ نوامبر، در ۱۵۰ کشور دنیا، ۲۱۷۳ برنامه مختلف برگزار شود.
۲۰ سال است که سران کشورها دور هم جمع می‌شوند تا در مورد خطرات تولید و انتشار بی‌رویه گازهای گلخانه‌ای تصمیماتی اتخاذ کنند، اما تا کنون نه تنها از میزان تولید و سوخت کربن کاسته نشده که هر سال وضعیت زمین از سال پیش نگران‌کننده‌تر می‌شود. با این حال، امسال، شاید با سال‌های گذشته فرق کند. پیامدهای احتمالی نشست دوازده روزه (۳۰ نوامبر تا ۱۱ دسامبر) تغییرات اقلیمی سران کشورها کمی امیدبخش به نظر می‌رسد. بعضی وعده‌ها پیش از اجلاس داده شده؛ اتحادیه اروپا تا سال ۲۰۳۰ انتشار گازهای گلخانه‌ای را ۴۰ درصد (به نسبت سال ۱۹۹۰) و آمریکا، تا سال ۲۰۲۵ انتشار این گازها را ۲۶ تا۲۸ درصد (به نسبت سال ۲۰۰۵) کاهش خواهند داد. چین، نیز به این قائله خواهد پیوست. اینها کشورهایی‌اند که نود درصد حجم تولید گازهای گلخانه‌ای جهان را تولید می‌کنند و عدم توافق بینشان مانع بزرگی در پیشبرد معاهده‌های بین‌المللی بوده است. تدقیق و تعیین موعدی مشخص برای کاهش میزان تولید کربن، قدمی بزرگ در پیشگیری از نتایج فاجعه‌بار تغییرات اقلیمی، نوسانات ناگهانی آب‌و‌هوایی، گرمایش زمین و بالا آمدن آب دریاهاست. پیش‌بینی‌ها حاکی از آن است که حتی درصورت عملی شدن اقدامات و وعده‌های کشورهای شرکت‌کننده در اجلاس پاریس، تا آخر قرن ۲۱ام زمین بین ۲.۷ تا ۳ درجه گرم خواهد شد. دانشمندان این عدد را همچنان خطرناک می‌دانند؛ برای اینکه زمین قابل زندگی کردن باشد نباید از ۲ درجه گرمتر شود. برای رسیدن به این هدف، از همین حالا، تمام زغال‌سنگ‌های جهان باید در زمین باقی بمانند. از این روست که بسیاری از تحلیلگران و فعالان محیط زیست تصمیمات وعده داده شده در این اجلاس را کافی نمی‌دانند.
در چنین بستری، شنیده شدن صداهای پیشرو‌تر و حضور نهادهای مستقل و مردمی در برنامه‌هایی به موازات نشست، مهم می‌شود. این تظاهرات‌ها در نقاط مختلف جهان خواهان عدالت تغییرات اقلیمی هستند و نجات زمین از معرض نابودی را در گروی تغییرات بنیادین اقتصاد جهانی و شیوه‌های تولید و مصرف کنونی می‌دانند. قرار بود ۱۲ دسامبر تظاهرات عظیمی در شهر پاریس برگزار شود که اختتامیه همه برنامه‌های اعتراضی باشد، اما پس از کشتار هفته گذشته در پاریس و اعلام وضعیت اضطراری، دولت اولاند این تظاهرات را ممنوع کرد. دولت فرانسه مدعی است که قوای حفظ امنیت پاریس را در چنین شرایطی ندارد. نائومی کلاین در این یادداشت شکاف عمیق چنین منطقی را عیان می‌کند.
در سال ۱۳۰۷ خرید و فروش برده در ایران منع و برده‌داری لغو شد. بر خلاف تصور عمومی، برده‌داری در ایران پیشینه تاریخی دارد؛ پیشینه‌ای که به فراموشی سپرده شده و عمدتا انکار می‌شود. گویی با فراموشی دسته‌جمعی، خود نهاد برده‌داری نیز از تاریخ ایران حذف می‌شود. بیتا بقولی‌زاده در این مصاحبه رادیویی از روند منع خرید و فروش برده در ایران و نهایتا لغو برده‌داری می‌‌گوید و چگونگی حذف این نهاد خشونت‌آمیز از خاطره جمعی ایرانیان را بررسی می‌کند.
