حمایت نویسندگان، خبرنگاران و دانشجویان از اعتصاب کارگران پیمانی نفت و پتروشیمی
کارگران پیمانی صنعت نفت و پتروشیمی مدتی است که در اعتراض به شرایط کاری و دستمزد پایین دست به اعتصاب زده‌اند و خواهان تغییر وضعیت شغلی خود هستند.
این اعتراضات از سی و یک خرداد سال جاری شروع شده است و همچنان ادامه دارد. دامنه این اعتصابات به سراسر کشور گسترش یافته و تاکنون کارگران بیش از ۱۰۰ مرکز به این اعتصاب پیوسته‌اند. افزایش دستمزدها برای تامین معیشت کارگران، کوتاه شدن دست شرکت های پیمانکاری، ۱۰ روز مرخصی در قبال ۲۰ روز کار، برخورداری از بیمه های درمانی و بهداشتی و امنیت شغلی از جمله خواسته‌های کارگران در اعتصاب است.
در حالی که اخبار مربوط به اعتصاب و خواسته‌های کارگران پیمانی نفت جای چندانی در رسانه‌های رسمی کشور نداشته اما موج حمایت‌های سایر گروه‌های صنفی از کارگران این صنایع قوت دارد. پیش‌تر کانون صنفی معلمان و تشکل‌های کارگری مانند کارگران مستقل هفت‌تپه حمایت خود را از اعتصاب سراسری کارگران پیمانی اعلام کرده بودند. کانون نویسندگان، جمعی از دانشجویان و همچنین تعدادی از خبرنگاران نیز در بیانیه‌های جداگانه‌ای با این کارگران اعلام همبستگی کرده‌اند.
در بیانیه‌ی نویسندگان با عطف به اهم خواسته‌های کارگران آمده است: « ما جمعی از نویسندگان و شاعران و کنشگران مستقل فرهنگی و اعضای کانون نویسندگان ایران، اعتراضات این کارگران را بر حق دانسته و از همه ی نویسندگان، فرهنگیان، اهالی قلم و همچنین بازنشستگان و کارگران سایر بخش ها می‌خواهیم که در حمایت از مطالبات انسانی وخواسته های به حق صنفی کارگران اعتصابی، از هر کوششی دریغ نکنند.»
روزنامه‌نگاران و خبرنگاران نیز در بیانیه خود اعتراضات کارگران صنعت نفت و پتروشیمی را یک اقدام مترقی خوانده و نوشته‌اند:« ما روزنامه‌نگاران و خبرنگاران که رسالتمان انعکاس صدای گروه‌های مختلف جامعه است، اذعان می‌کنیم در این لحظه این شما هستید که در جایگاه یک رسانه و به طور عملی صدای واقعی ما شده‌اید. به واقع در این مسیر شما نه تنها صدای جمعیت بزرگی از جمله روزنامه‌نگاران و دیگر کارگران بلکه الگویی از فریاد جمعی، مبارزه مدنی و حق‌خواهی برای طبقه بزرگ درخود فرورفته‌ای هستید که بسیاری از تئوریسن‌ها درباره برون‌رفت از مشکلات آن به بن بست و ناامیدی رسیده‌اند.»
دانشجویان نیز ضمن اعلام همبستگی، این اعتصابات را نشانی از بحرانی بزرگ‌تر دانسته، و در توضیح شرایطی که این اعتصابات در آن به وجود آمده، خواستار نگاه به وضعیت کلی‌تر که موجب به وجود آمدن این دست از اعتراضات هستند، شده‌اند: « ما دانشجویان جای‌جای این سرزمین به ایستادگی کارگران باور داشته و خود را فرزندان همین طبقه و بخشی از آنان می‌دانیم. بنابراین ضمن بیان همبستگی خود، با چشمی بینا و نگران و با واکاوی زمینه‌های موجود تاکید می‌کنیم که نفوذ خصوصی‌سازی و به حراج گذاشتن منابع و نیروی کار مردمان این سرزمین ضربات جبران‌ناپذیری به بخش‌های گوناگون جامعه و به کارگران زده است و حیات جمعی را به‌خطر انداخته است. همچنان که دانشگاه و فضاهای آموزشی نیز از گزند این هجوم در امان نبوده‌اند و پولی‌سازی آموزش و محیط‌های وابسته به آن، حق آموزش همگانی و رایگان را به‌طور جدی خدشه‌دار کرده است. آشکار است که رویه‌های موجود باعث افزایش تضاد منافع در جامعه شده است و چهره جامعه را به‌سان مردمی تکیده و رنج کشیده درآورده است، درحالی که گروه‌هایی برخوردار به اقلیتی تبدیل شده‌اند که با انباشت سوداگرایانه روزبه‌روز جامعه را فقیرتر می‌کنند.»
آنها در کنار کارگران خواستار مهار گسترش هولناک خصوصی‌سازی‌ها و پیمانکاری‌ها، حق داشتن تشکل مستقل، افزایش دستمزدها به شکلی که با واقعیت زندگی مطابقت داشته باشد، پرداخت معوقات مزدی کارگران و پرداخت به‌موقع دستمزد، بهبود شرایط کار از جمله زمانمندی عادلانه آن و محکوم کردن اخراج کارگران شدند.