عکاسان خبری زن از تبعیض‌های جنسیتی در شغل‌شان می‌گویند
بهترین دبیران عکس رسانه‌های بزرگ جهان زن هستند اما تعداد معدودی از آنان در آژانس‌های بزرگ کار می‌کنند. اکثر عکس‌های منتشر شده در سال ۲۰۱۹ کار مردان بود زیرا ماموریت‌های مهم را کمتر به زنان می‌سپارند.
در سال۱۹۷۳، سارا کرولویچ پس از فارغ‌التحصیلی از دانشگاه میشیگان برای پیداکردن کار به ۲۹ روزنامه سر زد. او با دبیرسرویس‌های عکس که همگی مرد بودند ملاقات کرد و اغلب آنها این ایده را که یک زن عکاس خبری باشد، مورد تمسخر قرار دادند. او می‌گوید که یک دبیر عکس به او گفته استخدام یک زن مثل این است که «نصف یک نفر» را استخدام کنند.
وقتی در نهایت سارا توانست یک کار موقت در مجله پرویدینس پیدا کند، یکی از دبیران مرد او را در گوشه تاریکخانه گیر انداخت و سعی کرد او را ببوسد.
خانم کرولویچ در سال ۱۹۷۹ توسط نیویورک تایمز استخدام شد، یعنی یک سال بعد از توافقی که به‌واسطه شکایت قانونی کارمندان زن در زمینۀ نابرابری جنسیتی در استخدام، حقوق ماهیانه و ترفیع شغلی به دست آمده بود. او از اولین زنان عکاس نیویورک‌تایمز بود و از طرف بسیاری از همکارانش مورد تبعیض جنسیتی قرار می‌گرفت. او می‌گوید که عکاسان اقلیت روزگار بسیار سختی داشتند. این سختی‌ها تا سال ۱۹۸۴ ادامه داشت، تا زمانی که کارولین لی به عنوان اولین زن برای مدیریت بخش عکس مجله انتخاب شد.
آمار و ارقام لزوما نشان‌دهندۀ جانبداری از مردان در انتخاب بهترین عکس‌های سال نیست بلکه نشان می‌دهد بسیاری از ماموریت‌های مهم سرویس‌های خبری، روزنامه‌ها و یا مجلات را به زنان نمی‌دهند و این همچنان نابرابری جنسیتی در این حرفه را نشان می‌دهد.
تجربه خانم کرولویچ برای زنان عکاس خبری هم‌نسلش غیرعادی نبود. وقتی او کارش را آغاز کرد تقریبا تمام ادیتورهای عکس، مردان سفیدپوست بودند. گرچه همیشه زنانی بودند که به‌رغم تمام تبعیض‌های جنسیتی و آزار و اذیت‌های جنسی کارهای مهمی انجام می‌دادند اما این حوزه تا حدود سال ۱۹۷۰و دهه ۸۰ شروع به تغییر نکرد. تغییر هم همیشه آسان به دست نمی‌آید. در سال ۱۹۷۳ اولین عکاس زن، جویس دوپکین، در تایمز استخدام شد و در حال حاضر از ۱۳ عکاس این مجموعه، چهار نفرشان زن هستند.
امروزه بیشتر دانشجویان مقطع کارشناسی و کارشناسی ارشد رشته‌های مرتبط با فتوژورنالیسم یا عکاسی خبری را زنان تشکیل می‌دهند. بهترین دبیران عکس نشنال جئوگرافیک، تایم، واشنگتن پست، نیویورک‌تایمز و بسیاری دیگر از نشریات امریکایی زن هستند و تقریبا بیشتر کارمندان زیرمجموعه‌شان هم زن هستند. از هر نظر که حساب کنیم، تعداد زیادی از زنان عکاس برجسته جوان، کارهای عالی و خیره‌کننده‌ای انجام می‌دهند و مسیر جدیدی را در روایت‌گری داستان‌ها و درگیر‌کردن مخاطبان پیش می‌برند.
