در نگارخانه‌ای به وسعت یک شهر، مکان برای تبلیغات در طول سال‌ها معنادار شده است. ظهور یک‌باره آثار هنری روی آنها به دلیل ارتباط برقرار‌نکردن با کنشگرها بی‌معنا یا دست‌کم کم‌معنا می‌نماید، چراکه در آن عمل فضایی نمی‌شود.
شهرداری تهران برای دومین سال روی بیلبوردهای تبلیغاتی آثار برجسته هنرهای تجسمی ایران و جهان را به نمایش گذاشته و فرصتی فراهم کرده که شهروندان به رایگان و بدون زحمت رفتن به موزه و گالری با برخی از شاهکارهای هنری مواجه شوند. اما آیا اتوبان جای مناسبی برای چنین مواجهه‌ای است؟
