شبکه‌های اجتماعی مرز بین اینفلوئنسر و کنشگر را محو می‌کند؛ فرد همچون نمادی از یک مبارزه سیاسی بزرگتر جلوه می‌کند و موفقیتش به مثابه معیاری برای پیشرفت سیاسی دیده می‌شود. اما محدودیت‌های مبارزه اینفلوئنسری چیست و به کجا راه می‌برد؟
جودی دین نظریه‌پرداز سیاسی و متفکر 56ساله آمریکایی است که در «کالج هوبارت و ویلیام اسمیت» نیویورک علوم سیاسی تدریس می‌کند و سردبیر مجله «Theory & Event» است. او نظریه شناخته‌شده‌ای دارد به نام «سرمایه‌داری ارتباطی». در نظر او، سرمایه‌داری و دموکراسی در یک شکل واحد نولیبرالی ادغام شده‌اند. او این تصور را که صرف وبلاگ‌نویسی یا توییت‌کردن، کامنت‌گذاشتن در وب‌سایت‌ها و چت‌روم‌های اینترنتی فی‌نفسه مداخله و کنشی سیاسی است از ریشه نقد می‌کند و معتقد است بخشی از جریان چپ به‌جای شیوه سازماندهی و درک عمیق وضع موجود، مسحور چیزی شده که او «سرمایه‌داری ارتباطی» می‌نامد؛ یعنی تمایل به گردش و انتشار بیهوده اخبار به خاطر نفس این گردش. از جودی دین بیش از ۱۰ کتاب منتشر شده که ازجمله آنها می‌توان به «همبستگی غریبه‌ها» (۱۹۹۶)، «فمینیسم و دموکراسی جدید» (۱۹۹۷)، «دموکراسی و فانتزی‌های نولیبرال دیگر: سرمایه‌داری ارتباطی و سیاست چپ» (۲۰۰۹)، «نظریه وبلاگ» (۲۰۱۰)، «افق کمونیستی» (۲۰۱۲) و «جمعیت و حزب» (۲۰۱۶) اشاره کرد.
سیلویا فدریچی در مصاحبه با وبسایت «مبارزه شاد» می‌گوید «ناتوانی در تبدیل سیاست به تجربه‌ای که مابه‌ازایی دارد، بخشی از دلیل ناکامی چپ رادیکال در جذب شمار زیادی از مردم بوده است». او از «مبارزه شاد»، لزوم کنار گذاشتن انحصارگری، تجربه‌اش در جنبش فمینیستی، مساله هویت و چندپارگی و اتحاد نیز سخن گفته است. این مصاحبه با سیلویا فدریچی در اوایل ۲۰۱۶ توسط کارلا برگمن و نیک مونتگومری برای وبسایت «مبارزه شاد» انجام شده است. برای این مصاحبه ما (نیک و کارلا) دیباچه‌ای برای فدریچی فرستادیم که خطوط کلی برخی از ایده‌های پروژه‌مان را ترسیم می‌کرد و بر اساس موضوعات کتاب‌مان و کارهای فدریچی با او گفتگویی داشتیم.