به‌رغم این دستاوردها، تعداد معدودی از زنان در آژانس‌های خبری بین‌المللی بزرگ کار می‌کنند. بر اساس آمارهای منتشر شده از سوی سازمان وردپرس، در پنج سال گذشته زنان به صورت مداوم ۱۵ درصد از راه‌یافتگان به مسابقه معتبر جهانی وردپرس را تشکیل داده‌اند. با این‌حال بررسی تایمز نشان می‌دهد اکثریت قریب به اتفاق عکس‌های منتشرشده در بسیاری از مجموعه عکس‌های انتشارات بزرگ در سال ۲۰۱۶، متعلق به یک عکاس مرد بودند، چیزی حدود ۸۰ تا ۱۰۰ درصد آنها.
دانیلا زالکمن، عکاس آزاد که همزمان با پروژه‌های بلندمدتش ماموریت‌های مختلف کاری هم انجام می‌دهد، می‌گوید این آمار و ارقام لزوما نشان‌دهندۀ جانبداری از مردان در انتخاب بهترین عکس‌های سال نیست بلکه نشان می‌دهد بسیاری از ماموریت‌های مهم سرویس‌های خبری، روزنامه‌ها و یا مجلات را به زنان نمی‌دهند و این همچنان نابرابری جنسیتی در این حرفه را نشان می‌دهد.
او می‌گوید مسئله‌ای که زنان عکاس با آن روبرو هستند پیچیده است و شامل تبعیض جنسیتی، شیوه‌های استخدام، شکاف احتمالی اعتماد به نفس بین زنان و مردان، فشار زندگی شخصی، آزار جنسی و افول صنعت رسانه است.
در پاسخ به این چالش‌ها و برخی از دبیران عکس که می‌گویند برای یافتن عکاسان زن ماهر و با تجربه برای اعزام به مناطق خاص و ماموریت‌های ویژه مشکل دارند، خانم زالکمن بانک اطلاعاتی‌ای از زنان عکاس با سابقۀ کاری ادیتوری عکس به مدت پنج سال و بیشتر از آن ایجاد کرده است. او در حال راه‌اندازی وب‌سایتی است به نام زنان عکاس، که کارهای ۴۰۰ زن عکاس از ۶۷ کشور جهان در آن قابل مشاهده است.
او می‌داند که این لیست نمی‌تواند مسائل جنسیتی در عکاسی خبری را حل کند اما امیدوار است که به دبیران عکس نشان دهد که مسئله «کم بودن تعداد زنان عکاس نیست، بلکه نابرابری در استخدام آنان است.»
لینسی اداریو بیش از ۲۰ سال است که به عنوان عکاس خبری فعالیت می‌کند، از جمله برای نیویورک تایمز. او اغلب در مناطق و شرایط پرخطر کار کرده است و در سال ۲۰۱۱ به همراه خبرنگاران تایمز، آنتونی شدید، استفان فاری و تیلوز هیکس، دستگیر شد و به مدت ۶ روز در اسارت طرفداران قذافی در لیبی بود.
او می‌گوید: « باور نمی‌کنم که هنوز در این مورد صحبت می‌کنیم. این دیگر راز نیست که تعداد عکاسان زن این حرفه از مردان کمتر است. اما زنان شگفت‌انگیزی در این شغل هستند و فکر می‌کنم دبیران باید آنها را بشناسند و به آنها گزارش‌های خوب بدهند که به نحو احسن انجام دهند و به آنها فرصتی بدهند که کارهایشان منتشر شود.
او می گوید از زمانی که کارش را آغاز کرده زنان عکاس بیشتری در ایالات متحده به این شغل رو آورده‌اند اما هنوز هم تعداد کمی از آنها اخبار بین‌المللی را پوشش می‌دهند. به علاوه شرایط در خط مقدم در خاورمیانه بسیار خطرناک‌تر شده است.
