زشتی عموما در تضاد با زیبایی و به عنوان امری منفی مطرح می‌شود. اما زشت خواندن یک چیز یا یک فرد، بیش از آنکه چیزی در مورد او بگوید، نشانی از ترس‌های گوینده و تاریخ و فرهنگ اوست.
او یک آمریکایی کامل است. او یک اروپایی به تمام معناست. او یک آریایی واقعی است. به راستی که سر تا پایش عرب است. اما چطور می‌توان به راستی آریایی، آمریکایی، عرب، یا اروپایی «بود»؟ در زمینی که مردمانش از ابتدا با یکدیگر آمیخته‌اند، تجارت کرده‌اند، جنگیده‌اند و صلح کرده‌اند، به سرزمین‌های دیگر کوچیده‌اند و زبان‌هایشان با همدیگر ترکیب شده‌است، آیا آریایی بودن یا آمریکایی بودن، چیزی بیش از یک هویت برساخته است؟ رالف لینتون در یادداشت زیر ایده‌ی «آمریکایی صد در صد» را به سخره می‌کشد و نشان می‌دهد زندگی یک آمریکایی در شبانه‌روز خواه‌ناخواه هرگز «آمریکایی» نیست.
تظاهرات مردم بالتیمور و اعتراضات اخیر سیاهان علیه تبعیض نژادی در آمریکا نگاه‌‌ها را به خوانندگان موسیقی هیپ‌هاپ متوجه کرد؛ همان کسانی که زمانی نقشی عمده در برانگیزی و حتی جهت‌دهی به شورش‌های این چنینی داشتند، ولی امروز بی‌تفاوت به آنچه در جامعه سیاهان می‌گذرد کنسرت می‌گذارند و آلبوم می‌فروشند. بهروز آقاخانیان با نظر به جایگاه جریان موسیقی هیپ‌هاپ در دوران جنبش مدنی به بررسی نقدهای وارد به جریان معاصر هیپ‌هاپ و موقعیت کنونی آن می‌پردازد.
