زندگی برابر برای ناشنوایان

سمینار آشنایی با فرهنگ، سبک زندگی و زبان اشاره ناشنوایان در حالی برگزار شد که جمعی از ناشنوایان و شنوایان کشور در این نشست در خصوص مشکلات و مسائل جامعه ناشنوایان گفت و گو کردند.

اردوان گیتی، دکترای زبان شناسی از دانشگاه گالودت آمریکا در این سمینار با بیان اینکه حق و حقوق ناشنوایان در ایران آنطور که باید و شاید به رسمیت شناخته نمی‌شود، گفت: در حالی‌که در جهان ۷۲ میلیون ناشنوا زندگی می‌کنند ۸۲ درصد ناشنوایان در کشورهای در حال توسعه بوده و از لحاظ آموزشی توجه چندانی به آن‌ها نمی‌شود. گیتی با بیان اینکه زبان اشاره ناشنوایان با زبان دستور فارسی فرق دارد، گفت: در مدارس ناشنوایان متخصصان باید هر دو زبان اشاره و زبان گفتار را در کنار یکدیگر تدریس کنند. این متخصص زبان‌شناسی با بیان اینکه زبان اشاره هر کشور با کشور دیگر متفاوت است، ادامه داد: حتی در میان شهرهای ایران نیز زبان اشاره هر شهر با شهر دیگر متفاوت بوده و تنها مشترکاتی دارند که آن ها را به یکدیگر متصل می‌کند.گیتی با بیان اینکه باید ناشنوایان را دید و زبان معیار و اشاره آن ها را مهم تلقی کرد، ادامه داد: هیچ مترجم زبان شناسی در ایران نبوده و ناشنوایان نیاز به حمایت بیشتر دارند.

وی با اشاره به برخی از دیدگاه های موجود در جامعه تصریح کرد: در جامعه وقتی کودکی ناشنوا زاده می شود خانواده برای او تصمیم گرفته و کاشت حلزون را در اولویت برنامه‌های خود قرار می‌دهند در حالی‌که این کودک باید زبان اشاره را نیز فرا گرفته تا اگر به هر دلیل کاشت حلزون موثر نبود در ارتباطات خود به مشکل برنخورد. گیتی تصریح کرد: بر اساس مشاهدات علمی زبان اشاره به هیچ وجه تاثیر سو بر روی گفتار درمانی افراد ندارد و کسانی که گفتار درمانی می‌کنند با یاد گرفتن زبان اشاره به مشکل بر نمی‌خورند.

گیتی با بیان اینکه افراد ناشنوا نیاز به دلسوزی ندارند، تاکید کرد: ما در جامعه با دلسوزی‌هایی مواجه هستیم که بسیار ناراحت‌کننده است و اگر ناشنوا متولد شده‌ایم حتما دلیل و هدفی پشت آن بوده است و باید شرایط زندگی برابر برایمان ایجاد شود.

وی با بیان اینکه هیچ مطالعه و مقاله معتبری در ایران در خصوص افراد ناشنوا نشده است، ادامه داد: به کار بردن کلماتی همچون عادی یا غیر عادی، کم‌شنوا، سخت شنوا، کر و لال بسیار بد و تاثربرانگیز و ناشی از نبود شناخت کافی نسبت به جامعه ناشنوایان است. این متخصص زبان‌شناسی با اشاره به اینکه زبان، فرهنگ و جامعه به یکدیگر متصل هستند، ادامه داد: امیدواریم زبان اشاره ناشنوایان در مدارس ناشنوایان به درستی آموزش داده و تکنیک‌های درست ترجمه کردن زبان فارسی و اشاره مورد توجه قرار گیرد و هویت ناشنوایان فراموش نشود. گیتی تصریح کرد: دو تا هفت سالگی بهترین زمان برای فراگیری زبان اشاره است که در ایران این فرصت طلایی از دست می‌رود.

مهسا تذهیبی از فعالان جامعه ناشنوایان نیز در این سمینار در خصوص لزوم فراگیری زبان اشاره در جامعه سخن گفت و مطرح کرد: اگر فرزند ناشنوا، همکار یا هم‌کلاسی ناشنوا یا دوست ناشنوایی داریم باید با فراگیری زبان اشاره به دنیای او وارد شده و با یکدیگر ارتباط برقرار کنیم. وی با بیان اینکه فراگیری هر زبان به معنای ورود به دنیای جدیدی است گفت: دنیای ناشنواها را نیز باید دید و از تبعیض در برابر آن ها دوری جست و با تحقیق‌کردن در خصوص زندگی ناشنوایان به دنیای آن‌ها وارد شد.

این فعال مدنی با بیان اینکه در سطح مدیریتی کسی از ناشنوایان حمایت نمی‌کند، تصریح کرد: ما تنها خودمان می‌توانیم یاریگر خود بوده و با استفاده از ظرفیت شبکه‌های مجازی خواسته‌های خود را مطرح کنیم. تذهیبی با بیان اینکه پس از تلاش‌های بسیار، تازه توانسته‌ایم زیرنویس شدن برخی سریال‌ها همچون کلاه قرمزی و خندوانه را به سرانجام برسانیم، ادامه داد: جامعه ناشنوایان نیز حق بهره مندی از امکانات عمومی را دارند و حتی زبان شعر و موسیقی را نیز می‌توان برای آن‌ها ترجمه کرد.

در این سمینار همچنین به فرهنگ‌های رایج در برخی مناطق روستایی و شهری ایران اشاره و مطرح شد که بسیاری از خانواده‌ها برای اینکه اقوام و فامیل متوجه نشوند فرزند آن‌ها ناشنواست او را از جمع طرد کرده و اجازه آموزش و زندگی را به او نمی‌دهند.

گفتنی است ۳ تا ۵ درصد جمعیت کشور ناشنوا بوده و لازم است امکانات بیشتری در اختیار این جمعیت میلیونی قرار گیرد.