چادرانی هم شهروند است

آتش در چادران، حکایت پنبه و الکل است. خانه‌های چوبی فرسوده و آفتاب داغی که مدام میل سوزاندن و آتش‌زدن دارد. ۱۲فروردین، درست ساعت شش عصر یکی از زن‌ها گاز پیک‌نیک را روشن می‌کند تا برای شام چیزی درست کند. تابه رویی را روی گاز می‌گذارد و داخل آن روغن می‌ریزد. روغن داغ می‌شود. داغ داغ. زن ماهی را داخل تابه می‌اندازد. ماهی انگار هنوز آب داشته. تابه گر می‌گیرد. شعله بالا می‌زند و ناگهان آتش سرازیر می‌شود و چون رودخانه‌ای سوزان و جاری، همه چیز و همه جا را می‌سوزاند. خانه‌های چوبی یک به یک طعمه حریق می‌شود و در چشم به هم زدنی بیست خانه چوبی خاکستر می‌شود. درست مثل فروردین‌ سال قبل که در اتفاقی مشابه، خانه‌های دیگری در همین محله «چادران سیدآباد» در آتش سوخت.
کسی که تهران زیر کولر خوابیده، نمی‌داند حال ما را. بچه من هم دوست دارد زیر کولر بخوابد. من هم دوست دارم زیر کولر بخوابم. فقط گاهی آدم حساب می‌شویم. کجا بودی آقای ایران‌نژاد، نماینده مجلس وقتی خانه‌های چوبی ما در آتش سوخت؟
فرماندار قبلی که خودش در خانه رو به دریا زندگی می‌کند، کجا حال ما را می‌فهمید؟ چشم باز کردیم در همین «چادران» بودیم، الان هم این جاییم. از ‌سال ۱۳۵۱ تاالان. نزدیک به ۵۰‌سال است که این‌جا زندگی می‌کنیم. نه آب داریم، نه برق. ۵۰‌سال تمام است که در همین خانه‌های چوبی زندگی می‌کنیم. بدون آب، بدون برق. بدون سند. ما را آدم حساب نمی‌کنند. یعنی چقدر دیگر باید این‌جا زندگی کنیم تا به ما سند بدهند؟ می‌گویند ما پاکستانی هستیم. پس چطور است که همه ما شناسنامه ایرانی داریم؟ در همین محله مدرسه رفته‌ایم. همین جا عروسی کرده‌ایم. مرده‌های‌مان هم همین جا دفن هستند. دیگر چطور باید ثابت کنیم مال همین جاییم؟ ۵۰‌سال زندگی در این‌جا بس نیست؟
پدر و مادرهای ما وقتی آمدند این جا، جنگل بود. پر از درخت. لابه‌لای همین درخت‌ها برای خودشان خانه‌های چوبی درست کردند. اسم این‌جا هم شد چادران. آن سال‌ها جای پرتی بود. کسی حتی حاضر نبود این‌جا زندگی کند. جای زندگی کردن نبود. ما هم از بیچارگی آمدیم این جا. با چند خانوار محدود. الان شده‌ایم پانصد ششصد نفر. حدود ۱۵۰ خانوار. روز به روز هم بیشتر می‌شویم. این تیرهای چراغ برق را می‌بینید؟ درست ۲۱‌سال قبل این تیرها را علم کرده‌اند که مثلا به ما برق بدهند. کو؟ الان شما برق می‌بینید این جا؟ خدا را خوش می‌آید بدون آب و برق زندگی کنیم؟ چرا، مگر ما ایرانی نیستیم؟ می‌گویند شما بومی نیستید. از بمپور، ایرانشهر و دشت یاری آمده‌اید. مگر بمپوری و ایرانشهری و دشت یاری، سیستان‌وبلوچستانی نیستند؟ وقتی در همین بندر کنارک به دنیا آمده‌ایم، اهل همین شهر نیستیم؟

درست ۲۱‌سال قبل این تیرها را علم کرده‌اند که مثلا به ما برق بدهند. کو؟ الان شما برق می‌بینید این جا؟ همه اینها بهانه است. این تکه جایی که یک روز کسی هم نگاهش نمی‌کرد، حالا جای خوب شهر شده. قیمت پیدا کرده. نقطه طلایی شهر شده. زورشان می‌آید که دست یک مشت، به قول خودشان پاپتی باشد. از  منابع طبیعی، فرمانداری، استانداری، شهرداری و چه و کجا همه دست گذاشته‌اند رویش. هر کس ادعا دارد که این زمین مال آن‌هاست. به زور می‌خواهند ما را بلند کنند. کجا برویم بعد از ۵۰سال؟ دار و ندارمان همین خانه‌های چوبی است. ما اگر فقیر و ناچار نبودیم، در این دخمه‌ها بدون آب و برق که زندگی نمی‌کردیم.  چرا تکلیف ما را روشن نمی‌کنند؟ آخرش چه؟ مگر می‌توانند سر همه ما را زیر آب بکنند؟ می‌گویند زمین نداریم. می‌گویند کنارک زمین ندارد. اگر زمین ندارید، پس چطور این زمین‌ها را به مزایده گذاشتید؟ می‌گویند همه این زمین‌ها مال کارمندان منابع طبیعی است. مگر منابع طبیعی چقدر کارمند دارد که این همه زمین بخواهد؟ تازه مگر آنها بومی این‌جا هستند؟ دروغ می‌گویند. فقط می‌خواهند ما را از این‌جا بلند کنند. اما ما کجا برویم؟ کجا را داریم که برویم؟ نه به این خانه‌ها سند می‌دهند و نه حاضرند عوض این‌جا به ما زمین بدهند. می‌خواهند ما را وادار کنند برگردیم روستا. الان در این بی‌آبی مگر کسی روستا زندگی می‌کند؟ روستایی‌ها آمدند شهر حاشیه‌نشین شده‌اند. آن وقت می‌خواهند ما را بفرستند یک جای دور بی‌آب و علف. حالا شهردار تازه عوض شده. می‌گفتند بروید از این جا. چرا؟ چون این زمین‌ها قیمت پیدا کرده. شده نقطه طلایی شهر. دور تا دور ما خانه‌های شیک ساخته‌اند. چشم‌شان به همین یک تکه زمین‌های ماست. ولی ما از این‌جا برو نیستیم.
ما این‌جا کارمند بازنشسته داریم. دو تا کارمند نیروی هوایی بازنشسته. کارمند شهرداری. فکر نکنید این‌جا همه بی‌سواد و پاپتی هستند. ما این‌جا دختر شوهر داده‌ایم. عروس آورده‌ایم. داماد داریم. مولوی داریم. احترام داریم. خلاصه ما بلند بشو نیستیم. باید تکلیف ما را روشن کنند. ۵۰‌سال خون دل خوردیم. بس نیست؟

چادرانی هم شهروند است
عبدالخالق میهن‌پرست، نماینده این مردم و حتی قبل از ‌سال ۹۰ تاکنون پیگیر ماجرای مردم چادران است. نزد آقای رحیمی معاون احمدی‌نژاد رفته. جهاد کشاورزی. به مجلس نمایندگان و از هر کجا که می‌شده، پیگیر روشن شدن تکلیف این مردم بوده. چه سنددارشدن خانه‌ها، چه اعطای زمین معوض و پرداخت پول همین خانه‌های چوبی.
درویش بلوچ‌نیا، شهردار جوان بندر کنارک به تازگی به این شهر آمده است. اما زیر و بم این داستان کهنه را خوب بلد است. او می‌گوید: «بیست‌سال است که چادران، در طرح تفصیلی شهرداری، در منطقه فضای سبز قرار گرفته است. یعنی باید تبدیل به یک پارک ۳۴ هکتاری شود. و در برنامه ششم توسعه، ساماندهی سکونت‌گاه‌های غیررسمی، وظیفه وزارت مسکن و شهرسازی است. اصلا نفس کار ستاد بازآفرینی بافت‌های فرسوده ساماندهی همین نوع سکونت‌گاه‌هاست.
چهارصد متر آن طرف‌تر از همین جایی که این مردم زندگی می‌کنند‌، سازمان مسکن و شهرسازی زمین دارد. چهار بلوک زمین داشته. حتی قطعه‌بندی کرده. دو بلوکش را فروخته و دو بلوک دیگر هنوز باقی مانده است. من پیشنهاد می‌دهم به من به‌عنوان شهردار اجازه دهند، ظرف یک هفته همه این شهروندان را ساماندهی ‌کنم‌. ولی به‌عنوان یک ایرانی قبول‌شان بکنند. مگر اینها حق ندارند؟ هر خانواده‌ای حق دارد یک قطعه زمین داشته باشد. خیرینی هستند که از سراسر کشور برای کمک اعلام آمادگی کرده‌اند. جوانان دلسوز همین شهر حاضرند آستین بالا بزنند. در فضای مجازی برای این مردم غوغا به پا کرده‌اند. همه می‌خواهند به مردم چادران کمک کنند، چون واقعا مستحق کمک هستند.