تصویر رومانتیک از یک عکاس خبری همیشه مرد زمخت سفیدپوستی بوده با شالی دور گردنش و یک ریش‌تراش برقی. کار ما به چالش کشیدن این تصویر است و اگر زنان می‌خواهند وارد این حوزه شوند باید زنان بیشتر و بیشتری را به کار بگیریم.
او می گوید: «برای عکاسان مرد و زن که در سطح بین‌المللی و در موقعیت‌های خطرناک کار می‌کنند، بسیار دشوار شده است که هم به زندگی شخصی برسند و هم به کارشان. اما من به عنوان مادر یک پسر، فکر می‌کنم این وضعیت برای یک زن به مراتب دشوارتر است.»
او اضافه می‌کند: «تصویر رومانتیک از یک عکاس خبری همیشه مرد زمخت سفیدپوستی بوده با شالی دور گردنش و یک ریش‌تراش برقی. کار ما به چالش کشیدن این تصویر است و اگر زنان می‌خواهند وارد این حوزه شوند باید زنان بیشتر و بیشتری را به کار بگیریم.»
بیشتر زنان عکاس در پنج سال گذشته در آفریقا، خاور میانه، هند و آسیا فعالیت می‌کنند و چشم‌اندازهای متفاوتی را از این مناطق نشان می‌دهند. آنها معمولا با تبعیض روبرو می‌شوند و مردان آنها را از کارشان اخراج می‌کنند.
اِمان هلال در همان شروع کارش وقتی برای یک روزنامه در مصر کار می‌کرد، مانند بسیاری از زنان در خیابان‌های قاهره مورد آزار و اذیت قرار گرفت. او می‌گوید امروز بزرگترین مشکلش این است که دبیران عکس غربی ترجیح می‌دهند عکاسان امریکایی و اروپایی را برای پوشش خبری مصر و خاورمیانه بفرستند به جای اینکه به عکاسان محلی مانند او شانس کار بدهند.
از طرفی موقعیت‌هایی در منطقه وجود دارد که زنان می‌توانند به آن دسترسی داشته باشند و مردان نه. کیانا حاِئری اغلب داستان‌هایی در کشورهای مسلمان مانند افغانستان و ایران را دنبال می‌کند، جایی که اکنون در آن ساکن است. با اینکه او با فشارهایی از جانب مردان در این حوزه روبرو شده، اما گاهی استخدام می‌شود چون به عنوان یک زن «در مقایسه با مردان دسترسی بهتری به زنان منطقه دارد.»
سیم چی یین هم همزمان با تدریس در کلاس‌ها و کارگاه‌ها، شاهد موج بزرگی از زنان جوان و عکاس آسیایی بوده که به او به چشم یک مرشد نگاه می‌کنند. بسیاری از آنها به خاطر تبعیض جنسیتی و تبعیض سنی باید تلاش بسیاری بکنند تا جدی گرفته شوند، به ویژه در چین.
خانم سیم می‌گوید به مرور زمان به خاطر جنسیت و دانشش در مورد منطقه توانسته یک ماموریت کاری بگیرد. دو سال قبل زمانی که این آژانس می‌خواست نمایندگان زن خود را در منطقه افزایش دهد به آژانس عکس VII پیوست، . او اضافه می‌کند زن بودن در این زمان برای شغل او مانند شمشیر دو لبه است زیرا «تو می‌خواهی که بر اساس شایستگی‌هایت به عنوان یک عکاس خوب شناخته شوی، نه فقط چون یک زنی یا در مورد من، چون آسیایی هستی.»
