دریاچه گهر هم نابود می‌شود؟
13 درصد خاک ایران براساس قراردادهای بین‌المللی جزو مناطق حفاظت شده است و فعالیت‌هایی مانند جاده‌کشی، ساختمان‌سازی، معدن‌کاوی و سایر فعالیت‌های مخرب محیط‌زیست درون این عرصه‌ها، به هر بهانه‌ای، ممنوع. دریاچه گهر نیز یکی از این مناطق است که از طمع سودجویان دور نمانده و جاده‌کشی آن را در معرض نابودی و تعرض بی‌رویه گردشگران قرار داده است.
تجاوز به دریاچه گهر در منطقه حفاظت شده اشترانکوه در استان لرستان به اتفاقی معمول تبدیل شده است. تلاش برای ساختمان‌سازی در کنار دریاچه و جاده‌کشی به آن از جمله این تجاوزهاست که توسط سازمان‌های محلی و استانی پیگیری می‌شود.
در آخرین مورد متاسفانه مسئولین الیگودرزی که چند سالی است به دنبال رسیدن به دریاچه گهر هستند، در این چند سال با چراغ خاموش محیط‌زیست، جاده‌ای را که از اول منطقه از «خلیل خان» شروع می‌شود و در سال‌های گذشته به اسم رسیدن جاده به روستا‌ها تا قبل از خلیل خان آمده، طی این دو سال، به خصوص امسال، از مرز خلیل خان عبور داده و تا خود گردنه «تاپله» که جزو اصلی منطقه و در درون منطقه است، به صورت شوسه آوردند.
اکنون افراد می‌توانند با ماشین به فاصله ۳۰ دقیقه پیاده تا دریاچه بروند. تجاوزی که با توجه به حساسیت منطقه و همچنین ظرفیت محدود آن برای پذیرش گردشگر کنترل نشده، باعث می‌شود تا در سال‌های آینده دیگر دریاچه گهر در وضعیت نسبتا مطلوب فعلی باقی نماند و همان بلایی که در بسیاری از مناطق مثل جنگل‌های شمال با جاده‌کشی و سپس تخریب روی داد به سرش بیاید.
این عملیات جاده‌کشی در سال ۸۲ یک بار توسط محیط‌زیست و در زمان مدیریت «مرتضی فرید» مدیرکل وقت محیط‌زیست لرستان و مدیر کل فعلی دفتر بازرسی و نظارت سازمان حفاظت محیط‌زیست متوقف شد. اما تا این زمان مسئولان الیگودرزی هر سال این جاده را گسترش دادند و در حال حاضر فقط آسفالت کردن این جاده مانده که آن هم با همین روند مخرب انجام خواهد شد.
۱۳ درصد خاک ایران براساس قراردادهای بین‌المللی جزو مناطق حفاظت شده است و فعالیت‌هایی مانند جاده‌کشی، ساختمان‌سازی، معدن‌کاوی و سایر فعالیت‌های مخرب محیط‌زیست درون این عرصه‌ها، به هر بهانه‌ای، ممنوع شده. این وسعت ۱۳ درصدی براساس تعهدات بین‌المللی ایران تا سال‌های آینده باید به ۲۰ درصد و بیشتر افزایش یابد، اما در سال‌های اخیر تجاوز به مناطق حفاظت شده ایران با شروع روند خصوصی‌سازی در کشور، فرصت‌طلبان را برای دست‌اندازی به این عرصه‌ها تشویق هم کرده است.
قراردادهای بین‌المللی برای تعیین عرصه‌هایی خالی از فعالیت‌های عمرانی و سودپرستانه در سرتاسر جهان با نام مناطق حفاظت شده محیط زیستی، در پس تلاش‌های دهه‌های گذشته محققان و فعالان محیط‌زیست در جهان با روشن شدن این واقعیت شکل گرفت که کره زمین به خاطر فعالیت‌های انسان رو به نابودی گذاشته است. ایده حفاظت از این مناطق به این جهت است که اگر روزی انسان دست از طمع‌کاری در کره زمین کشید، مکان‌هایی در جهان وجود داشته باشند که تنوع حیات در آنها کماکان حفظ شده باشد.