رد مرز کودکان کار مهاجر
انوشیروان محسنی بندپی، استاندار تهران، در جلسه ساماندهی کودکان کار، با اشاره به شیوع کرونا در کشور اعلام کرده است که «ساماندهی کودکان کار باید به شکل ضربتی و با سرعت بیشتری در این شرایط انجام شود».
او با استناد به توافقنامه استانداری و بهزیستی، گفته است «کودکانی که جمع‌آوری می‌شوند اگر حضور آنها برای بار اول باشد با مراجعه و تعهد خانواده‌ها تحویل داده می‌شوند. در مورد کودکانی که برای دومین بار و علی رغم تعهد جمع آوری می شوند ظرف مدت ۸ روز باید تعیین تکلیف شوند و اگر کودکان ایرانی بودند تحویل مراکز بهریستی شوند و اگر از اتباع بودند تمهیدات و تسهیلات لازم برای خروج آنها از مرز فراهم شود».
اگرچه این روزها خبرهای دیگری هم شنیدیم که نشان از تلاش جمعیت‌های داوطلب برای آموزش و رساندن وسایل ضدعفونی‌کننده و ماسک به کودکان کار در شهرهایی مثل بوشهر و شیراز داشت، اما سیاست اصلی دولت در قبال کودکان کار همچنان همان است که بود؛ رد مرز و جمع‌آوری.
اسم رمز «ساماندهی» سال‌هاست که به عنوان راهبرد اصلی دولت‌ها در ایران در مواجهه با مسئله کار کودکان دنبال می‌شود. واکنش‌های «ضربتی» دولت در موقعیت‌های بحرانی چون شیوع بیماری‌های واگیرداری مثل کرونا هم بیش از آنکه ناشی از ناچارگی دولت باشد، دنباله سیاست‌هایی است که همواره به تداوم انواع محرومیت‌های اقتصادی و اجتماعی در میان اقشار فرودست جامعه دامن زده‌اند.