این حرفه الان در نقطه‌ای است که زنانی که به جایگاه بالایی در دبیری عکس و ماموریت‌های خبری رسیده‌اند، در جست‌و‌جو و تلاش برای ایجاد تغییر هستند. زندگی حرفه‌ای سارا لین به عنوان یک عکاس در سال ۱۹۷۹ آغاز شد، زمانی که او به عنوان اولین زن برنده جایزۀ سال عکاسی دانشگاه از انجمن ملی عکاسان مطبوعاتی معرفی شده و وارد نشنال جئوگرافی شد. او پس از چندین سال کار اداری در روزنامه، بالاخره عکاس آزاد شد و ۱۴ مجموعه برای نشنال جئوگرافی کار کرد. او اکنون اولین مدیر عکاسی زن در این رسانه است.
کیصر، عکاس آزاد ساکن در نیویورک، نگران این است که زنان بیشتر «برای عکاسی از موضوعات زنان طبقه‌بندی شوند». او که دوست دارد اخبار فوری را هم پوشش دهد، می‌گوید: «ما به برابری جنسیتی نیاز داریم، چون ما با هم تفاوت داریم به رویکردهای متفاوت نیاز داریم، نه اینکه فقط به زنان نیاز داریم تا لزوما سفیر زنان باشند.»
او می‌گوید خود را وقف کمک به زنان جوان کرده است تا بتوانند نظم غالبِ موجود در فهرست اسامی عمدتا مردانه مجلات را در هم بشکنند. اما او برای پیدا کردن زنانی که در حوزه حیات وحش تخصص و تجربه کافی برای اعزام به ماموریت‌های علمی مجله را- که قوت غالب مجله است- داشته باشند با مشکل روبروست. این مهارت‌ها معمولا با دستیاری عکاسان در ماموریت‌‌ها قابل یادگیری است و به همین دلیل او عکاسانش را تشویق می کند تا دستیاران زن استخدام کنند.
خانم لین با بررسی نمونه‌کارها و قرارهای کاری با عکاسان متوجه شده است که در مقایسه با مردان تعداد زیادی از زنان جوان عکاس بر «انسان‌گرایانه» بودن عمیق مجموعه‌های عکس، اغلب در مسائل اجتماعی، تمرکز دارند. خانم لین با این مجموعه‌ها ارتباط بهتری برقرار می‌کند. اما ناتالی کیصر، عکاس آزاد ساکن در نیویورک، نگران این است که زنان بیشتر «برای عکاسی از موضوعات زنان طبقه‌بندی شوند». او که دوست دارد اخبار فوری را هم پوشش دهد، می‌گوید: «ما به برابری جنسیتی نیاز داریم، چون ما با هم تفاوت داریم به رویکردهای متفاوت نیاز داریم، نه اینکه فقط به زنان نیاز داریم تا لروما سفیر زنان باشند.»
خانم کیصر می‌گوید که عکاسی خبری، حرفه‌ای رقابتی است. او دلایل زیادی برای اختلاف جنسیتی در این حرفه برمی‌شمارد که یکی از آنها «شکاف اعتماد به نفس» بین زنان جوان و مردان است. او می‌گوید: «فکر می‌کنم ما به اندازه کافی به دختران جوان یاد نداده‌ایم که صاف بایستند و بگویند من لایق این شغل هستم، من بهترین گزینه برای این شغل هستم.» او اغلب هنگام بررسی کارها به زنان جوان‌تر می‌گوید که از او برای کارشان معذرت‌خواهی نکنند زیرا مرد جوان قبل از آنها این کار را نکرده است.
به نظر مالین فزهای، عکاس آزاد مستقر در نیویورک که ریشه سوئدی و اریتره‌ای دارد، موفقیت معمولا از شبکه‌های مختلف می‌آید و می‌تواند نتیجه این ارتباطات باشد. او می‌گوید: «مردمی که در رسانه‌ها کار می‌کنند معمولاً از طبقات خاصی می‌آیند و پیشینه بخصوصی دارند. آنها کسان دیگری را که سابقه مشابه خودشان دارند، می شناسند و همان‌ها را هم وارد رسانه می‌کنند.»
