پیتر واتکینز در سینماتک موزه هنرهای معاصر
سینماتک موزه هنرهای معاصر تهران در تابستان پیش رو، چهار فیلم از پیتر واتکینز را نمایش می‌دهد.
دوره جدید نمایش فیلم در سالن سینما تک موزه (دوره چهل و چهارم- تابستان ۹۵) از روز ۱۳ تیر ماه شروع می‌شود و در آن شاهکارهایی از سینمای صامت: مکتب مونتاژ شوروی، منتخبی از آثار نخستین جشنوارهٔ بین المللی فیلم بی‌کلام تهران و فیلم‌هایی با موضوع سینما- معماری به نمایش درمی‌آید. همچنین در بخش یک فیلم‌ساز یک نگاه: پیتر واتکینز، فیلم‌های پارک مجازات،ادوارد مونک وکمون پاریس در روزهای ۲۴،۲۷ و ۳۱ مرداد و بازی جنگ در روز ۳ شهریور اکران خواهد شد.
فیلم “بازی جنگ”(۱۹۶۵)، درباره چگونگی اداره رسانه‌ها و کنترل افکار عمومی توسط آنها است. بازی جنگ” جایزه ویژه فستیوال ونیز ۱۹۶۶، جایزه اسکار بهترین فیلم مستند سال ۱۹۶۶ و جایزه بهترین فیلم مستند بلند بریتانیا را به دست آورد، اما بی بی سی که سفارش‌دهنده آن بود اجازه پخش به این فیلم نداد و بازی جنگ تا بیست سال بعد یعنی سال ۱۹۸۵ توقیف بود. فیلمی که جان لنون از تأثیر اساسی آن بر فعالیت‌های صلح‌طلبانه خودش گفته بود.
“پارک مجازات” (۱۹۷۰) فیلم دیگر واتکینز که او را به عنوان یک فیلم‌ساز سیاسی رادیکال معرفی کرد، هم‌زمان با اتفاقات وحشیانه جنگ ویتنام، درباره خشونت نیروی نظامی آمریکا در مواجهه با مخالفان و ناراضیان سیاسی و کشتار دسته جمعی آنها ساخته شد. فیلمی که به واسطه فرم و ایده رادیکال خود از سوی منتقدان جریان اصلی طرد شد و حتا شرکت‌های پخش فیلم آمریکایی و هالیوودی به خاطر آنچه دیدگاه‌های کمونیستی و ضد‌امریکایی می‌دانستند از توزیع آن خودداری کردند.
وی در سال ۱۹۷۵ “ادوارد مونک” را با استفاده از خاطرات منتشر نشده وی ساخت. واتکینز در این فیلم که برگمان آن را شاهکاری نبوغ‌آمیز خوانده است، از رهگذر دنیای ذهنی این نقاش اکسپرسیونیست به ترس‌ها، حسرت‌ها و خویشتن‌داری‌های مونک پرداخته است.
واتکینز فیلم “کمون پاریس” (۱۹۹۹) را ۱۳ روزه و در کارخانه متروکی در حومه پاریس ساخت. فیلمی درباره انقلاب و شکل‌گیری کمون پاریس در بهار ۱۸۷۱ که به عنوان یکی از مهم‌ترین رویدادهای جنبش کارگری و کمونیستی شناخته می شود.
پیتر واتکینز فیلم‌ساز غیرمتعارف و رادیکال بریتانیایی است که عمده آثارش را به شیوه داکیودراما ساخته است. شیوه‌ای که مبتنی بر بازسازی نمایشی اتفاقات تاریخی و حوادث اجتماعی با نگاه مستندگونه و تکنیک‌های غیرمعمول است. در فیلم‌های ایرانی، ایستاده در غبار را فیلمی داکیودرام می‌دانند.