ردپای بخار بنزین در آلودگی هوا
تبخیر بنزین از جایگاه‌های سوخت یکی از عوامل تولید «بنزن» و آلودگی هوا است. با اینکه بر اساس قانون جایگاهداران موظفند از تبخیر بنزین جلوگیری کنند با این‌حال همچنان به بهانه مشکلات اقتصادی از اجرای آن سرباز می‌زنند و دولت هم به جای اجرای قانون، به جایگاهداران «حق تبخیر» پرداخت می‌کند.
قرار بود تمام جایگاه‌های سوخت در تمام کلان‌شهرها از سال ٨٧ به سیستم جمع‌آوری بخارات بنزین تجهیز شوند، اما جایگاهداران در برابر این طرح مقاوت می‌کنند. به گفته رئیس کانون جایگاهداران سوخت کشور تجهیز تلمبه‌های سوخت‌گیری به سیستم تخلیه بخار بنزین و انتقال آن به مخزن، حداقل ١۵٠میلیون تومان برای جایگاهداران هزینه دارد. به‌عبارت دیگر جایگاه‌دار برای تجهیز یک جایگاه با ١٠ تلمبه حداقل باید ١.۵میلیارد تومان هزینه کند که با توجه به شرایط اقتصادی حاکم بر کشور و نحوه قیمت‌گذاری سوخت در ایران، چنین هزینه‌ای هیچ توجیه اقتصادیی ندارد.
این در حالی است که که مجریان طرح کاهش بخار بنزین می‌گویند «این طرح در ابتدا با سرفصل زیست‌محیطی و فیزیولوژیکی مطرح شده بود، ولی محاسبات انجام‌شده نشان داد این طرح علاوه بر اینکه دوستدار محیط زیست است، اقتصادی نیز است.»
مدیرعامل شرکت کنترل کیفیت هوای تهران هم می‌گوید پمپ‌بنزین‌ها حق تبخیر از وزارت نفت می‌گیرند، درحالی‌که برعکس است، این پمپ‌بنزین‌ها نباید اجازه تبخیر بنزین بدهند؛ اما در عوض، پول هم می‌خواهند.
اثرات نامطلوب انتشار بخار بنزین، ایجاد پدیده مه‌دود فتوشیمیایی همراه با کاهش دید، تولید ذرات ریز دوده، ایجاد باران‌های اسیدی است که تاثیر آن بر روی بدن باعث سرطان، جهش ژنتیکی و تولد نوزادان ناقص است.
همه این‌ها در حالی است که اگر دولت به جای پرداخت حق تبخیر به جایگاهداران که ضرر اقتصادی آنها را جبران می‌کند، بر اجرای قانون پافشار می‌کرد سود ناشی از تبخیرنشدن بنزین هزینه‌های اجرای این طرح را تامین می‌کرد.
آلودگی هوا در ایران سالانه جان نزدیک به ۳۵هزار نفر را می‌گیرد اما هیچ‌کدام از دستگاه‌های مسئول به وظایف خود برای کاهش آلودگی هوا عمل نمی‌کنند و تنها در فصل‌های سرد سال به تشکیل جلسه و ستاد بحران و سخنرانی و متهم‌کردن یکدیگر می‌پردازند.