اکیلی کاساندریا راماسس، مدیر اجرایی N.P.P.A می‌گوید: «زنان سیاه و اسپانیایی‌زبان در عکاسی خبری با چالش‌های بزرگ‌تری مواجه‌اند. من همۀ زنان سیاه‌پوست عکاس خبری را در ایالات متحده می‌شناسم و می‌توانم با انگشتان هر دو دستم آنها را بشمارم.» خانم راماسس به عنوان عکاس هرالد اکسمینر لس‌آنجلس در سال ۱۹۸۶ آغاز به کار کرد. او یکی از معدود زنان سیاهی بود که وقتی توسط ارلاندو سنشیال در فلوریدا استخدام شد به عنوان مدیر عکاسی شروع به کار کرد.
خانم راماسس می‌گوید حرفۀ خبر در دهۀ گذشته در حالت اورژانسی قرار گرفته است زیرا هزاران موقعیت شغلی در این حرفه از دست رفته‌اند و متاسفانه همین موضوع می‌تواند دغدغه و نگرانی حضور متنوع افراد در این حرفه را بی‌اهمیت کند و باعث شود اتاق‌های خبر از منظر روزنامه‌نگاری از نبود زنان و اقلیت‌ها رنج ببرند.
روزنامه‌ها و آژانس‌های خبری به طور سنتی زمین آموزشی است برای کسانی که خود را به مراتب بالای شغلی در عکاسی خبری می‌رسانند. اما وقتی مشاغلی که اجازه عکاسی هر روزه به افراد می‌دهند، کمتر می‌شود، فرصت بالا بردن مهارت‌ها هم کمتر و پیشرفت شغلی دشوارتر می‌شود. خانم راماسس می‌گوید در نبود فرصت استخدام نیروهای تازه، بالا بردن تنوع و گوناگونی در نیروها سخت است.
مگی استیبر در سال۱۹۷۳ اولین دبیر عکس دفتر اسوشیتد‌پرس در نیویورک شد. او ۳۵سال است در سطح بین‌المللی عکاسی می‌کند. وی در زمینۀ آموزش افراد، به ویژه به زنان، شناخته‌شده است. مادر خانم استیبر دانشمندی بود که او را به تنهایی بزرگ کرده و به دخترش یاد داده بود «سرش را بالا بگیرد، سخت‌کوش باشد، مهربان و صادق باشد و هرگز احساس تحقیرشدن از جانب کسی، چه زن و چه مرد، نکند.» او می‌گوید: «تلاش کردم تا با این قوانین زندگی کنم، احتمالا به همین دلیل است که تحمل این را ندارم که کسی من را یک زن عکاس توصیف کند.»
او ادامه می‌دهد: «مشخص است که من یک زنم اما من به خودم به چشم یک عکاس نگاه می‌کنم که از قضا زن هم است. مهم است که جنسیت من چطور رویکردم را شکل داده است. این قابل انکار نیست. اما فکر می‌کنم این توضیح واضحات است و زنان را در کسب‌و‌کاری که تا امروز تحت سلطۀ مردان باقی مانده در موقعیت “ما و آنها” قرار می‌دهد.» او اضافه می‌کند: «من خودم را اینطور نمی‌بینم. من یک عکاسم.»
زمانی که میشل مکنالی، دستیار سردبیر عکس در تایمز، در سال ۱۹۷۸ کارش را آغاز کرد، این حوزه توسط مردان اشغال شده بود و فقط تعداد معدودی از زنان در مورد اختلاف جنسیتی بحث می‌کردند. امروزه بیشتر ادیتورهای عکس تایمز زن هستند و بحث‌های حرفه‌ای بر عکاسان زن متمرکز است.
او می‌گوید: «بله ما همچنان همین بحث‌ها را داریم. اما مسئله این است که این بحث‌ها باید صورت گیرد.»
منتشرشده در نیویورک‌تایمز