بیست‌سال است که چادران، در طرح تفصیلی شهرداری، در منطقه فضای سبز قرار گرفته است. یعنی باید تبدیل به یک پارک ۳۴ هکتاری شود. کمک کردن به این مردم فقط این نیست که یک تن ماهی و یک جفت کفش و دو کیلو برنج به آنها بدهیم‌. اینها مُسکن موقت است‌. من دیشب دندان‌درد داشتم. یک ژلوفن خوردم. الان دردی احساس نمی‌کنم، ولی چند ساعت دیگر عفونت و درد خودش را باز نشان می‌دهد.
مشکل ما این است که هنوز چادرانی را به‌عنوان شهروند قبول نکرده‌ایم. باید قبول کنیم آنها شهروند ما هستند. خواهش من این است که متولی واگذاری زمین، یعنی بنیاد مسکن و شهرسازی جلو بیاید. بنیادی که به دستور حضرت امام(ره) تشکیل شد و دستور دادند که زمین بدهید به افرادی که توانایی خرید زمین ندارند و برایشان خانه بسازید.
بنیاد مسکن در محدوده شهر زمین ندارد، باشد؛ ولی بنیاد مسکن به‌عنوان یک متولی که باید سرپناه ایجاد کند، باید وام مسکن بدهد و مسکن و شهرسازی هم زمین بدهد. اداره برق، هلال‌احمر، دفتر فنی و همه دستگاه‌ها پای کار می‌آیند. اما در وهله اول و در نخستین قدم فقط دو نفر تصمیم‌گیرنده اصلی هستند؛ آقای فرماندار یا آقای استاندار، همین. خارج از این دو نفر کسی نمی‌تواند تصمیم بگیرد. بیایند به هر خانوار یک قطعه زمین بدهند و آنها را به‌عنوان شهروند ایرانی قبول کنند. آن موقع منِ شهردار موظف به خدمات‌دهی هستم. هلال‌احمر، اداره راه، اداره برق، همه و همه می‌آیند جلو. همین الان ما زمین موجود تفکیک‌شده داریم. به من اجازه دهند مجوزش را صادر کنند‌. البته نه این‌که هر کسی بیاید و مدعی شود من چادرانی هستم به او زمین می‌دهیم، نه. مولوی این‌جا حضور دارد؛ معتمدین هستند؛ شوراهای محلی. لیست تهیه می‌کنیم از تمام کسانی که ساکنان واقعی چادران هستند. به آنها زمین می‌دهیم. آن موقع حتما خیرین هم می‌آیند جلو و برای ساخت خانه‌ها به مردم کمک می‌کنند. ما پارسال، درست ابتدای‌ سال ۹۶، همین آتش‌سوزی را این‌جا داشتیم. دقیقا ۳۶۵ روز بعد عین همان اتفاق دوباره افتاد. این مردم تا کی می‌خواهند یا می‌توانند داخل چادر زندگی کنند؟ نمی‌شود. ولی اگر می‌خواهیم برای همیشه حل بشود، این تصمیم یک‌بار برای همیشه باید گرفته شود. این تصمیم ۴۰‌سال پیش گرفته نشده؛۲۰‌سال پیش هم گرفته نشده؛ ۱۰‌سال پیش هم گرفته نشده. امروز ما از ۱۴۳ خانوار صحبت می‌کنیم.‌ سال بعد همین زمان شما بیایید. اگر کمتر از ۲۴۳ نفر بودند، من جایم را با شما عوض می‌کنم. مطمئن باشید اینها تعدادشان دارد بیشتر می‌شود. ازدواج می‌کنند. زاد و ولد می‌کنند. امروز اینها را دریابیم، وگرنه فردا با مشکلات بیشتری مواجه خواهیم شد. کاری که قرار است فردا بکنیم و تابه‌حال نشده، همین امروز انجام دهیم. همین شرایطی هم که الان دارند با کمک نیکوکاران، هلال‌احمر و نهادهای دولتی ایجاد شده، وگرنه همین حداقل‌ها را هم نداشتند. خدمات‌رسانی کردند، اما این وضع نمی‌شود برای همیشه ادامه داشته باشد.